Τρίτη 6 Μαρτίου 2007

O Apophis και ο.. αρουραίος

Σήμερα έχει ένα καταπληκτικό ήλιο!
Το ανάλαφρο βοριαδάκι ίσα που καθάρισε για τα καλά την ατμόσφαιρα και η διαύγεια κάνει τα χρώματα της ανοιξιάτικης φύσης να λάμπουν μεγαλοπρεπώς!
Είναι τόση η ψυχική ανάταση που φέρνει τέτοια μέρα, που καμμιά "άσχημη" είδηση δεν είναι ικανή να την μειώσει..Απεναντίας το "χορτασμένο" πνεύμα μου ψάχνει να βρεί αστείες "εκδοχές" ακόμη και της πιο μεγάλης συμφοράς! Σαν κι'αυτή που θα έφερνε μια υποτιθέμενη σύγκρουση κάποιου αστεροειδούς με τον πλανήτη μας..

Διαβάζοντας τις σημερινές ειδήσεις, ανάμεσα στις άλλες "καταστροφές" που ως συνήθως μας σερβίρουν τα ΜΜΕ, βλέπω και τον "Apophis" να συγκρούεται λέει με την γη..Οχι κάποτε στο μακρυνό μέλλον, αλλά στις 13 Απριλίου του 2036...Προσέξατε ακρίβεια; Αν θέλαμε και ώρα θα μας το έλεγαν πολύ ευχαρίστως..να το ξέρουμε...να δούμε τι θα κάνουμε εκέινη την ώρα, να μην μας πιάσει στον ύπνο!! Αν και απ'ότι μας λένε, αν παρ' ελπίδα συμβεί αυτό, μάλλον δεν μας σώζει τίποτε!

Ο Απόφις ( Apophis) είναι ένας "βράχος" αρκετά μεγάλος..περίπου 300 χιλιόμετρα μήκος έχει και "τρέχει" με 50.000 χιλιόμετρα την ώρα! Ετσι και πέσει στη γη..ε τότε
μάλλον δεν θα μείνει ζωντανό ρουθούνι!! Από το όνομά του και μόνο, ψιλιαζόμαστε με πόση κακία θα μας πέσει..Απόφις ονομαζόταν ένα καταχθόνιο πνεύμα των αρχαίων
Αιγυπτίων, που τον παρουσίαζαν με την μορφή μεγάλου φιδιού ( απ -οφις = πάλι Ελληνικός δάκτυλος στο όνομά του..). Ορκισμένος εχθρός του ΡΑ ήταν και του φωτός.
Αιώνιο μέλημά του, να καταστρέψει το φως του ήλιου και να φέρει το σκοτάδι....μπρρρρρ!

Βγήκαν λοιπόν τα οικονομικά (πρώτα - πρώτα) σχέδια για την αποστολή που θα αντιμετωπίσει την απειλή της σύγκρουσης, αν και η πιθανότητα να γίνει (όπως οι ίδιοι λένε) είναι 1 στις 45.000!! Θα στοιχίσει λένε λοιπόν η σωτηρία του πλανήτη μας 150 εκ. δολλάρια..Ψίχουλα μπροστά στην ανυπέρβλητη υπηρεσία που θα προσφέρει στην
ανθρωπότητα έτσι; Ασχετα αν δεν είναι σίγουρο οτι θα γίνει η σύγκρουση, άσχετα αν δεν γνωρίζουν ακόμη αν οι μέθοδοι που θα χρησιμοποιηθούν θα φέρουν αποτέλεσμα ή ο μοχθηρός Απόφις θα συνεχίσει απτόητος την πορεία σύγκρουσης με την γη..

Το τι θα κάνουν δεν έχει αποφασιστεί ακόμη. Υπάρχουν αρκετές προτάσεις που όλες όμως δεν έχουν ιδιαίτερη αξία επειδή δεν μπορούν να δοκιμαστούν..Μία πρόταση είναι
να πάει ένα σκάφος δίπλα του σε παράλληλη πορεία πολύ κοντά του και με την μάζα του να επηρρεάσει την ..δίδυμη πλέον πορεία, οδηγώντας και τα δύο σώματα μακριά
από την γη..Αλλη λέει το σκάφος που θα στείλουμε να ρίξει με μεγάλη ταχύτητα ένα βλήμα συμπαγές πάνω του.. Η κινητική του ενέργεια να μεταβάλλει λίγο μεν αλλά
ουσιαστικά την πορεία του..Λίγο χλωμό αυτό το σενάριο όμως, λόγω μεγάλου μεγέθους του "βράχου"..

Η πλέον σίγουρη λύση είναι να χρησιμοποιηθούν πυρηνικά όπλα για να τον διαλύσουν!! Εχουμε και "προηγούμενο" με αυτή τη λύση...Ίσως θυμόσαστε την ταινία όπου
προσγειώνονται κάτι άσχετοι "γεωτρυπανάδες" σε έναν αστεροειδή, (αμερικανοί φυσικά! ), του κάνουν μια τρύπα διακοσίων μέτρων στον κώλο και του χώνουν μια πυρηνική
κεφαλή μέσα.. Αίσιο το τέλος με μόνο μια απώλεια του ηρωϊκού Μπρους Γουίλις που θυσιάζεται για μας...όπως ο χριστός να πούμε! Μόνο που πρέπει λένε, αυτό να γίνει
πολύ μακριά από την γη, έγκαιρα, δηλαδή από... σήμερα εάν είναι δυνατόν, για να μην έχουμε άλλα περίεργα.. Μπορεί λένε, τα κομμάτια από τον Αποφις, ή κάποια από αυτά να μην φύγουν μακριά, αλλά να πέσουν στη γη με χειρότερες ασφαλώς συνέπειες.. Δηλαδή και να το κομματιάσουμε, αλλά και να φάμε τα κομμάτια του...

