Οι νέοι είναι ..ωραίοι!

Η ξαδέρφη μου η Μαρίτσα μένει χρόνια στη Νίκαια. Καλοπαντρεμένη με τον Δημήτρη έχουν μια κόρη, την Μαριλένα. Μου τηλεφώνησε τη περασμένη βδομάδα η ξαδέρφη και μου ανήγγειλε την επίσκεψη της Μαριλένας για το τριήμερο του αγ.πνεύματος. Χαρήκαμε πολύ μια και δεν έχουμε δεί την Μαριλένα χρόνια, από τότε που ήλθαν για Πάσχα οικογενειακώς, και πιάσαμε τις ετοιμασίες με ενθουσιασμό..
Θα' ρχόταν με μια φίλη της και συνάδελφο. Δασκάλα πια η "μικρή" μου ανηψιά, στην αρχή της μεγάλης της καριέρας όπως έλεγε η ξαδέρφη μου.. Δεν έλεγε μόνο αυτά βέβαια.. Επέμενε οτι τα κορίτσια είναι τελείως άπειρα και "άβγαλτα" (χωρίς να την ρωτήσω) και πρέπει να τα προσέχουμε.. Εγώ είχα βέβαια τις αντιρρήσεις μου και τα'πα στην Μαρίτσα..
"Τι να προσέξω ρε ξαδέρφη; Ολόκληρη κοπέλλα είναι πια, εμένα θα'κούσει;"..

Δεν σήκωνε κουβέντα η Μαρίτσα. Μου το ξέκοψε. Αν θέλω νάρθουν να μείνουν σε μας οι "μικρές", θα υποσχόμουν οτι θα τις πρόσεχα! Λες και αν έλεγα οχι θα'ταν καλύτερα στο ξενοδοχείο! Τέλος πάντων, το υποσχέθηκα μέσα απ'τα δόντια μου και έμεινα με την ελπίδα οτι δεν θα ξεσπούσε κανένα απρόοπτο..γιατί δεν υπήρχε ούτε μία πιθανότητα να "πρόσεχα" εγώ τι θα κάνουν και με ποιόν οι δυό φίλες γυναίκες στο νησί...

Ασβέστωσα καλά τη μικρή βεράντα του δωματίου που θα μέναν οι φίλες, μάζεψα τριαντάφυλλα και στόλισα το τραπέζι μέσα και έξω.. κλάδεψα το μεγάλο γιασεμί που είχε θεριέψει και σκαρφάλωνε αδηφάγο στον γέρο-κισσό της γωνιακής κολώνας της βεράντας και την Παρασκευή έκοψα τρυφερά φύλλα από τ' αμπέλι κι'έφιαξε μ'αυτά η κυρά ντολμαδάκια γιαλατζί για ένα ολόκληρο λόχο.. Τα στόλισε ωραία το βραδάκι σε ένα μεγάλο δίσκο και τάβαλε καταμεσής του τραπεζιού της μικρής κουζίνας.
"Νάχουν να τα φάνε φρέσκα και μυρωδάτα μόλις φθάσουν κουρασμένα και πεινασμένα τα κορίτσια τη νύχτα..", είπε η κυρά μια και θαρχότουσαν στις 10 το βράδυ...

Είχα από παραμονή νοικιάσει ένα μικρό αυτοκίνητο για νάναι αυτοκινούμενες και ανεξάρτητες οι μικρές, χωρίς βέβαια να τ'αναφέρω στη ξαδέρφη μου! Ετσι πήγα το βράδυ στο λιμάνι και τις υποδέχτηκα.. Είχα αμελήσει να ρωτήσω (μάλλον ντράπηκα) την ξαδέρφη μου πως θα γνωρίσω την ανηψιά μου μια και την τελευταία φορά που την είδα για λίγο, ήταν ακόμη μαθήτρια στο Λύκειο! Είχα όμως την έμπνευση να πάρω το αριθμό του κινητού της και έτσι μόλις το πλοίο έδεσε της τηλεφώνησα και της είπα οτι είμαι απ'έξω και περιμένω. Χάρηκε πολύ η Μαριλένα και μου πέταξε ένα "see ya soon"... Δεν πρόλαβα να ρωτήσω ρε γαμώτο! Πως θα σε γνωρίσω ρε ανήψι;

Όλως περιέργως δεν χρειάστηκε.. Κατέβηκαν από τις πρώτες και ενώ εγώ κοιτούσα σαν χάνος το πολύχρωμο πλήθος να περνάει, η Μαριλένα έπεσε στην αγκαλιά μου φωνάζοντας:
"Τι κάνεις θείε μου; Μια χαρά μου φαίνεσαι!!"
Η Μαριλένα είχε μεγαλώσει.. Μια ωραία μελαχροινή γυναίκα με φιλούσε καταμεσής του πλήθους. Φορούσε ένα μάλλον κοντό μαύρο φουστάνι με ένα μάλλον χαμηλό ντεκολτέ.. Καθόλου "άβγαλτο" μου φάνηκε.. Τέλος πάντων, μου σύστησε και τη φίλη της. Μια απ' τα ίδια..Ξανθιά αυτή με πορτοκαλί φουστάνι κομμένο στον ίδιο ράφτη μάλλον!
Πήγαμε γρήγορα στο νοικιασμένο και καθώς έκανα να μπω στη θέση του οδηγού, η Μαριλένα με σταμάτησε και με μια γρήγορη κίνηση κάθησε εκείνη εκεί και είπε:
"Θείε μου σ'ευχαριστώ για το αυτοκίνητο. Είσαι θεός! Πες μου που να σ'αφήσω γιατί μας περιμένουν"...

Τι λες ρε ανήψι; Σας περιμένουν νυχτιάτικα; Και οι ντολμάδες που θα κρυώσουν;
Ήθελα να της τα πω, αλλά δεν βγήκε..
"Ασε με μένα εδώ..θα βρώ μέσο να πάω σπίτι. Κοίτα να διασκεδάσεις αλλά με μέτρο έ; Πρόσεχε!" ..
Αυτό μόνο κατάφερα να πω και δεν είμαι και σίγουρος αν μ'άκουσε κι'όλας γιατί πριν τελειώσω είχε μαρσάρει!!

Οι δύο φίλες νύχτα έφευγαν από το χωριό, νύχτα γύριζαν. Πάντα νωρίς όμως...το πρωί!! Τις ώρες που οι κανονικοί άνθρωποι ζούν, εκείνες κοιμόνταν!! Τις ώρες που οι κανονικοί άνθρωποι κοιμώνται, εκείνες ζούσαν!!

Την Μαριλένα και τη φίλη της την είδα άλλη μια φορά την Δευτέρα το βράδυ, πριν φύγουν, όταν τις πήγα στο πλοίο.. Ο καιρός τα'χε "σκατώσει" πάλι και έβρεχε σχεδόν όλη μέρα. Είπα να ψελίσω κάτι για τον καιρό που τους τα χάλασε ή να ρωτήσω αν τους άρεσαν τα ντολμαδάκια...Δεν πρόλαβα! Πριν τελειώσω για τον καιρό η Μαριλένα μου είπε:
"Θείε σ' ευχαριστώ για όλα, περάσαμε super....Όσο για τον καιρό δεν σκάμε κι' όλας..Η νύχτα έχει το ζουμί...ε;", με φίλησε πάλι, (ας είναι καλά), και αφού έριξαν ένα ..ηχηρό "give me five" με την φίλη της, έσκασαν στα γέλια...σήκωσαν με άνεση τις δυο βαλίτσες τους και περπάτησαν με τεντωμένα κορμιά στην μπουκαπόρτα του πλοίου της επιστροφής...
Σήμερα θα πω και τα καθέκαστα στη ξαδέρφη μου τηλεφωνικά για την επίσκεψη.. Γιατί πολύ ανησυχούσε όλες αυτές τις μέρες για τα "άβγαλτα παιδιά" και με είχε πρήξει...!

Αρκετά κουράστηκες Αμαλία!

Καλό σου ταξίδι κορίτσι μας!

Το απόλυτο.. δυναμωτικόν!

