Σάββατο 28 Ιουλίου 2007

Η ξανθιά και ο .. γκόμενος!

Στο' πα και στο ξαναλέω
στο γιαλό μην κατεβείς
ο γιαλός φέρνει φουρτούνα
θα σε πάρει να χαθείς...


Κάθε πρωί πίνω τον καφέ μου σε ένα συγκεκριμένο μαγαζί της παραλίας. Μαζευόμαστε εκεί την ίδια ώρα, τα ίδια λίγα πρόσωπα και πίνοντας το καφεδάκι μας, ψιλοκουτσομπολεύουμε την παλιοκατάσταση... Πάμε στις 7 περίπου, αλλά κανένας από αυτούς τους πρωινούς δεν μένει ούτε ένα λεπτό παραπάνω από τις 8. Οι δουλειές βλέπετε!

Αυτές τις μέρες και έως τα μέσα του Αυγούστου, ο γιαλός και αυτές τις ώρες είναι γεμάτος κόσμο που συνεχίζει τη βραδινή του έξοδο σαν να μην υπάρχει ούτε βράδυ, ούτε πρωί! Απλώς τριγυρίζουν από το ένα μαγαζί στο άλλο μέχρι να μην μπορούν πλέον να πάρουν τα πόδια τους! Και το περίεργο είναι οτι οι γυναίκες είναι σχεδόν πενταπλάσιες από τους άνδρες!!

Μετά τις 8 το πρωί, στην είσοδο της χώρας για την παραλία υπάρχει πόρτα και φύλακας που δεν αφήνει τα ΙΧ αυτοκίνητα να κατέβουν στον γιαλό.. Εκεί διαδραματίζονται καθημερινά σκηνές τρελές με διάφορους μυστήριους που δεν εννοούν να καταλάβουν οτι δεν επιτρέπεται να πάνε "καβάλα" στο γιαλό! Οι δικαιολογίες που προβάλλουν στον φύλακα για να τους αφήσει να περάσουν είναι άπειρες όπως και οι απειλές. Όμως σκηνή σαν την πρωινή την σημερινή δεν έχει προηγούμενο!

Την ώρα που φεύγαμε ο φύλακας έχει σταματήσει μικρό ενοικιαζόμενο ΙΧ ακριβώς στην πόρτα και εγώ αναγκαστικά περίμενα να λήξει η αντιπαράθεση για να περάσω προς τα έξω..Δεν είχα δώσει και πολύ σημασία στα λεγόμενά τους έως ότου, κάποια στιγμή η οδηγός του οχήματος, μια ψηλή ξανθιά με ένα απίστευτα κοντό μίνι και ένα μικρό πανάκι που μόλις έκρυβε το στήθος της, πετάχτηκε έξω και πλησιάζοντας τον ανένδοτο φύλακα του φώναξε:

"Βρε βούρλο..βρε άσχετε, εμένα μου λες δεν θα περάσω;
Ξέρεις βρε τι μπορώ να σου κάνω εγώ;
Ξέρεις ρε που θα σε στείλω;"....


Και αμέσως μετά πιο δυνατά, σχεδόν τσιρίζοντας:
"Βρε ..μαλάκα...ξέρεις ποιός με γαμάει εμένα;..."

Ακόμη γελάω με την ..."εφευρετικότητα" της ξανθιάς!!

Τετάρτη 25 Ιουλίου 2007

Συμβουλές για τον καύσωνα!

Όσο λιγότερες κινήσεις, τόσο καλύτερα!


Αν πρέπει να βγείτε έξω στον ήλιο.. προσοχή, πάντα καπελάκι!


Και αν οι ζέστες .. "σφίξουν",

Πάμε γρήγορα για βουτιές!!

Σάββατο 21 Ιουλίου 2007

Εν αναμονή!


Περιμένοντας να "γυαλίσουν" τα φετινά μας τσαμπιά με το διονυσιακό τους νέκταρ, αφιερώνω αυτή την εικόνα της οικογενειακής χορευτικής επίδοσης εντός του πατητηριού, στον αγαπητό φίλο που σήμερα θα θεμελιώσει το πατητήρι του!
Καλά κρασιά φίλε!!

