Δευτέρα 14 Μαΐου 2007

Οινοποίηση σε.. ρε μείζονα.

Ο δάσκαλος ήταν απόλυτος:
"Πρέπει να παρακολουθούμε συνεχώς την χημική διεργασία της οινοποίησης.
Ο μούστος είναι ζωντανός οργανισμός που συνεχώς αλλάζει και μας εκπλήσει.
Ο έλεγχος των συστατικών κατά την διάρκεια της οινοποίησης είναι δουλειά των επιστημόνων - χημικών και η δική μας υποχρέωση είναι να ακούμε και να ακολουθούμε απαρέγκλιτα τις συμβουλές τους.
Αυτά που λέμε εδώ είναι απλώς για να ξέρουμε γιατί και πως, να έχουμε και μεις μια ιδέα περιληπτικά τι συμβαίνει.."

Το ακροατήριο στριφογύρισε τους κώλους στις καρέκλες ανυπόμονα..

Ο δάσκαλος συνέχισε γράφοντας στον μαυροπίνακα. Συγνώμη άσπροπίνακα, οι παλιοί μαυροπίνακες με τις κιμωλίες και τα σφουγγάρια απλώς πέθαναν..τώρα υπάρχει νέος άσπρος πλαστικός, ένας μαρκαδόρος και ένα "μαγικό" σβηστήρι.
Ο δάσκαλος έγραψε την φόρμουλα "διόρθωσης", έτσι την είπε:
Βαθμοί Μπομέ επί θερμοκρασία μούστου διά του σταθερού 0,005 μας δίνει την διόρθωση που πρέπει να υπολογίζουμε..

Ησυχία στο ακροατήριο. Ο πιο μπουμπούνας ρώτησε:
"Και που θα θυμόμαστε κύριε όλο αυτό το μαθηματικό;"
Το ακροατήριο γύρισε και του έριξε ματιά επιτιμητική...Μουρμούρισαν...
"Πάρε χαρτί και γράψτο".. Πως δεν το σκέφτηκε!

Η πόρτα άνοιξε και φάνηκε διστακτικά στην είσοδο η Μαρία.. η σύζυγος του Γιάννη του πρώην γυμνασιάρχη. Ο Γιάννης πετάχτηκε πάνω σαν ελατήριο, πήγε στην πόρτα και πήρε το ταψί. Η Μαρία τόχε τυλιγμένο τo ταψί με τραπεζομάντηλο χρωματιστό. Το έδωσε στον Γιάννη χαμογέλασε και έκλεισε τη πόρτα αποχωρώντας. Ο Γιάννης προχώρησε με το ταψί στο διπλανό δωμάτιο ακολουθούμενος από τα βλέμματα του ακροατηρίου που ανοιγόκλεινε τα ρουθούνια αναγνωρίζοντας το άρωμα της φρεσκοψημένης κρομμυδόπιττας...

Το μάθημα δεν σταμάτησε λεπτό.. Οι ερωτήσεις πολλές και οι απαντήσεις πάντα στο ίδιο μοτίβο. Προσοχή και πάλι προσοχή!

Η επόμενη διακοπή έγινε από τους δυο-τρεις οργανοπαίχτες. Μπήκαν βιαστικοί και φορτωμένοι τα όργανα, την τσαμπούνα και το τουμπάκι, τα καλάθια με τα μεζεδικά και τις νταμιτζάνες με την δικιά τους παραγωγή μια και ήταν και αυτοί από την ίδια φάρα με το ακροατήριο..

Ο δάσκαλος συνέχιζε να γράφει να σβύνει και οι ώρες περνούσαν γρήγορα, πολύ γρήγορα, τα μάτια ήταν μια στον ασπροπίνακα και μια στα ρολόγια, ώσπου ο πιο ανυπόμονος δεν άντεξε..
"Άντε ν' ακούσουμε κι' αυτό και κλείστο το θέμα γιατί θα κρυώσει η κρομμυδόπιττα!"..

Αυτό ήταν το σύνθημα. Με μιας σηκώθηκαν οι διοργανωτές, κουβάλησαν τα κολλωνάτα από το άλλο δωμάτιο, άνοιξαν τα καλάθια με τα μεζεδικά, ο Γιάννης έβαλε στη μέση το ταψί και έκοψε την πίττα που μοσκοβολλούσε..Τα μπουκάλια με τις ερασιτεχνικές ετικέτες άνοιξαν και ο τοπικός οίνος άρχισε να δουλεύει στα στομάχια και στις κεφαλές μας με τον παλιό γνώριμο του τρόπο..Το ακροατήριο έγινε ένα τραπέζι, τα τυροβόλλια κατέβαιναν στα γρήγορα μαζί με την ευωδιαστή πίττα, η καλοψημένη σμύρνα συνοδευτικό πρώτης γραμμής και το ωμό Τηνιακό λουκάνικο πήγαινε γάντι με την Μανδηλαριά..
Σύντομα κουρντίστηκε η τσαμπούνα κι' έβγαλε τον πρώτο της παραπονιάρικο πιιιιιιιιιιι! Κι'άρχισαν να παίζουν. Τα μαγικά τους δάκτυλα να ταξιδεύουν πάνω στο όργανο με σβελτοσύνη και οι νησιώτικες νότες να ξεσηκώνουν τα παγωμένα βλέμματα των καδραρισμένων κοινοταρχών από τους τοίχους της παλιάς Κοινότητας της Ανω-Μεράς!