Ο εικονιζόμενος είναι ο κύριος που έβαλε τα 2 γκόλ και η Μίλαν πήρε το κύπελο..
Το ένα το έβαλε με το ..χέρι! Ακούσιο λένε οι ειδικοί. Δεν σφυρίζεται αν είναι "κολλημένο" στο σώμα.
Όμως ο ιδιοκτήτης της μεγάλης κυρίας του Μιλάνου ο Μπερλουσκόνι, αν και δεν πολυγουστάρει τον μίστερ γκόλ λόγω των ερωτικών επιδόσεών του με την "οικογένεια", είπε:
"Λένε τυχαίο γκόλ οι Εγγλέζοι, όμως ο Pippo (Inzaghi), γνωρίζει πολύ καλά πως χτυπά τα φάουλ ο Πίρλο και κινήθηκε εγκαίρως και σωστά για να μπει το μπαλάκι!!"

Τι να προσθέσει κανείς; Το μόνο μένει να δούμε τι δυναμωτικά παίρνει ο Pippo και βάζει τέτοια ωραία γκόλ..

Όπως λένε οι Ιταλοί, η νέα "φλόγα" που καίει τον κ. Φίλιππο είναι η
Eugenia Doretskaya, "la nuova fiamma di Pippo Inzaghi", 25χρονη μοντέλα από την παγωμένη Σιβηρία!

Εμ έτσι.. όλα εξηγούνται. Να γιατί χάσαμε!!

Το ακίνητο νερό

Το μικρό αεροπλάνο πετούσε αργά, πολύ αργά και χαμηλά, αρκετά χαμηλά, τόσο που όταν έσκυψα λίγο στο μικρό παράθυρο δεξιά μου και κοίταξα κάτω, είδα τις κορφές των μεγάλων δέντρων να περνούν με ταχύτητα κάτω μου, μια θάλασσα καταπράσινη ταξίδευε γοργά προς τα πίσω. Ξαφνικά μια στενή λουρίδα νερού φάνηκε και αμέσως μετά άρχισε να φαρδαίνει, να φαρδαίνει, κι'έγινε σε λίγα δευτερόλεπτα μια μεγάλη λίμνη.
Η γυαλιστερή ακίνητη επιφάνειά της έκοβε το πράσινο χαλί απότομα..
Γύρισα και ρώτησα τον πιλότο:
"Τώρα τι βλέπουμε; ποιά λίμνη είναι αυτή;"
Ο πιλότος γύρισε και μου είπε δυνατά: "Είναι η Ταγκανίκα"..
"Η Ταγκανίκα; Τι έγινε ρε; Αυτή δεν είναι στην Αφρική;"
"Μάλιστα κύριε.. εδώ στην Αφρική είναι!" ..
Κοίταξα καλά τον πιλότο. Θέ μου... μαύρος ήταν!!
Μα τι έγινε; Πετάχτηκα τρομαγμένος..

"Σιγά χριστιανέ μου..με χτύπησες!!" ..
Η γριά μου με αποπήρε.... Θα της έριξα ως φαίνεται καμμιά ψιλή καθώς ξύπνησα τρομαγμένος από τον εφιάλτη...
Έτρεξα στο μπάνιο κι'έριξα κρύο νερό στη μούρη μου. Καθώς κοίταζα το μισοπρησμένο μου μάτι στον καθρέπτη, σκέφτηκα την συχωρεμένη μου μάννα..την ονειροκρίτα..

"Σα δεις ακίνητο νερό θα βρέξει, σα δεις νερό που τρέχει θα βρέξει πολύ"...
Πήγα στο παράθυρο της κουζίνας.. Μαύρος συννεφιασμένος ήταν και λίγες σταγόνες σημάδευαν κατ'ευθείαν το τζάμι του.. Σιγά τα νερά! Μάη μήνα έχουμε και προς το τέλος.. Επροχθές ράντισα τ'αμπέλι. Tο δεύτερο "χέρι" βορδιγάλειο και θειάφι... Αν κάνει πως βγαίνει αληθινό τόνειρο, θα ξεπλυθούν τα φρέσκα φύλλα και...θα έχουμε φτου κι'απ΄την αρχή τα ίδια....Μπαα! τι διάολο..Μάη μήνα έχουμε..

Ντύθηκα και τράβηξα για την χώρα, για το καθιερωμένο πρωϊνό καφέ με τις καμαράδοι... Οδηγούσα κι'έβρεχε! 'Ωσπου να φτάσω είδα κι'έπαθα. Η γλίτσα στο δρόμο γλυστρούσε και τα μηχανάκια με τα ξενυχτησμένα νειάτα των σχολικών εκδρομών, σε κάθε στροφή μέτραγαν το φάρδος του δρόμου στην άσφαλτο. Ευτυχώς γελώντας... τουλάχιστον αυτά που εγώ είδα... Στο καφενείο περιέργως όλοι κεφάτοι, λες και δεν ήταν 7 πρωινιάτικα...

Αναλύσαμε τον καιρό δεόντως, τα μεθυσμένα νειάτα των εκδρομών και πόσο διαφέρουν από τα καλά (πάντοτε..) δικά μαθητικά γλέντια, είπαμε και για τις μεταγγραφές των ομάδων, για τον Ριβάλντο και κατά τις 8 φύγαμε όλοι για τις δουλειές, ενώ η βροχή δυνάμωνε και τόνειρο με το ακίνητο νερό της λίμνης .. έβγαινε ολοκάθαρο...
Μετά λένε να μην είσαι προληπτικός!!

Οινοποίηση σε.. ρε μείζονα.

Ο δάσκαλος ήταν απόλυτος:
"Πρέπει να παρακολουθούμε συνεχώς την χημική διεργασία της οινοποίησης.
Ο μούστος είναι ζωντανός οργανισμός που συνεχώς αλλάζει και μας εκπλήσει.
Ο έλεγχος των συστατικών κατά την διάρκεια της οινοποίησης είναι δουλειά των επιστημόνων - χημικών και η δική μας υποχρέωση είναι να ακούμε και να ακολουθούμε απαρέγκλιτα τις συμβουλές τους.
Αυτά που λέμε εδώ είναι απλώς για να ξέρουμε γιατί και πως, να έχουμε και μεις μια ιδέα περιληπτικά τι συμβαίνει.."

Το ακροατήριο στριφογύρισε τους κώλους στις καρέκλες ανυπόμονα..

Ο δάσκαλος συνέχισε γράφοντας στον μαυροπίνακα. Συγνώμη άσπροπίνακα, οι παλιοί μαυροπίνακες με τις κιμωλίες και τα σφουγγάρια απλώς πέθαναν..τώρα υπάρχει νέος άσπρος πλαστικός, ένας μαρκαδόρος και ένα "μαγικό" σβηστήρι.
Ο δάσκαλος έγραψε την φόρμουλα "διόρθωσης", έτσι την είπε:
Βαθμοί Μπομέ επί θερμοκρασία μούστου διά του σταθερού 0,005 μας δίνει την διόρθωση που πρέπει να υπολογίζουμε..

Ησυχία στο ακροατήριο. Ο πιο μπουμπούνας ρώτησε:
"Και που θα θυμόμαστε κύριε όλο αυτό το μαθηματικό;"
Το ακροατήριο γύρισε και του έριξε ματιά επιτιμητική...Μουρμούρισαν...
"Πάρε χαρτί και γράψτο".. Πως δεν το σκέφτηκε!

Η πόρτα άνοιξε και φάνηκε διστακτικά στην είσοδο η Μαρία.. η σύζυγος του Γιάννη του πρώην γυμνασιάρχη. Ο Γιάννης πετάχτηκε πάνω σαν ελατήριο, πήγε στην πόρτα και πήρε το ταψί. Η Μαρία τόχε τυλιγμένο τo ταψί με τραπεζομάντηλο χρωματιστό. Το έδωσε στον Γιάννη χαμογέλασε και έκλεισε τη πόρτα αποχωρώντας. Ο Γιάννης προχώρησε με το ταψί στο διπλανό δωμάτιο ακολουθούμενος από τα βλέμματα του ακροατηρίου που ανοιγόκλεινε τα ρουθούνια αναγνωρίζοντας το άρωμα της φρεσκοψημένης κρομμυδόπιττας...

Το μάθημα δεν σταμάτησε λεπτό.. Οι ερωτήσεις πολλές και οι απαντήσεις πάντα στο ίδιο μοτίβο. Προσοχή και πάλι προσοχή!

