Μετακομίσαμε!

Το σχέδιο της μάχης είχε καταστρωθεί επιμελώς. Είχα μελετήσει κάθε λεπτομέρεια. Τι ήθελα να καταφέρω τελικά και πως θα το έκανα όσο πιο σύντομα μπορούσα. Ο σκοπός μου ήταν να βρώ την βασίλισσα και να την βάλω μέσα στην καινούργια κυψέλη. Αυτή θα έκανε μετά την σπουδαιότερη δουλειά. Θα "καλούσε" με τις ειδικές φερομόνες της, τον πληθυσμό των εργατριών και των κηφήνων να πάει αμέσως στο νέο σπίτι. Η κοινωνία των μελισσών "οδηγείται" κυρίως από ένστικτο αλλά και από τις φερομόνες, τις ουσίες που δίνουν πληροφορίες για τις καθημερινές δουλειές αλλά και για την μακροχρόνια δράση.. Δύσκολο βέβαια να την βρώ σε μια τέτοια κατάσταση έκτακτης ανάγκης, όπου σίγουρα αυτή θα έτρεχε ανάμεσα στις παλιές κηρήθρες και στις κατασκευασμένες πάνω στις πέτρες. Ελπίζοντας όμως για το καλύτερο, άρχισα την "επιχείρηση" νωρίς εχθές το απόγευμα..

Σταμάτησα το φορτηγάκι μου 20 μέτρα περίπου από την μελισσοφωλιά. Πιο κοντά δεν πήγαινε λόγω του σωρού με την πέτρα. Επιχείρησα μια έξοδο πριν ντυθώ, με την φωτογραφική μηχανή στα χέρια. Ήθελα να βγάλω καμιά φωτογραφία της περιοχής γύρω από την παλιά κυψέλη. Ζύγωσα το μέρος από τον βοριά, μια και φυσούσε ελαφροβόρι εχθές, να μην με πάρουν γρήγορα χαμπάρι, αλλά ..φεύ!!! Η σεκιούριτυ ήταν σε κατάσταση ετοιμότητας..(οχι σαν τους ειδικούς φρουρούς που τους παίρνουν τα όπλα απλά και ανώδυνα!!). Μόλις έφτασα στα 3 μέτρα ισορροπώντας πάνω στις μεγάλες πέτρες, φάνηκαν οι πρώτες και άρχισαν τα γνωστά τους στριφογυρίσματα πέριξ της γυμνής μου φάτσας.. Ως φαίνεται το χθεσινό τους είχε φανεί "βαρύ" και πρόσεχαν.. Εφυγα γρήγορα με απαλές κινήσεις και γύρισα στο αμάξι να ντυθώ. Το ηρωϊκό "φωτο με πόνο" δεν υπάρχει για μένα.. Δαγκωτό ψηφίζω "χωρίς φωτο!!".. Ντύθηκα καλά, άναψα το καπνιστήρι, πήρα τη σακούλα με τα εργαλεία μου, την ξύστρα και ένα μεγάλο χασαπομάχαιρο για τα κεριά και ζύγωσα την "φωλιά". Η παλιά κυψέλη ήταν μόνο ένα μέτρο από την τελευταία πέτρα. Το μέρος ήταν στενό και με δυσκολία μπορούσα να δουλεύω γονατιστός μπροστά της, αλλά μόνο με το ένα πλάϊ και καθώς είμαι δεξιός (οχι στα πολιτικά!!), είχα μόνο το δεξί χέρι για την δουλειά.

Σε αυτό το σημείο θέλω να κάνω ειδική μνεία στο καλό δέσιμο του παντελονιού μου, ώστε να μην υπάρχει καμία "τρύπα" στα μπατζάκια.. Τα κλείνω με ένα καλό λεπτό σχοινάκι. Αυτό μου έχει γίνει συνήθεια πια και δεν το αμελώ ποτέ για να μην ξαναπάθω αυτά τα ρεζιλίκια που είχα υποστεί πριν καναδυό χρόνια. Τότε που με φώναξε ο Τάσος να πιάσω ένα μελίσσι από ένα αποθηκάκι του.. Ήταν και αυτό σε στενό και χαμηλό μέρος και όπως δούλευα σκυμένος με "ανοιχτές τις πόρτες" στα μπατζάκια μου, οι μέλισσες ακολουθώντας το ένστικτο που τις οδηγεί "ψηλά και σκοτεινά", μπήκαν στο παντελόνι μου και όταν τις ένοιωσα να περπατάνε στα "ευαίσθητα" όργανα..με έπιασε ένας απερίγραπτος πανικός.. Σηκώθηκα γρήγορα ψάχνοντας εκεί γύρω κανένα απόμερο τόπο (ήμουν μέσα σε σπίτια) για να προσπαθήσω να βγάλω το παντελόνι μου. Το μόνο μέρος που είδα ήταν το μικρό εκκλησάκι πάνω στο χωματόδρομο. Ετρεξα πανικόβλητος εκεί, άνοιξα την πόρτα που ήταν ευτυχώς ξεκλείδωτη και ξεβρακώθηκα καταμεσής, μην σεβόμενος το βλοσυρό βλέμμα της Παναγιάς από το εικονοστάσι.. Αλλά ας γυρίσουμε στην χθεσινή αφήγηση, προσθέτοντας έτσι ..απλά για την ιστορία, οτι η γκαντεμιά μου εκείνη τη σημαδιακή μέρα ολοκληρώθηκε όταν εκείνη ακριβώς τη στιγμή, άνοιξε η πόρτα της εκκλησιάς και φάνηκε η κυρά Δέσποινα που κόντεψε να πάθει αποπληξία ξανοίγοντάς με ξεβράκωτο με γυρισμένα τα οπίσθια προς την πόρτα!!!