Για δοκίμασε και απ'αυτό ρε Γιώργο.. Να πιούμε και τέτοιο... Και τι να πεις σε ένα βλέμμα που σε κοιτούσε με αγωνία, που παρακολουθούσε τις γκριμάτσες σου σαν κατάπινες το δημιούργημά του....Καλό, πολύ καλό..
Για πιες και δαύτο, είναι φετεινό και δεν έχει ωριμάσει ακόμη.. Κάτσε ρε φίλε ναδειάσω το ποτήρι με το άσπρο να βάλω λίγο από δικό σου το μαύρο...
Και δόστου το τουμπάκι να δυναμώνει και να αλλάζει χέρια με την τσαμπούνα. Τι στο καλό..όλοι εδώ μέσα ξέρουν από όργανα;

Μισοζαλίστηκα και δίχως να το καταλάβω πέρασε το μεσονύκτιον, ενώ το ακροατήριο .. φυλλοροούσε .. τρεκλίζοντας μια και οι καληνύχτες δεν ακούγονταν πνιγμένες στη ρυθμική παραζάλη της μουσικής..
Χειροκρότησα γερά το τελευταίο άσμα λέγοντας δυνατά στον τσαμπουνιέρη: "Καλό αυτό Λευτέρακα!"
"Νάσαι καλά Γιώργη..και που να δείς τι έρχεται..ακόμη δεν αρχίσαμε!!"
Ωχχχχχχ! Πάει θα ξενυχτήσουμε..

Ήταν το Σαββατόβραδο του σεμινάριου με τίτλο: "Από το σταφύλι στο ποτήρι" ..
Κυριολεκτικά!

Προσθήκη 18/05: Δεν άντεξα στον πειρασμό να προσθέσω το εξαιρετικό βίντεο του Δημήτρη από την σύναξή μας στην Α.Μερά. Φαίνεται καθαρά η ζήλεια στα απορρημένα βλέμματα των Κοινοταρχών από τα κάντρα..Το τραγούδι έχει τον "καυτό" τίτλο: Φωτιά θ' ανάψω..

17 σχόλια:

μελονικος είπε...

Εμεις στα χωρια και προ πάντων στα νησιά περνάμε έτσι που δε μπορούν να φανταστούν οι "homus athinaious"
Δόξα και τιμή στον "αγιο χάβαλο" και υγεία σε όλα αυτά που εφραίνουν
τα μέσα μας,και τα όξω μας.
[μέλισσες,αμπέλι,κ.τ.λ.]

anadelfos είπε...

Αλλη μια καταπληκτική σουρεαλιστική περιγραφή από καρδιάς..
Μου θύμισε πίνακα του Τουλούζ Λωτρέκ..

zepos είπε...

Ο καθένας με τον τρόπο του νίκο..
Περί ορέξεως ...
Καλά νάμαστε να μην το ...παρακάνουμε όμως γιατί αρκετές φορές συμβαίνει...

zepos είπε...

@anadelfe
Πράγματι στην επαρχία τα γλέντια στήνονται με τρόπο μαγικό..από το τίποτα, και είναι πολύ κοντά στον σουρεαλισμό της εποχής του Λωτρέκ.
Το ασήμανντο γίνεται σπουδαίο χωρίς κανένα σχεδιασμό, έτσι από μόνο του...

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Αγαπητέ μου Νίκο, το χειρότερό μας είναι ότι μερικοί από αυτούς, που προσδιορίζεις ως "homus athinaius", μπορούμε πολύ καλά να φαντασθούμε πώς περνάτε εσείς, προ πάντων, στα νησιά!..

zepos είπε...

@asteroid
Μα πως, λέγω πως.. αγαπητέ asteroid φανταστήκατε τον εαυτό σας να ανήκει στην κατηγορία αυτή;

μελονικος είπε...

Οι"homus athinaioys"γνωρίζονται απο τα εξείς στοιχεία στη συμπεριφορά τους α}όταν κοιμούνται το αυτοκίνητο το θέλουν κοντά τους,έξω απο το παράθυρό τους.
β}Τους αρέσει να χτίζουν μες το δάσος"πεύκα,έλατα" προσπαθώντας να επιβάλουν τη θελησή τους στα δέντρα. γ}κάνουν πισίνα ακόμα και δίπλα στη θαλασσα.Θα επανέρθω.

dimitris-r είπε...