Η επόμενη διακοπή έγινε από τους δυο-τρεις οργανοπαίχτες. Μπήκαν βιαστικοί και φορτωμένοι τα όργανα, την τσαμπούνα και το τουμπάκι, τα καλάθια με τα μεζεδικά και τις νταμιτζάνες με την δικιά τους παραγωγή μια και ήταν και αυτοί από την ίδια φάρα με το ακροατήριο..

Ο δάσκαλος συνέχιζε να γράφει να σβύνει και οι ώρες περνούσαν γρήγορα, πολύ γρήγορα, τα μάτια ήταν μια στον ασπροπίνακα και μια στα ρολόγια, ώσπου ο πιο ανυπόμονος δεν άντεξε..
"Άντε ν' ακούσουμε κι' αυτό και κλείστο το θέμα γιατί θα κρυώσει η κρομμυδόπιττα!"..

Αυτό ήταν το σύνθημα. Με μιας σηκώθηκαν οι διοργανωτές, κουβάλησαν τα κολλωνάτα από το άλλο δωμάτιο, άνοιξαν τα καλάθια με τα μεζεδικά, ο Γιάννης έβαλε στη μέση το ταψί και έκοψε την πίττα που μοσκοβολλούσε..Τα μπουκάλια με τις ερασιτεχνικές ετικέτες άνοιξαν και ο τοπικός οίνος άρχισε να δουλεύει στα στομάχια και στις κεφαλές μας με τον παλιό γνώριμο του τρόπο..Το ακροατήριο έγινε ένα τραπέζι, τα τυροβόλλια κατέβαιναν στα γρήγορα μαζί με την ευωδιαστή πίττα, η καλοψημένη σμύρνα συνοδευτικό πρώτης γραμμής και το ωμό Τηνιακό λουκάνικο πήγαινε γάντι με την Μανδηλαριά..
Σύντομα κουρντίστηκε η τσαμπούνα κι' έβγαλε τον πρώτο της παραπονιάρικο πιιιιιιιιιιι! Κι'άρχισαν να παίζουν. Τα μαγικά τους δάκτυλα να ταξιδεύουν πάνω στο όργανο με σβελτοσύνη και οι νησιώτικες νότες να ξεσηκώνουν τα παγωμένα βλέμματα των καδραρισμένων κοινοταρχών από τους τοίχους της παλιάς Κοινότητας της Ανω-Μεράς!

Για δοκίμασε και απ'αυτό ρε Γιώργο.. Να πιούμε και τέτοιο... Και τι να πεις σε ένα βλέμμα που σε κοιτούσε με αγωνία, που παρακολουθούσε τις γκριμάτσες σου σαν κατάπινες το δημιούργημά του....Καλό, πολύ καλό..
Για πιες και δαύτο, είναι φετεινό και δεν έχει ωριμάσει ακόμη.. Κάτσε ρε φίλε ναδειάσω το ποτήρι με το άσπρο να βάλω λίγο από δικό σου το μαύρο...
Και δόστου το τουμπάκι να δυναμώνει και να αλλάζει χέρια με την τσαμπούνα. Τι στο καλό..όλοι εδώ μέσα ξέρουν από όργανα;

Μισοζαλίστηκα και δίχως να το καταλάβω πέρασε το μεσονύκτιον, ενώ το ακροατήριο .. φυλλοροούσε .. τρεκλίζοντας μια και οι καληνύχτες δεν ακούγονταν πνιγμένες στη ρυθμική παραζάλη της μουσικής..
Χειροκρότησα γερά το τελευταίο άσμα λέγοντας δυνατά στον τσαμπουνιέρη: "Καλό αυτό Λευτέρακα!"
"Νάσαι καλά Γιώργη..και που να δείς τι έρχεται..ακόμη δεν αρχίσαμε!!"
Ωχχχχχχ! Πάει θα ξενυχτήσουμε..

Ήταν το Σαββατόβραδο του σεμινάριου με τίτλο: "Από το σταφύλι στο ποτήρι" ..
Κυριολεκτικά!

Προσθήκη 18/05: Δεν άντεξα στον πειρασμό να προσθέσω το εξαιρετικό βίντεο του Δημήτρη από την σύναξή μας στην Α.Μερά. Φαίνεται καθαρά η ζήλεια στα απορρημένα βλέμματα των Κοινοταρχών από τα κάντρα..Το τραγούδι έχει τον "καυτό" τίτλο: Φωτιά θ' ανάψω..

Το επιπλώσαμε και σας περιμένουμε!

Οι δουλειές του χωριού δεν τελειώνουν ποτέ, έλεγαν οι πιο παλιοί και είχαν δίκιο. Όταν λες σήμερα θα τελειώσει αυτό που ξεκίνησα οπωσδήποτε, κάτι άλλο ξεφυτρώνει και σου χαλά το σχέδιο της υπόλοιπης μέρας. Είπα και γω οτι θα πάω στο σεμινάριο για την οινοποίηση, βλέπεις έχουμε και τ' αμπελάκι που τόχω παραμελήσει τελευταία με τα μελίσσια, αλλά δεν τα κατάφερα. Ενώ τόχα το πρόγραμμα σκαρώσει καλά, φίλος αγαπητός έφυγε για την Αγγλία και εγώ έπρεπε να πάω να ταΐζω τα σκυλιά του για όσες μέρες λείψει. Η μεγάλη κόρη πήρε το δίπλωμα της γιατρίνας και πήγαν οικογενειακώς εκεί να παραστούν στην παράδοση του πτυχίου. Μεγάλη γιορτή και για το κορίτσι, αλλά και για τους γονείς του που είναι κυριολεκτικά "χεσμένοι" από τη χαρά τους. Η κόρη είναι τώρα ερευνήτρια με εξειδίκευση στο DNA, ήδη δουλεύει σε ένα μεγάλο εργαστήριο με ειδίκευση την έρευνα στην "κυστική ίνωση" μια μοιραία κληρονομική πάθηση των πνευμόνων και πληρώνεται καλά. Τώρα που τελείωσε θέλει να έλθει στην Ελλάδα.. Πατρίδα βλέπεις.. Μόνο που το βλέπω λίγο χλωμό να βρεί δουλειά στο αντικείμενο που σπούδασε και είναι καλή.. Τέλος πάντων , άσχετο με το δικό μου αλλά σχετικό με την καθυστέρηση. Να πάω εκεί στις τρείς το μεσημέρι στα σκυλιά, να τα βγάλω βόλτα στο Ευαγγελιστράκι για το πιπί τους, να τα ταΐσω, να πάω σπίτι να τσιμπήσω κάτι βιαστικό, μετά να πάρω τα εργαλεία και να πάω στο σουρό με τις πέτρες να τελειώσω την μετακόμιση, ε..με πήγε αργά και χάσαμε το σεμινάριο. Και τα μικρά μυστικά της οινοποίησης θα παραμείνουν μυστικά για μένα.

Δυο 24ωρα μετά και τα μελισσάκια είχαν σχεδόν αποδεχθεί τη "νέα τάξη πραγμάτων". Ήδη όπως έμαθα οι εργάτες δούλεψαν εκεί κοντά στα 10 μέτρα από το μελίσσι εχθές, χωρίς να έχουν σοβαρή ενόχληση. Την ώρα που πήγα εγώ είχαν φύγει βέβαια και αφού το έμαθα, πήρα τη μηχανή και πήρα τις πρώτες φωτογραφίες.
Εδώ είναι η πρώτη εικόνα που βλέπεις όταν πλησιάζεις από το αυτοκίνητο πάνω από το σουρό με τις πέτρες. Στο βάθος φαίνεται και ένα μικρό αμπελάκι του γείτονα..
Η παλιά κυψέλη έξω βέβαια από τις πέτρες δίπλα στην καινούργια και μέσα μόνο οι κέρινες κατασκευές που είχαν μείνει από προχθές. Στο βάθος κάπου εκεί μέσα ήταν χωμένη
Και εδώ είναι αυτό που έχει απομείνει μέσα στην παλιά κυψέλη και πρέπει να το κόψω με το μαχαίρι και να το βάλω μέσα στην νέα, για να μπορέσουν να βγούν όσα περισσότερα μελισσάκια γίνεται.