Τετάρτη 18 Ιουλίου 2007

Το Καμπιονάτο σαν το παλιό καλό κρασί.

Ένα μπλοκ που έχει και οινολογικό περιεχόμενο, δεν θα μπορούσε να μείνει αδιάφορο μπροστά σε τέτοια είδηση!! Διάσημοι και ακριβοπληρωμένοι αστέρες του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, δέχτηκαν να "παίξουν" τον ρόλο...αμπελιών και σταφυλιών που οδηγούνται στο πατητήρι.. για να διαφημίσουν την νέα αγωνιστική περίοδο του Καμπιονάτο, το οποίο ως γνωστόν πέρασε πέρσι την χειρότερη κρίση με υποβιβασμό και τιμωρίες ισχυρών συλλόγων, με αποτέλεσμα την μεγάλη πτώση των εισιτηρίων και των εσόδων του.
Για να αποκαταστήσουν και να ενισχύσουν λοιπόν την εικόνα του Καμπιονάτο στους "τιφόζι", επέλεξαν ένα πρωτοφανές σε έμπνευση διαφημιστικό σποτ.
Η είδηση από το: www.Sport24.gr

"O ιταλικός τηλεοπτικός σταθμός "Sky Italia", που έχει τα δικαιώματα για να μεταδίδει τους αγώνες του πρωταθλήματος, με το διαφημιστικό τμήμα του σταθμού να έχει μία απίστευτη έμπνευση προκειμένου να "καλοσωρίσει" το πρωτάθλημα της περιόδου 2007-08.
Συγκεκριμένα, έφτιαξε ένα εκπληκτικό και τρομερά πρωτότυπο διαφημιστικό σποτ, στο οποίο συμμετέχουν τα μεγαλύτερα αστέρια που αγωνίζονται στο ιταλικό πρωτάθλημα, όπου δέχονται να υποδυθούν τα... αμπέλια!!!!
Ναι, καλά διαβάσατε, παίκτες παγκόσμιας κλάσης όπως οι Κακά, Ματεράτσι, Μπουφόν, Ντε
Ρόσι, δεν δίστασαν να... τσαλακωθούν και να υποδυθούν τα αμπέλια κατά την περίοδο του τρύγου, με τους χωρικούς να τα κόβουν και να τα προορίζουν για -τί άλλο-κρασί!

Συμμετοχή στο συγκεκριμένο σποτ που έχει τρελάνει κόσμο στην ποδοσφαιρική Ιταλία (και όχι μόνο) έχει ο άνθρωπος που οδήγησε την Εθνική Ιταλίας στην κατάκτηση του Μουντιάλ στα γήπεδα της Γερμανίας το 2006, Μαρτσέλο Λίπι, (έχει τον ρόλο του οινοπαραγωγού!), η παλιά μεγάλη δόξα του ιταλικού ποδοσφαίρου, Τζανλούκα Βιάλι, που τον βλέπουμε πάνω σε ένα τρακτέρ, ως ένας από τους ανθρώπους που εργάζονται για λογαριασμό του Λίπι, καθώς και ο επίσης άσος του παρελθόντος, Μπέργκομι.

Όλα τα λεφτά είναι βέβαια οι παίκτες που για τις ανάγκες του σποτ είναι γυμνοί, καλύπτοντας το σώμα τους με φυσικό αμπέλι, τα τεράστια βαρέλια μέσα στα οποία τους μεταφέρουν (ως αμπέλια φυσικά!), το κελάρι του Μαρτσέλο Λίπι, όπου υπάρχουν βαρέλια με φωτογραφίες των διάφορων ομάδων του Καμπιονάτο, καθώς και η εκρηκτική Ιλάρια Ντ'Αμίκο!

Το συμπέρασμα; Το Καμπιονάτο είναι σαν το παλιό καλό κρασί... Όσο περνούν τα χρόνια τόσο καλύτερο γίνεται: Τα δύο απολαυστικά βίντεο που ακολουθούν το επιβεβαιώνουν!
"

Σχετικό βίντεο από τα γυρίσματα του διαφημιστικού!


