Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2007

Μια μέρα αλλοιώτικη!

Η θέα της βεράντας

Ξυπνάς, ντύνεσαι, βγαίνεις έξω στη βεράντα και με τη τσίμπλα στο μάτι ακόμη, ανασαίνεις βαθειά ρουφώντας την υγρή μυρωδιά της αυγής, τυλιγμένη στην πρωϊνή ομίχλη με της ελιάς και του κυπαρισσιού την ανάσα....
Με μιας, το μυαλό σου ξυπνά και στέλνει ζεστό το μήνυμα: Ζεστό καφέ και κάτι φαγώσιμο.. και πούσε, γρήγορα!
Φιάχνω καφέ για πέντε και τους αρχίζω στις φωνές..
"Άντε ρε ρεμάλια .. σηκωθείτε! Θα μας πιάσει μεσημέρι και οι δουλειές πολλές!"
Πίνουμε αμίλητοι τον ζεστό ελληνικό. Η βεράντα σχεδόν ακουμπάει τον κάμπο με τον μεγάλο ελαιώνα. Είναι το τελευταίο προς τα κάτω σπίτι του χωριού.
Ο Μπάμπης ετοίμασε γιαούρτι με μέλι για πρωϊνό και το τίμησα δεόντως. Οι άλλοι αρνήθηκαν με μια στραβομουτσουνιά, χαϊδεύοντας με περισσή αγάπη τα φουσκωμένα τους στομάχια. Οι χθεσινοβραδυνές χοιρινές ακόμη αναπαύονταν εκεί και ίσα που θα ξέπλεξαν από το μαύρο κρασί, τα χωριανά λουκάνικα και το άσπρο αλμυρό τυρί..
Σηκώθηκα πρώτος και με τον Γιώργη τον μουστάκια πιάσαμε να βολέψουμε το αρνάκι στη σούβλα. Ήταν μωρό ακόμη, οχτάκιλο, και το δέσαμε στα σβέλτα.
Γεμίσαμε και την κοιλιά του με μυρωδικά του Καλίδρομου που τα ξεραίνει ο πεθερός του Μπάμπη υπομονετικά στην κρασοαποθήκη, χωρίς να ξέρουμε και πολύ καλά τι είναι τι!! Το τυλίξαμε με ένα τσουβάλι πρόχειρα, δεν θ'αργούσε να μπεί στην κόλαση του τεράστιου φούρνου, και τ' αφήσαμε να περιμένει έως να τελειώσουμε την κύρια αποστολή μας, να γεμίσουμε τα πλαστικά βαρέλια με τον ευλογημένο καρπό της καφεκόκκινης γης του χωριού.

Σε .. παράταξη!

Τα βαρέλια, οχτώ των 225 κιλών ακριβώς.. μας περίμεναν στοιβαγμένα με τάξη στο κελλάρι. Όλα αριθμημένα και κάθε αριθμός να σε πηγαίνει σε ένα κιτάπι που τηρούσε ο Μπάμπης, για να θυμάται τι ποσοστά από τις τρείς πικοιλίες που καλλιεργεί, έχει ανακατέψει στο καθένα. Ο Μπάμπης πειραματίζεται και αυτό δεν είναι ούτε κακό αλλά ούτε καλό! Το κρασί είναι πάντα δυνατό και μυρωδάτο, παραμένει καλό έως το τέλος και εμείς πάντα αδειάζουμε τα βαρέλια πριν το ερχόμενο καλοκαίρι.. Ετσι και αλλοιώς κάθε χρονιά έχει και τα δικά της να δώσει ή να πάρει. Ποτέ δεν είναι ίδια!

Μας πήρε παραπάνω ώρα να μεταγγίσουμε το κρασί. Βαρειά δουλειά και το φόρτωμα στο φορτηγάκι μας τα εξηντάκιλα και τα εκατόκιλα πλαστικά βαρέλια. Αλλά τίποτα δεν γίνεται σωστά εάν βιάζεσαι και εάν έχεις το νου σου στο αρνάκι.. Ετσι δεν ήταν λίγες οι φορές που τα ψιλομπερδέψαμε, αλλά τ' είναι ο κόκορας τ' είναι το ζουμί του! Όλα πάνε στο στομάχι μας και το μπέρδεμα στις ταμπέλες και ποιός θα πάρει τι.. ίσως μας βγεί σε καλό!