Οι μέλισσες όση ώρα έπαιρνα τις φωτογραφίες, ακόμη και αυτές από κοντά των κεριών, ήταν ήρεμες και πηγαινοέρχονταν στις κανονικές τους δουλειές χωρίς να μου δίνουν ιδιαίτερη σημασία. Μου έκανε εντύπωση αυτό το γεγονός, λες και τους "άρεσε" κατά κάποιο τρόπο η νέα κατάσταση. Ή τουλάχιστον αυτό θα ήταν πολύ "βολικό" για μένα να συμβαίνει. Γιατί όσο νάναι το θανατικό που τους έλαχε..καθόλου δεν είχε τελειώσει! Τους περίμενε κι'άλλο σε λίγο που θα έκοβα τα κεριά που ήταν μέσα στη κυψέλη. Αποφάσισα να κάνω γρήγορα την υπόλοιπη δουλειά που έμενε γιατί ήδη είχε πάει 5 και γω ήμουν στο "πέλαγος".. Παράτησα την καλιτεχνική δουλειά και πήγα στο αυτοκίνητο, ντύθηκα, άναψα το καπνιστήρι, πήρα τα εργαλεία και το χασαπομάχαιρο και κατέβηκα πάλι εκεί.

Η ηρεμία μας "τελείωσε" όταν πλησίασα ντυμένος. Μάλλον η μυρωδιά από τα προχθεσινά τσιμπήματα πάνω στη στολή τις αγρίεψε και μόλις πλησίασα άρχισαν τα ίδια. Τώρα όμως ήξερα οτι δεν μπορούν να μου κάνουν σχεδόν τίποτα. Είχα ντυθεί καλά και σ'αυτό βοηθούσε και ο βοριάς που χθές ήταν αρκετά δυνατός και δροσερός.. Άνοιξα την νέα κυψέλη. Ήταν σχεδόν γεμάτη από μέλισσες. 'Εβαλα πάνω της έναν όροφο κενό που θα φιλοξενούσε για λίγες μέρες - ελπίζω - τα κομμένα κεριά και άρχισα το μεκέλεμμα..Έκοβα μία-μία τις κηρήθρες στην λαβυρινθοειδή κέρινη κατασκευή και τις τοποθετούσα μαζί με όσες μέλισσες παρέμεναν πάνω της μέσα στον όροφο όρθιες να ακουμπάνε στο πλάϊ του ορόφου. Το μαχαίρι γλυστρούσε ανάμεσα σε λάβρες, μέλια και ζωντανές μέλισσες που καθώς κολλούσαν με το μέλι πάνω του, δεν μπορούσαν να πετάξουν και πέθαιναν χωρίς αντίσταση.. Τελείωσα όσο πιο γρήγορα μπορούσα αυτή τη μακάβρεια, αλλά αναγκαία δουλειά και αφού είδα οτι υπήρχε ακόμη κενό μέρος στον όροφο, πήγα μέσα στις πέτρες προσπαθώντας να πάρω και από κει όσες μπορούσα. Έκοψα τις δυό πρώτες μεγαλύτερες και βγήκα έξω να τις βάλω μέσα. Κοιτώντας τες είδα οτι ήδη οι μέλισσες είχαν μετακομίσει το περισσότερο μέλι και μάλλον θα το πήγαν μέσα στο νέο τους σπίτι και χάρηκα. Δεν υπήρχε σημαντικός λόγος να συνεχίσω. Είχε γεμίσει πια ο όροφος. Οι υπόλοιπες κηρήθρες μέσα στις πέτρες ήταν χτισμένες "πλάκα" πάνω τους.. Είχαν βέβαια γόνο και αρκετές μέλισσες. Αποφάσισα να τις αφήσω εκεί. Η νέα κυψέλη, η διόρωφη πλέον θα παρέμενε στη θέση της για λίγες μέρες, μέχρι να "καθαρίσουν" οι μέλισσες όλη την περιοχή εκεί γύρω από τα μέλια και ίσως να βγούν και αρκετά νέα μελισσάκια από τις πέτρες.

Κοίταξα τριγύρω να δω τι μπορούσα να κάνω ακόμη.. Δεν μου ήλθε τίποτα άλλο, εκτός από την σκέψη οτι για το παλιό ξεχασμένο μελίσσι, οι μέρες της απόλυτης μοναξιάς, της ξενοιασιάς και της ελευθερίας, είχαν τελειώσει..Μια νέα εποχή άρχισε σήμερα για την κοινωνία τους. Μια εποχή που παρ'όλες τις καλές μου προθέσεις, θα ήσαν υποχρεωμένες να ακολουθούν τις δικές μου "εντολές", να υποστούν και να αντεπεξέλθουν στα δικά μου λάθη χειρισμών. Πλήρης η κυριαρχία του ανθρώπου πάνω στα πλάσματα της φύσης.. για το καλό τους!!

"Και έπλασε ο Γιαχβέ ο Θεός από τη γη όλα τα ζώα του αγρού, και όλα τα πτηνά του ουρανού, και τα έφερε προς τον Αδάμ, για να δει πώς θα τα ονομάσει, και ό,τι όνομα θα έδινε ο Αδάμ σε κάθε έμψυχο, αυτό και να είναι το όνομά του" (Γεν. 2:15-19).

Μετακομίσαμε!

Το σχέδιο της μάχης είχε καταστρωθεί επιμελώς. Είχα μελετήσει κάθε λεπτομέρεια. Τι ήθελα να καταφέρω τελικά και πως θα το έκανα όσο πιο σύντομα μπορούσα. Ο σκοπός μου ήταν να βρώ την βασίλισσα και να την βάλω μέσα στην καινούργια κυψέλη. Αυτή θα έκανε μετά την σπουδαιότερη δουλειά. Θα "καλούσε" με τις ειδικές φερομόνες της, τον πληθυσμό των εργατριών και των κηφήνων να πάει αμέσως στο νέο σπίτι. Η κοινωνία των μελισσών "οδηγείται" κυρίως από ένστικτο αλλά και από τις φερομόνες, τις ουσίες που δίνουν πληροφορίες για τις καθημερινές δουλειές αλλά και για την μακροχρόνια δράση.. Δύσκολο βέβαια να την βρώ σε μια τέτοια κατάσταση έκτακτης ανάγκης, όπου σίγουρα αυτή θα έτρεχε ανάμεσα στις παλιές κηρήθρες και στις κατασκευασμένες πάνω στις πέτρες. Ελπίζοντας όμως για το καλύτερο, άρχισα την "επιχείρηση" νωρίς εχθές το απόγευμα..

Σταμάτησα το φορτηγάκι μου 20 μέτρα περίπου από την μελισσοφωλιά. Πιο κοντά δεν πήγαινε λόγω του σωρού με την πέτρα. Επιχείρησα μια έξοδο πριν ντυθώ, με την φωτογραφική μηχανή στα χέρια. Ήθελα να βγάλω καμιά φωτογραφία της περιοχής γύρω από την παλιά κυψέλη. Ζύγωσα το μέρος από τον βοριά, μια και φυσούσε ελαφροβόρι εχθές, να μην με πάρουν γρήγορα χαμπάρι, αλλά ..φεύ!!! Η σεκιούριτυ ήταν σε κατάσταση ετοιμότητας..(οχι σαν τους ειδικούς φρουρούς που τους παίρνουν τα όπλα απλά και ανώδυνα!!). Μόλις έφτασα στα 3 μέτρα ισορροπώντας πάνω στις μεγάλες πέτρες, φάνηκαν οι πρώτες και άρχισαν τα γνωστά τους στριφογυρίσματα πέριξ της γυμνής μου φάτσας.. Ως φαίνεται το χθεσινό τους είχε φανεί "βαρύ" και πρόσεχαν.. Εφυγα γρήγορα με απαλές κινήσεις και γύρισα στο αμάξι να ντυθώ. Το ηρωϊκό "φωτο με πόνο" δεν υπάρχει για μένα.. Δαγκωτό ψηφίζω "χωρίς φωτο!!".. Ντύθηκα καλά, άναψα το καπνιστήρι, πήρα τη σακούλα με τα εργαλεία μου, την ξύστρα και ένα μεγάλο χασαπομάχαιρο για τα κεριά και ζύγωσα την "φωλιά". Η παλιά κυψέλη ήταν μόνο ένα μέτρο από την τελευταία πέτρα. Το μέρος ήταν στενό και με δυσκολία μπορούσα να δουλεύω γονατιστός μπροστά της, αλλά μόνο με το ένα πλάϊ και καθώς είμαι δεξιός (οχι στα πολιτικά!!), είχα μόνο το δεξί χέρι για την δουλειά.