Σάββατο 14 Ιουλίου 2007

Η "άλλη" Μύκονος

"Χάρμα οφθαλμών
Το κορίτσι στεκόταν δίπλα μου στην ουρά για τα αλλαντικά. Σχεδόν γυμνή, μ' ένα μικροσκοπικό μαγιό κι ένα πανάκι-άλλοθι τυλιγμένο στους μηρούς. Μαυρισμένη, και λαμπερή, φτιαγμένη στην τρίχα, από την κορυφή ως τα νύχια των ποδιών της. Τα οποία πόδια ήταν μια φυσική συνέχεια του κοριτσιού. Περιποιημένα από πεντικιούρ-υπερπαραγωγή μέσα σε σαγιονάρες με διαμαντένια κρύσταλλα και ένα δαχτυλίδι-κοτρόνα στο δάχτυλο. Του ποδιού το δάχτυλο, να εξηγούμεθα.

Στην Αθήνα θα τη μάζευαν για τρελή, ή για αδέσποτη νεράιδα. Αλλά εδώ στη Μύκονο το παράξενο θέαμα δεν ήταν εκείνη - ήμουν εγώ. Αχτένιστη, ιδρωμένη, μ ένα φόρεμα της συμφοράς, λερωμένο από βρεφικό γιαούρτι. Με δύο καρότσια τίγκα στις προμήθειες ειδών οικιακής κιγκαλερίας. Κι ούτε ένα δαχτυλίδι στο πόδι, στον αφαλό ή οπουδήποτε αλλού, εκτός από την προδοτική βέρα στο δεξί.

Εγώ ήμουν αλλοπρόσαλλο θέαμα, μια παραφωνία ανάμεσα στις αιθέριες υπάρξεις που τρέφονται με μπουκίτσες σούσι από το Νόμπου και μικρές γουλιές σαμπάνιας στις πεζούλες των «Αστρων». Στην Αθήνα, μια ξεχαρβαλωμένη νοικοκυρά στο σούπερ μάρκετ είναι το αναμενόμενο. Στη Μύκονο, ένιωθα τα βλέμματα του οίκτου καθώς ξεφόρτωνα μπριζόλες, σκυλοτροφές και κάσες με εμφιαλωμένα νερά.

Εφτασε η σειρά μας. Εδωσα την παραγγελία μου -δώδεκα φέτες γαλοπούλα, μισό κιλό μπέικον και δύο σαλάμια. Η νεράιδα πήρε εκατόν πενήντα γραμμάρια διαφανές προσούτο, τα απόθεσε στο ψάθινο καλαθάκι της και ανελήφθη στους ουρανούς.

Εγώ φόρτωσα το σαράβαλο και ξεκίνησα αγκομαχώντας για το σπίτι. Κάποτε, ξέρετε, ζούσα τη ζωή της. Ομως το αέρινο γυμνό ξωτικό δεν έχει ιδέα ότι μια μέρα θα ζει τη δική μου, ιδρωμένη, γαϊδουρινά φορτωμένη ζωή. Θα της αρέσει άραγε; Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι δεν ξαναπάω στο σούπερ μάρκετ του πιο χαϊχλίδογλου νησιού στην Ελλάδα χωρίς να λίγο κραγιόν, ένα σκουλαρικάκι, ένα δαχτυλίδι, βρε αδελφέ! Εστω, και στο δάχτυλο του ποδιού.
"

Δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό να μεταφέρω εδώ το παραπάνω. Δεν το έγραψε καμιά ταλαιπωρημένη "νοικοκυρά σε απόγνωση" που είδε τον εαυτό της σε μια τελείως άδικη σύγκριση με το αιθέριο πλάσμα. Το έγραψε η Ρίκα η Βαγιάννη στο "Έθνος" της 12/07/07. Η Ρίκα είναι παλιά φίλη της Μυκόνου, και όσοι την γνωρίζουν από παλιά θα ξέρουν οτι, δεν πρέπει να φοβάται καμμία σύγκριση γιατί απλά είναι υπέροχη! Σε όλα!