Έτσι είναι καπτα-Ζέπο, σωστά το έπιασες.
Πρώτα πρώτα ο δάσκαλος είναι απόλυτος στον κορμό της γνώσης, σαν επαγγελματίας που φέρει την ευθύνη τόνων κρασιού που θα βγουν στην κατανάλωση. Δε βαριέται όμως να τα πει και δέκα φορές τα ίδια και τα ίδια για να τα εμπεδώσει ακόμα κι όποιος δεν μπόρεσε να είναι κοντά ή δεν κατάλαβε.
Προσωπικά -τον φρέσκο μεν, διαβασμένο δε αμπελουργό- με έκανε να νοιώσω πως δεν πήγαν τα δυο ως τώρα ΣαββατοΚύριακα χαμένα και του χρόνου θα δεις πως θα κάνω λίγο καλύτερο κρασί. Νόνο τα πέντε λάθη που έκανα ως τώρα να σου πω θακαταλάβεις μιας και είμαι σίγουρος τα ίδια κάνουμε όλοι μας.

Δεύτερον, κάτι σπασικλάκια που "σου την είπαν" με το πάρε μολύβι και χαρτί, θα μοιράσουν σημειώσεις κι έχουν καρδιές, αμπέλια, κελάρια και κρασιά ανοιχτά για να πάμε παρακάτω.
Όμως, παρά τον τρόπο τους, είναι που έπρεπε να γίνει συμπύκνωμα παραδοτέας ύλης γιατί στις εννιά κι όχι στις έντεκα θα βάραγε κουδούνι κι έπρεπε να είναι όλοι χορτάτοι, η πίτα ζεστή-ζεστή και οι ζύ'ες των οργάνων στρωμένες.

Να 'σαι καλά.
Το Σαββάτο τα λέμε πάλι και την Κυριακή υπάρχει κλείσιμο με λίγους κι εκλεκτούς που έδειξαν στη διάρκεια του σεμιναρίου να ενδιαφέρονται. Ένας τέτοιος κι εσύ. Τα λέμε λοιπόν!
Για τα γλέντια του συνδέσμου θα γράψω κι εγώ μια μέρα. Εϊναι άπαιχτα.

μελονικος είπε...

Το πρώτο καιρό πρηζόμουν πολύ.
Μετά όμως συνηθίζεις.Ο πόνος είναι
αλλο πράγμα.Να σκέπτεσαι οτι απο τα
υγειεί μελίσσια τα κεντριά πονούν
περισότερο.Να έχεις μαζί σου παντα
ξύδι,βοηθάει.Και στο πόνο και στο πρίξιμο.όχι αμωνία. Και να θυμάσαι
ότι πιό πολύ πονάν τα μελίσσια στη
καστανιά και σουσούρα,τις πιό πικρές νομές.

BeeHappy είπε...

Στείλε μου το e-mail σου σε παρακαλώ.
spiros@sigmamed.gr

zepos είπε...

Σπύρο το έστειλα!!

zepos είπε...

Νίκο όταν λες "τον πρώτο καιρό" δηλαδή πόσα χρόνια; Εγώ έχω 4-5 χρόνια λίγα μελίσσια. ΄Δεν θυμάμαι όμως πρήξιμο σαν τα φετεινά.. Κάποιος μου είπε οτι με την ..ηλικία πάει και το πρήξιμο!! ¨οσο μεγαλώνεις, μεγαλώνει και το πρήξιμο! Οχι ρε πούστη ..Δηλαδή σε λίγο θα το κόψω ΚΑΙ αυτό;

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Αμαν, αυτό είναι μάθημα!
Πρόπερσι είχαμε πάει ένα γύρο στα οινοποιεία της Πελοποννήσου. Μαζί μας είχαν έρθει και κάτι βορειοευρωπαίοι ντεζυστατέρ και πολύ ειδήμονες περί τα κρασά. Σταματάγαμε, λοιπόν, σ' ένα οινοποιείο, άρχιζε ο κρασάς να παρουσιάζει τα προϊόντα του, γινόταν στο τέλος και μια γευσιγνωσία, ερχόταν ο βέλγος, ο δανός, ο φινλανδός, έπιναν μια γουλίτσα και φτου! Φτου!
Ναι, το ξέρω ότι δεν πρέπει να το καταπίνεις το κρασί αλλά όχι κι έτσι!
Αποτέλεσμα: προτού πέσει ο ήλιος, το πίσω μέρος του πούλμαν ήταν μέσ' στην τρελή χαρά, ενώ μπροστά οι βόρειοι ήταν νηφάλιοι και κατηφείς.

zepos είπε...

Καλή εικόνα έπιασες σκύλε..
Κάπως έτσι "γινήκαμε" και μεις μα πολύ γρήγορα..Δοκίμασε αυτό..πιες και από κείνο..αντε να βάλουμε και λίγο από του Δημήτρη..και πάμω μας ο ρυθμός να κρατάει το ίσιο!!

Λουΐζα Κορνάρου είπε...

o ρυθμός κρατούσε το ίσο, το κορμί πρέπει να έγερνε λιγάκι, με το πέρας του σεμιναρίου...

zepos είπε...

Εγερνε--έγερνε ..διατί να το κρύψομεν άλωστε!! Πάντως το "καθαρό" μυαλό της επομένης, πιστοποιεί την ποιότητα του...σεμιναρίου!

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Το παλεύω, Ζέπο μου... Το παλεύω όλο και πιο πολύ...
:-))