Προς το τέλος της διαδικασίας, πήγα στον φούρνο και άναψα τη φωτιά..Ο μεγάλος σουρός με τα κομμένα ξύλα είναι ακριβώς δίπλα του, κάτω από ένα κεραμίδι και το άναμα είναι παιχνίδι! Ο φούρνος είναι κατασκευή (και αυτή) του πεθερού.. και είναι τόσο μεγάλος, ώστε να χωράει ένα αρνί περασμένο στη σούβλα! Η σούβλα με το αρνί τοποθετημένη σε ένα τρίποδο από τη μια και σε μια ειδική τρύπα της μεταλλικής πόρτας του φούρνου από την άλλη, δεν γυρίζει φυσικά, απλά είναι για να ψήνεται το αρνάκι με την θερμοκρασία χωρίς να ακουμπάει πουθενά.

Η φωτιά θέρεψιε, μετά χώνεψε και τράβηξα τα κάρβουνα έξω. Η θερμοκρασία για ψήσιμο είναι η σωστή, όταν δοκιμάζοντας να βάλεις το μπράτσο σου μέσα στον φούρνο, αντέχεις να μετρήσεις έως το 12 αργά-αργά! Αυτό είναι άλλο ένα μάθημα του πεθερού..και πάντα δουλεύει σαν ρολόϊ! Στην αρχή δεν μπορείς ούτε 5 να μετρήσεις, αλλά η ανοικτή πόρτα ρυθμίζει γρήγορα την σωστή θερμοκρασία.

Βάλαμε τη σούβλα με το αρνάκι μέσα. Κάτω από το κρέας μπήκε ένα μεγάλο ταψί με καθαρισμένες πατάτες, πράσινες πιπεριές, λίγες μελιτζάνες, αλατοπίπερα και για ζουμί.... χύσαμε λίγο κόκκινο κρασί στο ταψί! Όλα αυτά τα ζαρζαβατικά τα κόψαμε από τον περιποιημένο κήπο του ευλογημένου πεθερού.. Νάναι καλά! Μετά κλείσαμε καλά την πόρτα και ξέραμε ότι από κεί και μετά, σε 2 ώρες ακρβώς θα έπρεπε να το βγάλουμε, έτοιμο έως το μεδούλι!

Οοουφ! Σκάσαμε!!

Τα υπόλοιπα κύλισαν σαν σε ταινία..
Ψαζέψαμε ελιές για να τις κάνομε τσακιστές, κοντά 10 κιλά ο καθένας!
Κόψαμε σαλατικά, μαρούλια τρυφερά του κήπου, στρώσαμε το τραπέζι στην μεγάλη βεράντα με την κεραμοσκεπή και καθώς άρχισε μια πολύ ψιλή ψιχάλα και το θερμόμετρο της βεράντας έδειχνε βαθμούς Κελσίου 12, το αρνάκι βγήκε από τον φούρνο, κόπηκε με την σατίρα σε μεγάλα κομμάτια και στρωθήκαμε τοκάροντας την μαυρούκα..

"Αντε και από χρόνου"!!

12 σχόλια:

Θεοδόσης Κατσαρός είπε...

Σκηνές απείρου κάλλους που κάνουν πολλούς να ζηλεύουν και να τρέχουν τα σάλια τους!!!
Φεύγω επειγόντως για τσίπουρα για αντιπερισπασμό!

Υ.Γ. Ο Μπάμπης δεν έχει καμιά εγγονή για παντρειά για να συμπεθεριάσουμε;

zepos είπε...

Καλημέρα Θοδώση..
Ο Μπάμπης έχει δύο κόρες, πολύ νεαρές , πριν την εφηβεία.
Αυτό που θέλω να δώ είναι έαν στο μέλλον.. καταφέρει ο φίλος μου να κρατήσει την παραγωγή του σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο.. Γιατί τα μεταξωτά βρακιά θέλουν επιδέξιους κώλους.. και του Μπάμπη ο κώλος είναι μαθημένος να γυαλίζει καλά τις πολυθρόνες!!
Είπαμε! Άλλη θεώρηση για την ζωή γενικά!

chaniabee είπε...