Και όμως! Μια "άλλη" Μύκονος ξεπήδησε ξαφνικά μπροστά στα μάτια της και αδίκως κατά την άποψή μου άρχισε τις συγκρίσεις και τον αυτοσαρκασμό..
Η αλήθεια όμως είναι οτι η Ρίκα είναι η πραγματική εικόνα της εργαζόμενης γυναίκας - νοικοκυράς στη Μύκονο και η αιθέρια ύπαρξη, είναι η "άλλη" Μύκονος.

Μια "άλλη" Μύκονος που μπορεί να αποτελείται από μια (το πολύ) χιλιάδα ανθρώπους που όμως δίνουν το "στίγμα" τους. Είναι άνθρωποι για τους οποίους θα γράψουν οι εφημερίδες, θα τρέξουν οι φωτογράφοι πίσω τους και τα κανάλια θα τους έχουν στο βραδυνό τους δελτίο ειδήσεων. Είναι άνθρωποι που βασικά ομιλούν την Ελληνική ... διάλεκτο, αλλά οπωσδήποτε σε κάθε πρόταση βάζουν και μια-δυο λέξεις αγγλικές, ίσως και καμμιά γαλλική για να γίνει περισσότερο κατανοητή η βαθυστόχαστη σκέψη τους..

'Ομως είναι δικαίωμά τους! Έτσι "γουστάρουν" να ντύνονται, έτσι να μιλάνε, σε πέντε-έξη μαγαζιά μόνο να συχνάζουν, σε δυο το πολύ τρείς παραλίες να πηγαίνουν, γουστάρουν να βλέπουν ο ένας τον άλλον, να ξέρουν ποιός είναι με ποιόν! Δεν πειράζουν κανένα, εκτός από ορισμένους μονίμως διαμαρτυρόμενους οι οποίοι ασφαλώς έχουν ένα ευθέως ανάλογο με την γκρίνια τους σύνδρομο κατωτερότητας..

Στο νησί κατοικούν και δουλεύουν χιλιάδες σκληρά εργαζόμενοι άνθρωποι.
Το καλοκαίρι την επισκέπτονται εκατοντάδες χιλιάδες αλλοδαποί και έλληνες που είναι με οποιαδήποτε κριτήρια απολύτως ...φυσιολογικοί! Διασκεδάζουν όπως όλοι μας και υποφέρουν όπως όλοι μας...Απολαμβάνουν το κολύμπι σε εκπληκτικής ομορφιάς καθαρές θάλασσες. Εχουν να διαλέξουν από το ακριβότερο έως το φθηνότερο μαγαζί να ξοδέψουν τα λεφτά τους.
ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ είναι η πραγματική Μύκονος.

Και όμως, η "άλλη" Μύκονος, η εξεζητημένη εμφάνιση και παρουσία μια μικρής μειοψηφίας ολίγων εκατοντάδων ανθρώπων, καταφέρνει να εισβάλλει στο μυαλό ορισμένων ως "καταστατική" πραγματικότητα του νησιού. Δεν σκέφτονται τίποτε άλλο παρά μόνο αυτούς! Λένε ΜΥΚΟΝΟΣ και εννούν αυτούς, μαζί με ένα μορφασμό αηδίας και αποστροφής, είτε έχουν πάει στο νησί είτε όχι!!
Οι υπόλοιποι αν και είναι απείρως περισσότεροι, απλά δεν υπάρχουν!
Έχει τόσο πολύ επηρρεάσει την γνώμη τους, που αποκαλούν την αληθινή ζωή στο νησί, "άλλη Μύκονος"... Τόσο πολύ!

