Στ΄ Άϊ Λιά το πανηγύρι...

Εκκλησιδάκι μια σταλιά, κολλημένο σαν λευκή κουκίδα
κατάκορφα στον μεγάλο βράχο
Εγώ τόχα πει από τότε που πήαμε για πρωτομαγιά στο εκκλησιδάκι τ΄άϊ Λιά. Ο δρόμος που έγινε από την μια χάλασε το αρχαίο μονοπάτι, αλλά από την άλλη θα "στρώσει δρόμο" για πανηγυριώτες και πανηγυρίζοντες.
Το πανηγύρι έγινε Σάββατο μια και οι παπάδες έχουν μεγάλες δουλειές με τους Kυριακάτικους πιστούς και δεν ρέονται την βουνίσια βόλτα..


Οι Τουμπάκηδες λοιπόν έδωσαν ρέστα! Επί ενα μήνα κατά πως έμαθα, ο νεότερος ο Γιάννης μαστόρευε κατάκορφα να στήσει μια πέργκολα για να σκιάσει το τραπέζι και δίπλα ένα ξύλινο κελί, μια παράγκα που θα στεγάσει τα μαγεριά, τα τεράστια τσουκάλια και τα φαγιά.. Τά' στησε όμως υπολογίζοντας και τον αγέρα που εκεί πάνω δεν αστειεύεται! Έχωσε τεράστιες ξύλινες κολώνες μέσ΄τη γη, σαν αυτές της δεη... Βίδωσε εκατοντάδες βίδες και κάρφωσε άλλα τόσα καρφιά και έκανε μια κατασκευή που μάλλον θα την βρούν οι αρχαιολόγοι της επόμενης χιλιετίας και θα απορούν με την ανθρώπινη μανία να χτίζει στις κορφές των βουνών, μόνο που αυτό το "κτίσμα" θάπρεπε νάναι "δείγμα" για τους άλλους καταληψίες των βραχόκορφων του νησιού....


Ο δρόμος ανεβαίνει στριφογυρίζοντας και σταματάει ακριβώς κάτω από το εκκλησιδάκι του Αγίου, σε μια καλοσχηματισμένη φυσική πλατεία, ένα ίσιωμα που απλώνεται εκεί πάνω, κάτω απ' τον βράχο σαν φυσικό πάρκιν! Και δίπλα, ακριβώς δίπλα στα βράχια που τελειώνει το ίσιωμα και αρχίζει ο μεγάλος κατήφορος, ήταν στημένη η πέργκολα, το τραπέζει και οι πανηγυριώτες..

Ο Άϊ Λιάς είχε κάνει συμφωνία με τον Αίολο και το Σάββατο το πρωί το ελαφροβόρι μας δρόσιζε όσο ακριβώς χρειαζόταν.. Ούτε λίγο να ζεσταινόμαστε, ούτε παραπάνω να μπουρδεκλώνει και να "ταξιδεύει" τα πλαστικά πιάτα και τα ποτήρια στην από κάτου άβυσο!
Κάτσαμε από το πρωί, μετά την λειτουργιά και πιάσαμε το γαζί με ζουμί, βραστά, συκωτάκια ψιλοκομμένα, πανηγυροκιοφτέδες, σαλάτες και γιαχνιά, συνοδευόμενα - έτσι δεν το λένε οι γκουρμέδες; - από χωριανό κρασί δυο χρονώ, λιάκι πισωγυρισμένο αλλά καλό για την περίσταση...



Ο Λευτέρης φυσούσε την τσαμπούνα, εναλάξ με νεαρούς τσαμπουνιέρηδες που "εισάγουν" νέες πρωτάκουστες τεχνικές στην πανηγυριώτικη ακουστική... Κοντά στο μεσημέρι κατέφθασε και η οικογενειακή κομπανία των δυό Γρύμπληδων με το ακορντεόν και το σαντούρι και η κορφή τρανταζότανε από τα συνοδευτικά παλαμάκια των ενθουσιασμένων.. Η αίσθηση οτι ξεφαντώνουμε στη κορφή με θέα ΟΛΟ το Αιγαίο μας μεθούσε...



Η επιστροφή το απόγευμα ήταν πιο εύκολη, και λόγω κατήφορου, αλλά και λόγω της παρατεταμένης οινοποσίας και φαγοποσίας, η "ανάγκη" ήταν πιεστική!!!


Ο Αβλέμονας ήσυχος ατένιζε την Τήνο και μου θύμισε μια κουβέντα φίλου από τα παλιά: "Τι μέρη έχετε ρε σεις εκεί στη Μύκονο, αβγολέμονας, (αβλέμονας), μάου-μάου....(η Μαού)" ......
Στην επόμενη στροφή πριν την "πολιτισμένη" περιοχή, τα γρήγορα σκάφη έκαναν επίδειξη στον κόρφο του Άϊ-Σώστη...