Σε αυτό το σημείο θέλω να κάνω ειδική μνεία στο καλό δέσιμο του παντελονιού μου, ώστε να μην υπάρχει καμία "τρύπα" στα μπατζάκια.. Τα κλείνω με ένα καλό λεπτό σχοινάκι. Αυτό μου έχει γίνει συνήθεια πια και δεν το αμελώ ποτέ για να μην ξαναπάθω αυτά τα ρεζιλίκια που είχα υποστεί πριν καναδυό χρόνια. Τότε που με φώναξε ο Τάσος να πιάσω ένα μελίσσι από ένα αποθηκάκι του.. Ήταν και αυτό σε στενό και χαμηλό μέρος και όπως δούλευα σκυμένος με "ανοιχτές τις πόρτες" στα μπατζάκια μου, οι μέλισσες ακολουθώντας το ένστικτο που τις οδηγεί "ψηλά και σκοτεινά", μπήκαν στο παντελόνι μου και όταν τις ένοιωσα να περπατάνε στα "ευαίσθητα" όργανα..με έπιασε ένας απερίγραπτος πανικός.. Σηκώθηκα γρήγορα ψάχνοντας εκεί γύρω κανένα απόμερο τόπο (ήμουν μέσα σε σπίτια) για να προσπαθήσω να βγάλω το παντελόνι μου. Το μόνο μέρος που είδα ήταν το μικρό εκκλησάκι πάνω στο χωματόδρομο. Ετρεξα πανικόβλητος εκεί, άνοιξα την πόρτα που ήταν ευτυχώς ξεκλείδωτη και ξεβρακώθηκα καταμεσής, μην σεβόμενος το βλοσυρό βλέμμα της Παναγιάς από το εικονοστάσι.. Αλλά ας γυρίσουμε στην χθεσινή αφήγηση, προσθέτοντας έτσι ..απλά για την ιστορία, οτι η γκαντεμιά μου εκείνη τη σημαδιακή μέρα ολοκληρώθηκε όταν εκείνη ακριβώς τη στιγμή, άνοιξε η πόρτα της εκκλησιάς και φάνηκε η κυρά Δέσποινα που κόντεψε να πάθει αποπληξία ξανοίγοντάς με ξεβράκωτο με γυρισμένα τα οπίσθια προς την πόρτα!!!

Πίσω στις "πέτρες" πάλι, το πρώτο που παρατήρησα όταν πήγα κοντά ήταν ότι η κυψέλη ήταν ανοικτή από πάνω, οι κηρήθρες είχαν επεκταθεί προς τα αριστερά και πάνω στα βράχια σε μια προσπάθεια να μεγαλώσει το σπιτικό τους. Μέσα στην κυψέλη μπόρεσα να διακρίνω μόνο 6 ξύλινα πλαίσια, το υπόλοιπο ήταν γεμάτο από σφικτά χτισμένες κηρήθρες. Μάλλον έτσι το είχε φέρει ο συχωρεμένος πριν χρόνια. Είδα λοιπόν οτι αν έκοβα σύριζα στο ύψος της κυψέλης τις νέες κατασκευές προς τις πέτρες και μετακινούσα λίγο άλλη μια πέτρα μπροστά μου, ίσως κατάφερνα και έβγαζα έξω στο φως την παλιά κυψέλη, οπότε η δουλειά θα ήταν αρκετά πιο εύκολη. Ήδη όμως είχα ιδρώσει και οι μέλισσες προσπαθούσαν με μανία να τρυπήσουν το χοντρό πανί της στολής. Είχα όμως φορέσει και πουκάμισο για μεσοφόρι!! Μετακίνησα πρώτα με δυσκολία λίγο την πέτρα, κάπνισα με μπόλικο καπνό το μέρος και μετά άρχισα το κόψιμο των κηρήθρων..Το τελευταίο είναι μια σκέτη καταστροφή! Το μεγάλο μαχαίρι κόβει το κερί και μαζί και τα αναρίθμητα κελιά που με τόση επιμέλεια έχουν χτίσει τα μελισσάκια. Στα κελιά υπήρχαν ζωντανές άσπρες κάμπιες που πετάγονταν έξω από την τομή, σκουρόχρωμο μέλι που χυνόταν παντού και σχεδόν έτοιμες να βγούν μέλισσες, μισοσχηματισμένες αλλά πλήρης σε όργανα. Εβλεπα τα ποδαράκια τους όπως τα κουνούσαν στο άσπρο τους κορμάκι και μου καιγόταν η καρδιά.. Ενα δυνατό βουϊτό σηκώθηκε τότε από όλο το μελίσσι..Σαν ελεγειακός θρήνος της κοινότητας που ένοιωθε τον άδικο θάνατο των παιδιών της.

Έκανα την καρδιά μου σίδερο και τελειώνοντας το κόψιμο των κηρήθρων τράβηξα, σιγά-σιγά μην μου διαλύσει, την παλιά ξύλινη κυψέλη με το ένα χέρι. Η κυψέλη ευτυχώς ελευθερώθηκε εύκολα, ξεκολλώντας από τις πέτρες. Την τράβηξα έξω όλη και την έβαλα δίπλα ακριβώς από την καινούργια και φρεσκοβαμένη. Μάλιστα τις ζύγωσα τόσο όσο η παλιά είσοδος να εφάπτεται λίγο στη νέα είσοδο, ώστε να οδηγήσω το μελίσσι "συντεταγμένο" μέσα.. Τα χέρια μου, ιδιαίτερα το δεξί είχε γεμίσει μέλια και με δυσκόλευε, κολλούσαν όλα πάνω του, το καπνιστήρι, το μαχαίρι γλυστρούσε, αλλά δεν τολμούσα να βγάλω το γάντι. Ένοιωθα τα τσιμπήματα πάνω από την στολή, αλλά κατάλαβα οτι δεν μπορούσαν να φτάσουν το δέρμα, οχι τουλάχιστον σε βάθος.. 'Επιασα την δουλειά με την κυψέλη αφήνοντας τις κέρινες μεγάλες κατασκευές μέσα στην πέτρα για αργότερα.. Όπως είπα και πριν, η κυψέλη είχε μόνο 6 ξύλινα πλαίσια. Ξεκόλλησα το πρώτο με δυσκολία με την ξύστρα και το σήκωσα. Το πλαίσιο είχε μια κατάμαυρη κηρήθρα, αλλά περιέργως ήταν σχεδόν άδεια!! Ελαφριά και κενή. Το ίδιο και η δεύτερη! Τις έβαλα στην διπλανή νέα κυψέλη στην άκρη της και δίπλα τους έβαλα μια νέα κηρήθρα με φύλλο κεριού φρέσκο, να έχουν δουλειά οι εργάτριες. Η τρίτη κηρήθρα είχε κλειστό γόνο, μέλια και πολλές μέλισσες, το ίδιο και οι άλλες 3. Τις ξεκόλλησα, τις σήκωσα όλες γρήγορα και τις έβαλα στη σειρά μέσα στη νέα κυψέλη. Η τελευταία που ήταν πολύ κολλημένη σφικτά δίπλα στις κέρινες κατασκευές, μου φυλούσε την έκπληξη! Καθώς την έβαζα στη νέα της θέση, είδα φευγαλέα την βασίλισσα να τρέχει να περάσει από την άλλη πλευρά. Γύρισα σβέλτα το παλιό μαύρο πλαίσιο και την είδα καθαρά! Μεγάλη και τριχωτή σαν τις νεαρές κορασίδες της Μυκόνου ..πριν την εφηβεία.. Όχι πλέον βεβαίως βεβαίως! Γιατί τα παλιά χρόνια ..μουστάκια δεν είχαν μόνο οι άντρες στο νησί!!