Δευτέρα 9 Ιουλίου 2007

Η Αγία της Δήλου

Άργησα!!
Είπαμε στις εφτάμισι να σαλπάρουμε, άρα έπρεπε να΄μαι στον Ορνό, στη γλίστρα στις εφτά και κάτι..
Κάτι να ποτίσω τις φετεινές ρίζες αμπέλι που δεν περιμένουν ούτε μια μέρα απότιστες, κάτι να ταΐσω τα σκυλιά του Μάρκου, πούχει τον γέρο του στη Σύρο στο κρεβάτι και πρέπει νάναι απίκου, πήγε κοντά εφτάμισι και αναγκαστικά οδήγησα γρήγορα να τους προλάβω.
Αδίκως όμως γιατί και οι δυό τους δεν πήγαν πίσω..
Ο Γιώρης ο "κόκκινος" νετάριζε κάτι παλιόδιχτα όταν τον ρώτησα αν φάνηκαν. Μπααα! μου είπε βαριεστημένα..
Εκατσα και γω στ'αμάξι, άνοιξα την ΕΡΑ σπορ ν΄ακούσω το πανηγύρι των νέων μεταγγραφών και περίμενα υπομονετικά τον Μηνά με το σκάφος και τον Αντρέα για να ξεκινήσουμε για το πραγματικό πανηγύρι της Αγίας Κυριακής στη Δήλο.
Μούβγαλαν την πίστη στο στήσιμο κανα μισάωρο, αλλά ήρθαν!
Ρίξαμε αμέσως το φουσκωτό στο νερό και σαλπάραμε κοντά εννιά πια, με τον ήλιο νάχει πέσει πίσω απ'τον Διακόφτη και το 7άρι μελτέμι να χώνεται στα αλαφρά μπουφανάκια μας..
Η διαδρομή με το 6άμετρο φουσκωτό είναι ένα δεκάλεπτο παιχνιδάκι έστω και με μποφώρ.. Εως τα Πρασονήσια και τη Χερόνησο κάνει μικρά σάλτα πάνω από τις ασπρισμένες κυματοκορφές και μετά την στροφή από το μονόπετρο έως το μωλαράκι ..πετάει πάνω τους με κόντρα το μελτέμι που ανήμπορο να το σταματήσει, βάλθηκε να μας τρίβει δυνατά τα μούτρα..

Δέσαμε γερά ανάμεσα από τον Αγελετάκη και τον Γιάννη τον "εφοπλιστή", ζωστήκαμε τις ζάντες με τα φαγώσιμα και τα χρειαζούμενα, φορτωθήκαμε το ψυγειάκι με τα κρασιά, τα νερά και την "χιμαδόρ" για το πρωί και κινήσαμε το φιδωτό μονοπάτι ανάμεσα από τα μάρμαρα για την παλαίστρα..
Φακούς είχαμε αλλά το μάτι συνηθίζει γρήγορα τα σκοτεινά αν δεν έχει άλλα φώτα γύρω, και στη Δήλο όταν πέσει ο ήλιος από σκοτάδι άλλο τίποτα!
Τ'άστρα που λαμπυρίζουν κοντινά, ίσα που καταφέρνουν να το αραιώσουν και το μονοπάτι αχνοφαίνεται καλύτερα χωρίς φακό καθώς οι αναρίθμητες πατούσες τόχουν καθαρίσει τελείως από χόρτα..

Μόλις περάσεις το μουσείο αντικρύζεις στα δέκα λεπτά δρόμο τη μικρή "γιρλάντα" με τις λάμπες στην αρχαία παλαίστρα, πόχουν βολέψει οι Βλασσόπουλοι που κάνουν το πανηγύρι. Είναι τα μόνα φώτα του πανηγυριού και της Δήλου και πίσω τους η Μύκονος δεσπόζει όλο τον ορίζοντα κατάφωτη σαν μεγάλη στολισμένη πολιτεία!
Φτάσαμε λαχανιασμένοι απ'το βάρος, ακουμπήσαμε τα συμπράκαλα, καλησπερίσαμε τον Θοδωρή που είχε απομείνει μοναχός να προσέχει να μη σβύσει η φωτιά και κινήσαμε για την μικρή εκκλησιά της Αγιας Κυριακής. Η λειτουργιά δεν είχε τελειώσει ως φαίνεται, αλλά μόλις ζυγώσαμε μετά από άλλα πέντε λεπτά πορπάτημα, απόλυσε και ο κόσμος έβγαινε στον μικρό στενό ανήφορο βιαστικός.. Το σκοτάδι πηχτό και λες την καλησπέρα και το "βοήθειά σας"..χωρίς να ξέρεις σε ποιόν ή σε ποιά!
Περιμέναμε να βγούν όλοι και κατεβήκαμε. Ανάψαμε τα κεριά μας, χαιρετήσαμε τους Βλασσοπουλαίους που μοίραζαν τον άρτο και πήραμε πάλι πίσω το μονοπάτι για τη παλαίστρα...