Πίσω στις "πέτρες" πάλι, το πρώτο που παρατήρησα όταν πήγα κοντά ήταν ότι η κυψέλη ήταν ανοικτή από πάνω, οι κηρήθρες είχαν επεκταθεί προς τα αριστερά και πάνω στα βράχια σε μια προσπάθεια να μεγαλώσει το σπιτικό τους. Μέσα στην κυψέλη μπόρεσα να διακρίνω μόνο 6 ξύλινα πλαίσια, το υπόλοιπο ήταν γεμάτο από σφικτά χτισμένες κηρήθρες. Μάλλον έτσι το είχε φέρει ο συχωρεμένος πριν χρόνια. Είδα λοιπόν οτι αν έκοβα σύριζα στο ύψος της κυψέλης τις νέες κατασκευές προς τις πέτρες και μετακινούσα λίγο άλλη μια πέτρα μπροστά μου, ίσως κατάφερνα και έβγαζα έξω στο φως την παλιά κυψέλη, οπότε η δουλειά θα ήταν αρκετά πιο εύκολη. Ήδη όμως είχα ιδρώσει και οι μέλισσες προσπαθούσαν με μανία να τρυπήσουν το χοντρό πανί της στολής. Είχα όμως φορέσει και πουκάμισο για μεσοφόρι!! Μετακίνησα πρώτα με δυσκολία λίγο την πέτρα, κάπνισα με μπόλικο καπνό το μέρος και μετά άρχισα το κόψιμο των κηρήθρων..Το τελευταίο είναι μια σκέτη καταστροφή! Το μεγάλο μαχαίρι κόβει το κερί και μαζί και τα αναρίθμητα κελιά που με τόση επιμέλεια έχουν χτίσει τα μελισσάκια. Στα κελιά υπήρχαν ζωντανές άσπρες κάμπιες που πετάγονταν έξω από την τομή, σκουρόχρωμο μέλι που χυνόταν παντού και σχεδόν έτοιμες να βγούν μέλισσες, μισοσχηματισμένες αλλά πλήρης σε όργανα. Εβλεπα τα ποδαράκια τους όπως τα κουνούσαν στο άσπρο τους κορμάκι και μου καιγόταν η καρδιά.. Ενα δυνατό βουϊτό σηκώθηκε τότε από όλο το μελίσσι..Σαν ελεγειακός θρήνος της κοινότητας που ένοιωθε τον άδικο θάνατο των παιδιών της.