Η βασίλισσα μπήκε και αυτή στη νέα κυψέλη και εγώ θαύμαζα την κωλοφαρδία μου.. Να την βρώ τόσο εύκολα ενώ ήμουν σχεδόν σίγουρος οτι μάλλον θα ήταν στις πέτρες.. Τέλος πάντων συμπλήρωσα την νέα κυψέλη με άλλα τρία φρέσκα πλαίσια με μυρωδάτο κερί και μπροστά μου, στην παλιά κυψέλη, είχα πλέον την κατασκευή από κηρήθρες που είχαν κάνει στο πρώην κενό τμήμα της. Συνέχιζα να καπνίζω έντονα μέσα στη παλιά κυψέλη και τα μελισσάκια έκαναν μια κινούμενη μπάλλα-αλλυσίδα που σιγά-σιγά αλλά σταθερά κατευθύνθηκε προς την είσοδο της νέας κυψέλης.. Ένα αρκετά μεγάλο πλήθος από αυτές όμως παρέμενε ιπτάμενο σε σχηματισμό ..χάους πάνω από τη κεφαλή μου, στριφογυρίζοντας ματαίως σαν τους ανεμοστρόβιλους των ανεμοδαρμένων πολιτειών της αμερικής.. Σε αυτό το σημείο και οταν είδα οτι οι περισσότερες είχαν πλέον μπεί μέσα στο νέο σπίτι, αποφάσισα να προσπαθήσω να φωτογραφίσω τουλάχιστον την παλιά κυψέλη με το σφιχτοπλεγμένο κέρινο κατασκεύασμα στο μισό της.. Λάθος απόφαση όπως αποδείχτηκε. 'Εκλεισα την νέα κυψέλη με το καπάκι της, πήγα στο αυτοκίνητο να πάρω την μηχανή και βλέποντας τα χέρια μου γεμάτα μέλια, έβγαλα πρώτα το δεξί μου γάντι, αγνοώντας το απειλητικό βουϊτό.. Οι μέλισσες που με είχαν ακολουθήσει εντόπισαν στη στιγμή το γυμνό στόχο και όρμηξαν με λύσσα!! Μου έρριξαν 2-3 τσιμπήματα σε δευτερόλεπτα και εγώ έκανα το λάθος τίναξα με δύναμη το χέρι μου να βγάλω τους καρφωμένους στο κρέας μου μαχητές και έβαλα πάλι το γάντι γρήγορα. Τα κεντριά μάλλον που ήταν ακόμη μέσα, έστειλαν όλη τους την δηλητηριώδη ουσία βαθειά μέσα στο κρέας του πάνω μέρους της παλάμης και το αποτέλεσμα, αν και δεν φάνηκε άμμεσα, ήταν να έχω από χθες ένα πολύ πρησμένο δεξί χέρι..
Κατάλαβα οτι θα είχα πρόβλημα, μπήκα στο αυτοκίνητο και οδήγησα μακριά από την σκηνή.. Αφησα την υπόλοιπη δουλειά για την επομένη, αλλά μάλλον θα αναβληθεί για μια ακόμη μέρα λόγω χεριού. Η βασίλισσα είναι μέσα, οι περισσότερες εργάτριες το γνωρίζουν ήδη και οι υπόλοιπες που έμειναν στις πέτρες θα το μάθουν συντόμως.....

Οι τελευταίες μέρες της άγριας ζωής μιας μέλισσας

Ο τρόπος που αμύνεται μια μέλισσα, είναι απαράμιλλος στο ζωϊκό βασίλειο. Αμύνεται απέναντι σε οποιοδήποτε αντίπαλο με το ίδιο θάρρος, με την ίδια αυταπάρνηση και κυριολεκτική αυτοθυσία, χωρίς να δίνει σημασία στο μέγεθος, στην δύναμη ή στο πλήθος του εχθρού. Και πεθαίνει ηρωϊκά μαχόμενη, άσχετα αν καταφέρνει να αποτρέψει τον εχθρό ή οχι..Δεν μπορώ να γνωρίζω βέβαια αν αυτό το ξέρει η μέλισσα, αν ξέρει δηλαδή οτι η μάχη που δίνει έχει πάντα σαν αποτέλεσμα τον θάνατό της. Είτε η κοινωνία που υπηρετεί κερδίσει τη μάχη είτε οχι, αυτή σαν ένας ευσυνείδητος στρατιώτης θα κάνει πάντα το καθήκον της, δίνοντας την ζωή της για την επιβίωση της κυψέλης. Θα καρφώσει το κεντρί της με ορμή στο σώμα του εχθρού και φεύγοντας θα αφήσει εκεί και ένα κομμάτι του εαυτού της, του κορμιού της..Γιατί έχει "επιτρέψει" η εξέλιξή της στα εκατομμύρια χρόνια να συμβεί αυτό δεν μπορώ να απαντήσω, ούτε βλέπω εγώ τουλάχιστον, μια προφανή χρησιμότητα σε αυτή την αμετάκλητη απώλεια.. Γεγονός είναι οτι αυτό συμβαίνει σε πολύ λίγα πλάσματα της φύσης, απ' όσα λίγα γνωρίζω..

Όσοι ασχολούνται με τις μέλισσες, θα έχουν να διηγηθούν πολλά περιστατικά με επιθέσεις μελισσών, άλλες φορές ήπια και άλλες πολύ βίαια.. Εγώ έως εχθές, ήξερα μόνο για τα ήπια.. είχα εμπειρία από αρκετά τσιμπήματα, όμως από λίγες σχετικά μέλισσες που ενοχλήθηκαν από δικές μου αδέξιες κινήσεις στους χειρισμούς της κυψέλης, ή από περριτή "μαγκιά" μου.. Όταν περάσει αρκετός χρόνος χωρίς κανένα τσίμπημα, ξεθαρεύω.. και λέω οτι με έμαθαν πια ότι δεν θέλω το κακό τους.. και αρχίζω να ανοίγω την κυψέλη χωρίς προφυλάξεις.. Ε..τότε λες και το γνωρίζουν, κάποια από τις εργάτριες που είναι υπηρεσία "σεκιούριτι", αρχίζει να κάνει κύκλους γύρω από τη ξεσκέπαστη μούρη μου, με το πολύ χαρακτηριστικό της βούϊσμα να μου λέει οτι αν δε φύγω σε λίγα λεπτά θα μου ορμήξει! Όποτε κάνω το λάθος να το παίξω "μάγκας" και να αγνοήσω το βουϊτό, έχω ένα ή περισσότερα οδηνηρά τσιμπήματα και το χειρότερο είναι οτι βλέπω την ηρωϊκή φύλακα να πεθαίνει σε λίγο, λόγω της δικής μου βλακείας..

Όλα τα παραπάνω έγιναν κάτι σαν "καλές αναμνήσεις" μετά τον χθεσινό κανονικό πόλεμο που είχα με ένα σχεδόν άγριο μελίσσι. Λέω σχεδόν άγριο γιατί αν και υπήρχε σε κανονική ξύλινη κυψέλη, είχε ξεχασθεί εκεί κάτι χρόνια και είχε μετατραπεί σε έναν άγριο οργανισμό μελισσών, έτοιμο να αντιμετωπίσει κάθε είδος εξωτερικής επίθεσης..
Κάποιος πριν 9-10 χρόνια πήγε σε ένα χωράφι μια κυψέλη, αυτός ο φουκαράς αποδήμησε πρόωρα εις κύριον και η κυψέλη ξεχάστηκε από τους ανθρώπους εκεί, δίπλα στην ξερολιθιά του χωραφιού, ανάμεσα σε αγριολούλουδα και φρύανα. Δεν υπήρχε ούτε μονοπάτι κοντά, ούτε σπίτια. Ποιός να την δεί; Ως γνωστόν όμως όλα αλλάζουν, τα τελευταία χρόνια χτίστηκαν αρκετά σπίτια στην περιοχή και το χωράφι το χέρσο, που είχε και ωραία θέα στο γαλάζιο του κόρφου πουλήθηκε σε γνωστό μου, ο οποίος βέβαια άρχισε τα χτισίματα και τα σκαψίματα.. Τα χτισίματα έγιναν μακριά από το ξεχασμένο μελίσσι, αλλά από τα σκαψίματα βγήκε πολύ πέτρα, είδος σε επάρκεια στη Μύκονος. Τα ξεκληρισμένα βράχια στριμώχτηκαν κοντά στις ξερολιθιές που είναι σαν σύνορα για το χωράφι και το μελίσσι κινδύνεψε να πλακωθεί από ογκόλιθους. Σαν να βλέπω μπροστά μου την αμηχανία τους όταν έβλεπαν το ατσάλινο τέρας να αδειάζει τα αγκωνάρια στο σπίτι τους..