Εκεί όλα ήταν σε αναμονή.. Τα "τραπέζια" από μαδέρια στρωμένα με ψωμιά και σαλάτες. Οι μισοί καθόνται στις αρχαίες μαρμάρινες σκάλες (κερκίδες) και οι απέναντί τους σε άλλα μαδέρια που ακουμπούν σε πιο χαμηλά σιδερένια δίποδα.. Εμείς από χρόνια γουστάρουμε να φιάχνουμε μοναχοί μας το τραπέζι μας, σε μια πιο σκοτεινή γωνιά.
Πιάνουμε την βορνή μεριά που δεν έχει κερκίδες, δίπλα στα τζετζερέδια με τα φαγητά και ανάμεσα στα κομμάτια από τα σπασμένα αρχαία, τις σκαλιστές τεράστιες κολόνες και τα μισογκρεμισμένα πέτρινα ντουβάρια, στήνουμε τα μαδέρια.. Απέναντί μας σχεδόν έχουμε το πόπολο και στη μέση ανάμεσά μας είναι ο αρχαίος στίβος, στρωμένος από μεγάλες πέτρινες πλάκες, εκεί που πριν τόσες χιλιάδες χρόνια, τα λαδωμένα κορμιά των παλαιστών, διασκέδαζαν τους αρχαίους "πανηγυριώτες"!

Τα στήσαμε όλα στο πι και φι και μετά βοήθησα την ζωντοχήρα την Ερήνη, πούχε έρθει με δυό άγνωστες κοπέλες κι' έναν νέο... μπρατσωμένο, να στήσει ένα τραπέζι δίπλα μας μια που ο νεαρός δεν κατείχε την "τέχνη" ως φαίνεται και κοιτούσε τα γύρω απορημένος με το σκηνικό!!
Έκατσα κατόπιν στο τραπέζι μας με την πλάτη στον πέτρινο τοίχο και ενώ άνοιγα τα φαγητά, οι δυό φίλοι μου άρχισαν το δούλεμα για την "βοήθειά" μου στην ζωντοχήρα..
Απτόητος εγώ δεν έδωσα συνέχεια, γιατί γνώριζα καλά πως μόνο ..χαμένος θα έβγαινα!
Ο Γιάννης μας κέρασε το ζεστό ζουμί, μας κουβαλούσε μετά συνέχεια βραστά, κεφτέδες, σαλάτες, ο Μηνάς γέμιζε τα πλαστικά ποτήρια με το παγωμένο κόκκινο (καμπερνέ+μερλότ περικαλώ!), ο Αντρέας δόστου και έκοβε με τον οπινέλ τα τυριά σε μεγάλες μπουκιές και πολύ σύντομα βγάλαμε τα μπουφανάκια, το ελαφροβόρι μας δρόσιζε τα ιδρωμένα κορμιά και το οινόπνευμα άρχισε να κυκλοφορεί όλο και πιο γρήγορα στις φλέβες...
Θυμάμαι καλά οτι δεν είχε περάσει ούτε μια ώρα από τη στιγμή που το στρώσαμε και βρεθήκαμε να τραγουδάμε με αρκετούς ακόμη στο δικό μας τραπέζι πούχε στο μεταξύ μεγαλώσει στο μάκρος.

Ενας νεαρός, συριανός απ'ότι έμαθα, έπαιζε την τσαμπούνα, τα αυτοσχέδια τουμπάκια το λαλούσαν δυνατά και οι στριγγιές φωνές μας απλώθηκαν στον ιερό αρχαίο τόπο, πέρα από το λιγοστό φως της παλαίστρας, στα σκοτάδια με τ' ανεξερεύνητα ακόμη αρχαία σπίτια, τους τάφους και τους μισογκρεμισμένους ναούς, κι' έγιναν ένα με το μελτέμι, που τις έσειρε πάνω στους πανάρχαιους βράχους του Κύνθου, εκεί που η Λητώ γέννησε τον άρχοντα του ήλιου Απόλλωνα και την δίδυμη αδελφή του, την θεά του κυνηγιού Άρτεμη.