Έκανα την καρδιά μου σίδερο και τελειώνοντας το κόψιμο των κηρήθρων τράβηξα, σιγά-σιγά μην μου διαλύσει, την παλιά ξύλινη κυψέλη με το ένα χέρι. Η κυψέλη ευτυχώς ελευθερώθηκε εύκολα, ξεκολλώντας από τις πέτρες. Την τράβηξα έξω όλη και την έβαλα δίπλα ακριβώς από την καινούργια και φρεσκοβαμένη. Μάλιστα τις ζύγωσα τόσο όσο η παλιά είσοδος να εφάπτεται λίγο στη νέα είσοδο, ώστε να οδηγήσω το μελίσσι "συντεταγμένο" μέσα.. Τα χέρια μου, ιδιαίτερα το δεξί είχε γεμίσει μέλια και με δυσκόλευε, κολλούσαν όλα πάνω του, το καπνιστήρι, το μαχαίρι γλυστρούσε, αλλά δεν τολμούσα να βγάλω το γάντι. Ένοιωθα τα τσιμπήματα πάνω από την στολή, αλλά κατάλαβα οτι δεν μπορούσαν να φτάσουν το δέρμα, οχι τουλάχιστον σε βάθος.. 'Επιασα την δουλειά με την κυψέλη αφήνοντας τις κέρινες μεγάλες κατασκευές μέσα στην πέτρα για αργότερα.. Όπως είπα και πριν, η κυψέλη είχε μόνο 6 ξύλινα πλαίσια. Ξεκόλλησα το πρώτο με δυσκολία με την ξύστρα και το σήκωσα. Το πλαίσιο είχε μια κατάμαυρη κηρήθρα, αλλά περιέργως ήταν σχεδόν άδεια!! Ελαφριά και κενή. Το ίδιο και η δεύτερη! Τις έβαλα στην διπλανή νέα κυψέλη στην άκρη της και δίπλα τους έβαλα μια νέα κηρήθρα με φύλλο κεριού φρέσκο, να έχουν δουλειά οι εργάτριες. Η τρίτη κηρήθρα είχε κλειστό γόνο, μέλια και πολλές μέλισσες, το ίδιο και οι άλλες 3. Τις ξεκόλλησα, τις σήκωσα όλες γρήγορα και τις έβαλα στη σειρά μέσα στη νέα κυψέλη. Η τελευταία που ήταν πολύ κολλημένη σφικτά δίπλα στις κέρινες κατασκευές, μου φυλούσε την έκπληξη! Καθώς την έβαζα στη νέα της θέση, είδα φευγαλέα την βασίλισσα να τρέχει να περάσει από την άλλη πλευρά. Γύρισα σβέλτα το παλιό μαύρο πλαίσιο και την είδα καθαρά! Μεγάλη και τριχωτή σαν τις νεαρές κορασίδες της Μυκόνου ..πριν την εφηβεία.. Όχι πλέον βεβαίως βεβαίως! Γιατί τα παλιά χρόνια ..μουστάκια δεν είχαν μόνο οι άντρες στο νησί!!

Η βασίλισσα μπήκε και αυτή στη νέα κυψέλη και εγώ θαύμαζα την κωλοφαρδία μου.. Να την βρώ τόσο εύκολα ενώ ήμουν σχεδόν σίγουρος οτι μάλλον θα ήταν στις πέτρες.. Τέλος πάντων συμπλήρωσα την νέα κυψέλη με άλλα τρία φρέσκα πλαίσια με μυρωδάτο κερί και μπροστά μου, στην παλιά κυψέλη, είχα πλέον την κατασκευή από κηρήθρες που είχαν κάνει στο πρώην κενό τμήμα της. Συνέχιζα να καπνίζω έντονα μέσα στη παλιά κυψέλη και τα μελισσάκια έκαναν μια κινούμενη μπάλλα-αλλυσίδα που σιγά-σιγά αλλά σταθερά κατευθύνθηκε προς την είσοδο της νέας κυψέλης.. Ένα αρκετά μεγάλο πλήθος από αυτές όμως παρέμενε ιπτάμενο σε σχηματισμό ..χάους πάνω από τη κεφαλή μου, στριφογυρίζοντας ματαίως σαν τους ανεμοστρόβιλους των ανεμοδαρμένων πολιτειών της αμερικής.. Σε αυτό το σημείο και οταν είδα οτι οι περισσότερες είχαν πλέον μπεί μέσα στο νέο σπίτι, αποφάσισα να προσπαθήσω να φωτογραφίσω τουλάχιστον την παλιά κυψέλη με το σφιχτοπλεγμένο κέρινο κατασκεύασμα στο μισό της.. Λάθος απόφαση όπως αποδείχτηκε. 'Εκλεισα την νέα κυψέλη με το καπάκι της, πήγα στο αυτοκίνητο να πάρω την μηχανή και βλέποντας τα χέρια μου γεμάτα μέλια, έβγαλα πρώτα το δεξί μου γάντι, αγνοώντας το απειλητικό βουϊτό.. Οι μέλισσες που με είχαν ακολουθήσει εντόπισαν στη στιγμή το γυμνό στόχο και όρμηξαν με λύσσα!! Μου έρριξαν 2-3 τσιμπήματα σε δευτερόλεπτα και εγώ έκανα το λάθος τίναξα με δύναμη το χέρι μου να βγάλω τους καρφωμένους στο κρέας μου μαχητές και έβαλα πάλι το γάντι γρήγορα. Τα κεντριά μάλλον που ήταν ακόμη μέσα, έστειλαν όλη τους την δηλητηριώδη ουσία βαθειά μέσα στο κρέας του πάνω μέρους της παλάμης και το αποτέλεσμα, αν και δεν φάνηκε άμμεσα, ήταν να έχω από χθες ένα πολύ πρησμένο δεξί χέρι..
Κατάλαβα οτι θα είχα πρόβλημα, μπήκα στο αυτοκίνητο και οδήγησα μακριά από την σκηνή.. Αφησα την υπόλοιπη δουλειά για την επομένη, αλλά μάλλον θα αναβληθεί για μια ακόμη μέρα λόγω χεριού. Η βασίλισσα είναι μέσα, οι περισσότερες εργάτριες το γνωρίζουν ήδη και οι υπόλοιπες που έμειναν στις πέτρες θα το μάθουν συντόμως.....