Η παλιά ξύλινη κυψέλη σαν από θαύμα ..επέζησε της επίθεσης της μπολτόζας, βρέθηκε όμως ξαφνικά να είναι μισοσκεπασμένη από τα βράχια. Το γεγονός αυτό δεν επηρρέασε καθόλου όπως φαίνεται την ζωή στο μελίσσι. Τα χρόνια περνούσαν, το μελίσσι συνέχιζε να ζεί, να αλλάζει προφανώς βασίλισσες και να μεγαλώνει, αδιαφορώντας για την ανθρώπινη δραστηριότητα τριγύρω. Το μοναστήρι νάναι καλά! Ο ιδιοκτήτης όμως πριν λίγες μέρες χρειάστηκε αρκετή "πέτρα" για να χτίσει τις αυλές του και αφού είχε δίπλα του, έβαλε ένα συνεργείο "πετράδων Αλβανών", - έτσι και αλλοιώς μόνο Αλβανοί πλέον ασχολούνται με τέτοιες ..κατώτερες εργασίες όπως χτίσιμο κλπ - να σπάσει πέτρα δίπλα ακριβώς από το ξεχασμένο μελίσσι.. Αυτό μάλλον δεν άρεσε καθόλου στις μέλισσες που είχαν την ησυχία τους για πολλά χρόνια και το έδειξαν με όλη τους την σοβαρότητα πάνω στους φουκαράδες τους εργάτες, που έφυγαν κυνηγημένοι από τους σωρούς της πέτρας και δεν ήθελαν να ξαναγυρίσουν εκεί με τίποτα. Ο φίλος μου τηλεφώνησε, μου είπε οτι αν δεν πάω γρήγορα να το "διώξω"... (έτσι μου τόπε!) θα βάλει την μπολτόζα να χαλάσει όλη την περιοχή εκεί στα πέριξ.. Ετσι θέλοντας να σώσω όσες περισσότερες μπορούσα από τον βέβαιό τους χαμό, βρέθηκα από προχθές να παλεύω με ένα άγριο μελίσσι! Από τη μια να τις λυπάμαι για την αναστάτωση και το "τίμημα" που έπρεπε να πληρώσουν συνεισφέροντας στην "ανάπτυξη" της Μυκόνου...και από την άλλη να τις βρίζω για τις ανελέητες επιθέσεις που συνεχώς μου έκαναν προσπαθώντας να με εμποδίσουν να καταστρέψω το ωραίο τους σπιτικό...

Για αρχή έβαλα νωρίς προχθές το πρωί εκεί κάπου δίπλα μια καινούργια κυψέλη φρεσκοβαμένη και κάτασπρη σαν τα σπίτια της χώρας, μπας και τις δελεάσω με καινούργιο σπίτι!! Μέσα είχα τρία πλαίσια με φρέσκο κερί που μύριζε από μακριά και αφού το μύρισαν άρχισαν λίγες-λίγες να μπαινοβγαίνουν εξετάζοντας το νέο άσπρο άγνωστο αντικείμενο που έφτασε στη γειτονιά τους.. Το μεσημεράκι χθες έντυσα έναν εργάτη και την αφεντιά μου "αστροναύτες" και πήγαμε κοντά. Μετακινήσαμε όσες περισσότερες πέτρες μπορέσαμε από γύρω του ώστε να φανεί η αρχή της παλιάς ξύλινης κυψέλης. Το θέαμα ήταν εντυπωσιακό! Το μελίσσι σαν ένας εξωγήϊνος οργανισμός είχε αναπτυχθεί έξω από την μισοδιαλυμένη κυψέλη και είχε χτίσει μεγάλες κηρήθρες πάνω στις πέτρες, εισχωρώντας όλο και βαθύτερα στο μεγάλο σωρό! Οι μέλισσες στην αρχή έκπληκτες μάλλον από την ..αποκοτιά μας.. μας περιτριγύριζαν βουΐζοντας απειλητικά και κατόπιν αφού είδαν οτι δεν κολώνουμε..άρχισαν την συντονισμένη επίθεση.. Περιέργως έδειξαν από την αρχή..ιδιαίτερη προτίμηση σ'εμένα..ευτυχώς δηλαδή γιατί αν έβαζαν στο μάτι τον Αλβανό, οι πέτρες θα ήταν ακόμη εκεί!

Οι στολές των "αστροναυτών" έστω και για την μελισσοκομία.. ενώ προστατεύουν αρκετά καλά λόγω του χοντρού υφάσματος που είναι κατασκευασμένες, δεν είναι οτι το καλύτερο για την εποχή! Ιδρώσαμε γρήγορα και ενώ οι σταγόνες του ιδρώτα έπεφταν πάνω στο συρμάτινο προφυλακτικό του προσώπου, οι μέλισσες αγρίεψαν περισσότερο και τσιμπούσαν αδιακρίτως και πάνω στο χοντρό ύφασμα!! Στους μελισσοκόμους είναι γνωστό οτι το μελίσσι αγριεύει με την μυρωδιά του ιδρώτα μας, αλλά πως να μετακινήσεις ογκώδεις πέτρες με τα χέρια ενώ η θερμοκρασία είναι ψηλά χωρίς να ιδρώσεις.. δεν το γνωρίζω ακόμη!! Ερχότουσαν λοιπόν με φόρα πραγματικοί καμικάζι και μας τσιμπούσαν πριν ακόμη τις ακούσουμε να έρχονται!! Σαν τις έξυπνες βόμβες που λένε οι "έξυπνοι" αμερικανοί στρατηγοί!

Σε μια μάχη .. το αποτέλεσμα μετράει, όπως λένε έτσι.. και η μάχη μπορεί να θεωρηθεί οτι κερδήθηκε, οχι όμως ο πόλεμος! Και από τις δυό μεριές. Οι μέλισσες παρ' όλες τους τις απώλειες, ίσως νόμισαν οτι μετά από μία και μισή ώρα σκληρής μάχης με πολλά θύματα από μέρους τους μας έδιωξαν. Και μεις οι δυό με πρησμένα τα μπράτσα και το σβέρκο μας, είδαμε με σχετική ικανοποίηση να φαίνεται ένα άνοιγμα αρκετά μεγάλο στο σωρό με τις πέτρες. Να φαίνεται η παλιά κυψέλη με το διαλυμένο της σκέπασμα, οι τερατώδεις κατασκευές από κεριά πάνω στις κοτρώνες, με τις χιλιάδες των μελισσών να κινούνται πάνω τους, ένα ολοζώντανο απειλητικό "τέρας" να μας περιμένει και να πετάει ολόγυρα βουΐζοντας. Η συνέχεια του πολέμου θα δοθεί σήμερα το απόγευμα. Θα είναι η σκληρότερη μάχη απ'όλες που θα ακολουθήσουν.. Πρέπει να δοθεί έτσι και αλλοιώς! Το "αλλοιώς" είναι η πλήρης εξαφάνιση του μελισσιού από την άκαρδη μπουλτόζα! Το "έτσι" θα είναι να σωθεί ένα τμήμα του μελισσιού μαζί με την βασίλισσά του αν είναι δυνατόν να πάει να ζήσει σε ένα άλλο τόπο, πιο ήσυχο, μακριά από την ανάπτυξη, στο χωριό μου..

Φωτογραφίες μην περιμένετε τώρα.. Όταν μάχεσαι για την...επιβίωση ενάντια σε άγρια ζώα δεν κοιτάς να βγάζεις φωτογραφίες! Θα μου πείτε και πως βγάζουν τόσο ωραίες φωτογραφίες οι άλλοι στις ζούγκλες της Αφρικής απένταντι σε αιμοσταγείς αρσενικούς λέοντες; Ε..μα αφού γνωρίζετε αγαπητοί επισκέπτες, οτι το νάσιοναλ γεωγράφικ...πληρώνει αδρά.. ενώ η μπλογκόσφαιρα..είναι τζάμπα! Δεν σφάξανε!