και γω θα γίνω κάποτε πεθερός (ανε θέλει ο θεός !!)λέτε να με λένε και μένα ευλογημένο ???ή θα μου παίζουνε βρίσιμο που θα αναστενάζω??? ε ρε τι μου φιλά η τύχη μου !!!! άντε και του χρόνου να μας καλέσετε για βοήθεια και μας ( στο ξεκοκάλισμα και στην μεταφορά)!!!

zepos είπε...

Έως να πάρει τη σύνταξή του ο πεθερός του Μπάμπη δεν είχε ιδέα από χωριό! Επιπλοποιός στην Αθήνα ήταν. Μόλις την πήρε πήγε στο Μόδι που είχε το σπίτι η κυρά του. Εκεί "ερωτεύτηκε" τη φύση! Έμαθε τα πάντα από την αρχή..Μέλισσες, κρασιά, κηπευτικά, ελιές και λάδια και ένα σωρό άλλα..
Σε 15 χρόνια έφιαξε ένα μικρό παράδεισο εκεί..Μάστορας ε όλα!
Τα ίδια θα κάνεις και σύ Παντελή απ'ότι βλέπω είσαι πολύ μερακλής και πολυδούλης!

μελονικος είπε...

!Να το ψήνουν καλά άραγε στη Ρούμελη το αρνί;;
Δεν βαριοστομαχίσατε; Και κρασί λέει κόκκινο.
Και 12 βαθμούς θερμοκρασία;; Και δε φώναζες και μένα. Θα παέναμε μετά το Μπράλο Βαρδούσια, Βελούχι και βλέπαμε.

αθεόφοβος είπε...

Εχω πλέον βεβαιωθεί ότι είσαι γνήσιος σαδιστής,αλλά και εγω φαίνεται ότι είμαι μαχόζα μεγάλη που κάθομαι και διαβάζω αυτές τις περιγραφές μέχρι τελευταία μπουκιά!

markos aliprantis είπε...

Διαβάζοντας ρε Ζέπο για το αρνάκι φωνάζω στη γυναίκα μου "Τζένη φέρε μια χαρτοπετσέτα"και η απάντηση ήταν "τί έπαθες; δεν τρώς στο κομπιούτερ κάθεσε"γιά να σκουπίσω τα σάλια μου της λέω.Ετσι μ΄έκανες.Πάντως χώρια τ΄αστεία αυτό που μετράει είναι η καλή παρέα και σε συνδιασμό με την καλή καρδιά είναι ότι καλύτερο.Πάντα τέτοια ρε φίλε.

zepos είπε...

Ζητάω.. συγνώμη για τις γαστρονομικές περιγραφές μου.. Δεν το κάνω.. επίτηδες! Έτσι μου βγαίνει. Είμαι δούλος της κοιλιάς.. Κοιλιόδουλος!!

Ένα από τα λίγα "καλά" πράματα που κατάφερα στη ζωή μου, είναι να έχω λίγους φίλους και καλούς. Πολλά χρόνια μαζί σε παρέες, ταξιδάκια και φυσικά καλά τσιμπούσια..
Για μένα και μόνο οι όμορφες αναμνήσεις από εκείνες και ετούτες τις "στιγμές".. φτάνουν για να γεμίσουν μια "άδεια" μέρα μου!!
Έλειπα και αυτό το Σ/Κ... Πιάσαμε το χειμωνιάτικο πρόγραμμα!!

Καλή μέρα!!

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Να 'ναι καλά ο πεθερός, να ΄ναι καλά κι ο Μπάμπης, να ΄σαι καλά κι εσύ που μας τα γράφεις, να 'ταν κι άλλο το αρνί, να 'μασταν κι εμείς μαζί σας!

dimitris-r είπε...

ε, ρε γλέντια!

markos aliprantis είπε...

Pε φίλε Ζέπο τί έγινε βαρέθηκες να γράφεις; μια κουβέντα είπαμε οτι περιγράφεις τα γεγονότα φανταστικά και μας τρέχουν τα σάλια όχι να σταματήσεις το γράψιμο!!!χαχαχαχαχα

zepos είπε...

Μάρκο γράφω εδώ όποτε έχω κάτι να πω και τώρα τελευταία περισσότερα κάνω παρά λέω!