Ο κόσμος όλο και πλύθαινε.. Ο "Φαρούπος" πηγαινοερχόταν στη Μύκονο με το καινούργιο του καΐκι και κουβαλούσε γνωστούς και αγνώστους. Οι νεοφερμένοι φανερώνονταν ξαφνικά καθώς βαδίζοντας προς τα λιγοστά φώτα της παλαίστρας, "έβγαινε" το κορμί τους από το πηχτό σκοτάδι, μια πραγματική "υλοποίηση" ανθρώπων...
Μόλις έφταναν στρώνονταν καταγής αν δεν έβρισκαν κάθισμα σε τραπέζι, ή πάνω στις κοντές μαρμαροκολόνες πούναι γύρω από την παλαίστρα, ή στα χοντρά θραύσματα από τις εκσκαφές. Οι Βλασσοπουλαίοι αμέσως τους πήγαιναν ζεστό ζουμί, το καζάνι δεν κατέβαινε από τη θράκα ούτε λεπτό και αμέσως μετά να η βραστή προβατίνα, να οι κεφτέδες, να τα κρασιά από το μεγάλο πλαστικό βαρέλι πούταν στημένο σε περίοπτη θέση!!

Κατά τις μία μετά τα μεσάνυχτα ήρθε και ο Λευτέρης με το μπουζούκι του και τάλλα παιδιά της ερασιτεχνικής τους κομπανίας. Έπιασαν αμέσως το παλιό ρεμπέτικο πούναι τα σουξέ τους και τα γνωστά λόγια των τραγουδιών πήγαιναν βόλτα στα τραπέζια και στις γύρω παρέες πού ήταν στρωμένες στο χώμα..


Είχαμε και τον Νικόλα στο τραπέζι μας, που δεν πίνει λέει κρασί, τον πειράζει, του φέρνει λέει καούρες.. Πίνει μόνο βότκα λέει, ανέρωτη, παγωμένη αν είναι δυνατόν.. αλλά δεν τον χαλάει και η ζεστή μια που δεν υπήρχε φορητό ψυγείο τόσο μεγάλο..Λόγω λοιπόν αυτής του της "ασθένειας" είχε κουβαλήσει ένα κιβώτιο στολίσκαγιες και τα κατάλληλα σφηνάκια. Τα μπουκάλια άνοιγαν και τελείωναν με σταθερό ρυθμό και ο Νικόλας άρχισε ν' ανησυχεί για το ..μέλλον. Ήρθε κοντά μου και με ρώτησε αν έχω φέρει άλλο πιοτό.. Του είπα οτι έχω τρία μπουκάλια τεκίλες στο ψυγειάκι, αλλά αυτός ..με απέρριψε με έναν μορφασμό αηδίας!!

Ο Βαγγέλης που τα παράτησε όλα στη Μύκονο κι'έπιασε δουλειά σαν αρχαιοφύλακας στη Δήλο, καθόταν απέναντί μου. Του είπα καναδυό φορές να κάνει λίγο δεξιά γιατί μου έκοβε τη όμορφη "θέα" από το διπλανό τραπέζι, και αυτός οχι μόνο δεν κουνήθηκε στάλα, αλλά με άρχισε στις θεωρείες για μετεμψύχωση που μου έφυγε το ..καπέλλο! Ήλεγε συνεχώς οτι στην άλλη του ζωή ήταν ....Μεξικανός, ότι ήξερε που τον είχαν θαμένο, στο Μεξικό βεβαίως, και διάφορα τέτοια.. δυστυχώς ασταμάτητα έως σχεδόν το πρωί!!

Η Αγία, μας.. άφησε να φύγουμε στις πέντε το ξημέρωμα.. Οδήγησε ο Αντρέας στην επιστροφή λόγω του οτι ήταν ο πιο ξεμέθυστος, (πως τα κατάφερε με τόσο κρασί και τεκίλα!) και ήρθαμε πίσω στον Ορνό ακούνητοι σχεδόν, ή ..εγώ δεν κατάλαβα το κούνημα...
Μεγάλη η χάρη της..!!