Πρωτομαγιά στον ..Αϊ-Λιά

Αυτό το ..αγέρωχο και μεγαλοπρεπές βουνό, που .. υψώνεται καταμεσής του Αιγαίου μας, (η φωτο το..αδικεί λίγο..), έχει το ... περίεργο για Ελληνικό βουνό όνομα.. "Προφήτης Ηλίας" ... Άης-Λιας επί τω λαϊκότερον!. Και φυσικά στην ομώνυμη κορφή του δεσπόζει το εκκλησάκι του Αγίου που ως γνωστόν πήρε τα βουνά.. καταδιωκόμενος από τον βασιλιά Αχαάβ και τη γυναίκα του Ιεζάβελ, το 800 πχ.. Προφήτης ήταν αλλά μετά στο σπήλαιο που έζησε στην κορφή του βουνού, ο θεός τον επισκέφτηκε και από τότε έκανε θάματα και πράματα..Τον πήρε τελικά με πύρινη γλώσσα στους ουρανούς κάποια 20η Ιουλίου που είναι και η γιορτή του.

Τότε λοιπόν σε όλα τα βουνά και στα μικρά εκκλησάκια όπου σχεδόν πάντα υπάρχει και ένας.. Αϊ-Λιάς.. έχουμε λειτουργιά και πανυγήρι. Τα περισσότερα εκκλησάκια είναι πολύ μακριά από αμαξιτούς δρόμους και έτσι ήταν και ο δικός μας Αϊ-Λιάς μέχρι πριν 2 χρόνια, όταν κάποιος ιδιοκτήτης της περιοχής γύρω από την κορφή, αποφάσισε και χωρίς να ρωτήσει κανέναν, άνοιξε ένα κανονικό δρόμο έως το μικρό εκκλησάκι..τάχα μου από σέβας!! Θεός φυλάξει!

Τέλος πάντων η κατάλληξη ήταν να χαθεί μια ωραία παράδοση που ήθελε να ανεβαίνουνε στην κορφή όλοι οι πανηγυριώτες με γαϊδούρια και μουλάρια μαζί με όλα τα συμπράκαλα τα χρειαζούμενα για το ετήσιο πανηγύρι. Ενα υπέροχο αρχαίο μονοπάτι που οδηγούσε αργά και περιστροφικά στη κορφή, έδωσε την θέση του στον χωμάτινο νέο δρόμο, που χαλάει με τις βροχές και δόστου από την αρχή να το ξαναστρώσει ο ιδιοκτήτης..

Όμως είναι αλήθεια οτι τα τελευταία χρόνια, όλο και λιγότεροι είχαν την επιθυμία να δοκιμάσουν τον καθαρό αέρα του Αϊ-Λιά, μια και η γιορτή έπεφτε καταμεσής του καλοκαιριού και ήταν και λιγάκι ...ανηφόρα!! Τώρα με τον δρόμο, όσο είναι στα καλά του πάνε περισσότεροι. Και οχι μόνο πάνε αλλά πάνε και πιο συχνά και με πιο πολλά συμπράκαλα και μεζέδες. Εφιαξαν και το παλιόκελο δίπλα στο εκκλησάκι. Και πάνε και για άλλες γιορτές.. εκτός της .. ορίτζιναλ...

Πάνε οι "χωριανοί" για το "καλό της γης" .. την Πρωτομαγιά, μια που την Πρωτομαγιά την αγνοεί η θρησκεία σαν γιορτή.. Το έθιμο λοιπόν είναι παλιό και έχει να κάνει φυσικά με την εποχή που αρχίζει η καλοκαιρική ξηρασία και είναι η κύρια εποχή των ερώτων για όλα σχεδόν τα πλάσματα της φύσης..

Το σχετικό έθιμο λέει οτι, την παραμονή της πρωτομαγιάς λούζονταν, άλλαζαν, σταματούσαν να γνέθουν και άναβαν το καντήλι. Πρωί- πρωί οι νοικοκυρές έκοβαν ευλύγιστες βέργες και αγριολούλουδα, έπλεκαν και κρέμαγαν πάνω από την κύρια είσοδο του σπιτιού το Μαγιάτικο στεφάνι. Νύχτα ακόμη πριν φέξει η μέρα, δάγκωναν σκόρδο για το μάτι και για να αποκρούσουν τις κακές διαθέσεις που στρέφονταν εναντίον τους. .Δεν έπρεπε να ακούσουν ούτε πουλιά να κελαϊδούν..ούτε γαϊδάρους να γκαρίζουν!!

Οι ενήλικες έτρωγαν καλά το πρωί και είχαν μεγάλο φόβο μην ακούσουν λάλημα τρυγονιού. (Είναι και η μεγάλη Εαρινή αποδημία προς βορράν των μεταναστευτικών πουλιών αυτές ακριβώς τις μέρες). Εάν άκουγαν να κελαϊδεί τρυγόνα τότε έτρεχαν να δουν το κλαδί που καθόταν το πουλί. Εάν το κλαδί ήταν χλωρό, τότε πάει καλά, εάν όμως το κλαδί ήταν ξερό τότε .. κακά τα μαντάτα... Οι γυναίκες δεν ήθελαν να ακούσουν τον γάϊδαρο, γιατί το γκάρισμά του τον Μάη είναι ξεδιάντροπο κάλεσμα ερωτικού συντρόφου.... Τα παιδιά δεν έπρεπε νακούσουν τον κούκο, δηλώνοντας έτσι την αποστροφή τους για την ζωή του κούκου. Ο κούκος είναι ακραία μοναχικός, φωλιά δεν φτιάχνει, τα αυγά του τα γεννάει σε φωλιές άλλων πουλιών και τα παιδιά του τα μεγαλώνουν άλλα πουλιά.

Ενήλικες και παιδιά για να προστατεύονται όλο το χρόνο από τα φίδια, τη Πρωτομαγιά δεν έμπαιναν για δουλειές στα χωράφια και ευκαιρίας δοθείσας έλεγαν το ξόρκι εναντίον των φιδιών:
"Σήμερα Πρωτομαγιά
Βγαίνουν τα φίδια απ΄ τη φωλιά
Ούτε ήλιος να τα δει
Ούτε μπροστά μου να φανεί."

Κατά τις οχτώ το πρωί οι κοπέλες οι ανύπανδρες, έφηβες και μεγαλύτερες μαζεύονταν σ΄ ένα σπίτι και το στόλιζαν με λουλούδια και πρασινάδες. Μια κοπέλα έπαιρνε ένα κανάτι γεμάτο νερό, μια άλλη ένα σκαλιστήρι, δύο τρεις άλλες, καλάθια για τα φιλέματα και όλη η παρέα μαζί με τους ενήλικες ανεβαίνουν στον Αϊ-Λιά για την καθιερωμένη λειτουργία και τραπέζωμα. Εκεί πρώτα- πρώτα έπρεπε η κοπέλλα με το σκαλιστήρι να σκάψει λίγο το χώμα, η άλλη να το βρέχει σιγά-σιγά και όλοι μαζί να τραγουδούν:

"Ρίγανη και λιγιργιά
γλήγορα στον αι-λιά
κι Αι Λιας στον ουρανό
για να βρέξ΄ θεός νερό
για τα στάρια τα κριθάρια
του θεού τα παρασπόρια
αυλάκι αυλάκι το νερό
να το γέννημα σωρό
γούρνες γούρνες το νερό
κούπες κούπες το κρασί
πιπεριά με το τσαπί
να στομώνει το νερό."

Εχθές Πρωτομαγιά, ο ήλιος μας έκανε το χατήρι του έθιμου και δεν βγήκε.. Και οχι μόνο αυτό..Αλλά και κατά τις 11 έπιασε και ένα πολύ ψιλό βροχόνερο, επιβεβαιώνοντας.. για άλλη μια φορά την απεριόριστη... δύναμη των εθίμων.. όταν
τηρούνται βεβαίως-βεβαίως.... Συνήθως από κει πάνω η θέα ολόγυρα του Αιγαίου είναι κάτι πέρα από καθε περιγραφή, το ξέρω καλά μια και ανεβαίνω συχνά με τα σκυλιά μου για βόλτα.. Εχθές δεν έβλεπες τίποτα πέρα από λίγες εκατοντάδες μέτρα. Και αργότερα, όταν άρχισαν να αραιώνουν οι "χωριανοί", έπεσε και ένα πούσι που έκανε όλο το σκηνικό καλά-καλά...βουκολικό!!

Όμως τα αρνιά ψήθηκαν, η τσαμπούνα έπαιξε ταράζοντας την αμόλυντη ακόμη ησυχία της κορυφογραμμής και το κρασάκι μας το ήπιαμε..
Κι από χρόνου νάμαστε καλά!