Εδώ λοιπόν, όπως διάβαζα αυτά τα ανατριχιαστικά γεγονότα που θα ( ; ) συμβούν, και ενώ ήμουν σχεδόν σε "έκσταση" από το πρωϊνό θαύμα της Άνοιξης, μου ήλθε στο νου
μια σχεδόν αστεία ιστορία που σύμφωνα με αυτούς που μου την είπαν συνέβη πριν από πολλά χρόνια εδώ στο νησί..

Ήταν πολλά χρόνια ζευγάρι τα γερόντια κάπου στο "χωριό" λοιπόν και έμεναν πια μοναχοί τους μια και τα παιδιά είχαν πια "αποκατασταθεί". Αλλα στην Χώρα και άλλα
στην Αθήνα.. Είχαν λίγα ζωντανά, έβαναν λίγα μποστανικά μπροστά το χωριό, είχαν και το παλιό αμπέλι για το λιαστό τους και την έβγαζαν μια και υγεία ακόμη υπήρχε.

Μεγάλο τους πρόβλημα όμως ήταν οι αρουραίοι. Πιο μεγάλοι από τον κάτσουλα (τη γάτα) του χωριού, που φυσικά δεν τόλμαγε να τους ριχτεί..
Εβανε ο γέρος παγίδες με πλάκες, έπιανε που και που κανέναν και τον σκότωνε με μια ξυλιά στη κεφαλή, αλλά τελειωμό δεν είχαν μια και τα σημερινά κόλπα με τα
φάρμακα που τους εξολοθρεύουν στο λεφτό δεν υπήρχαν τότε. Τους είχε μεγάλο άχτι ο γέρος και όλο έβριζε...έβριζε..αλλά με τα βρισίδια δεν έβλεπε καλό..
Αποφάσισε λοιπόν τον επόμενο που θα πιάσει, να τον κάνει "μάρτυρα"! Σαν παράδειγμα να πούμε για τους άλλους, πάνω του θάβγαζε όλο το άχτι του..

Μιά κυριακή πρωί γυρνώντας από τη λειτουργιά στο μοναστήρι, είδε την πλάκα στην άκρη της αποθήκης νάναι κάτω! Τον έπιασα είπε.. Πήγε λοιπόν φουριόζος στην
αποθήκη, έκοψε ένα μικρό κομμάτι "μισαδάκι", φούχτωσε και ένα μακρύ φιτίλι, πήρε και ένα γερό σπάγγο και μετά έπιασε μένα τσουβάλι τον μεγάλο ποντικό..

Εδώ οφείλω να πω οτι "μισαδάκι" είναι κομμάτι από μασσούρι δυναμίτη, ο οποίος δεν έλειπε από τα "χωριά" τότε. Είτε από το μεταλείο της Μυκόνου που έβγαζε τον
βαρήτη, είτε αγοραστός από τους Ναξιώτες οι οποίοι τον είχαν εύκαιρο λόγω εξόρυξης του σμυριγλιού, είτε από τις παλιές νάρκες που έβγαναν από την θαλασσα. Μάλιστα
υπάρχουν πολλά θύματα από την τελευταία αυτή "πηγή"..

Ο γέρος έδεσε γερά το μισαδάκι στην πλάτη του αρουραίου τυλίγοντάς τον με τον σπάγγο, έχωσε και το φυτίλι μέσα, και παίρνοτας τα σπίρτα από το χωριό, βγήκε έξω στο
διπλανό χωράφι που απλωνόνταν για πάνω από 100 μέτρα άδειο από ζώα, κτίσματα ή ανθρώπους..Η γριά του φώναζε όση ώρα αυτός τύλιγε τον αρουραίο βρίζοντας..Του
έλεγε οτι είναι μεγάλη αμαρτία να πεθάνει έτσι ο ποντικός.."δώστου μια ξυλειά βρε άκαρδε" ..τούλεγε, αλλά ο γέρος δεν έδινε σημασία έτσι που γιάλιζε το μάτι του..

Άναψε το σπίρτο με τόνα χέρι και όπως το φυτίλι πήρε φωτιά και προχώραγε γοργά προς το μισαδάκι, άφησε τον αρουραίο ελεύθερο στο χωράφι και γύρισε τρέχοντας πίσω προς το χωριό γελώντας δυνατά με το χουνέρι που σε λίγο θα πάθαινε ο ποντικός.. Όπως έτρεχε ο γέροντας, οχι και τόσο γρήγορα φυσικά, είδε ξαφνικά τον αρουραίο να τον προσπερνά και να τρέχει και αυτός προς το χωριό τους, αντί να πάει προς το χωράφι, ζωσμένος με το μισαδάκι και με το φυτίλι να καίει αφήνοντας ένα απαίσιο σσσσσ! Σε μισό λεπτό ξεπέρασε και την γριά που σταμάτησε κι' αυτή και έντρομοι και οι δυό τον είδαν που χώθηκε στο σπίτι τους! Πριν προλάβουν να πουν κουβέντα..ένα δυνατό ΜΠΑΜ ακούστηκε και καπνός από τους ψευτοσουβάδες του χωριού τους απλώθηκε στον μικρό τους κήπο....

Να μην πάθουμε λοιπόν τα ίδια με τον Απόφις!

11 σχόλια:

αθεόφοβος είπε...

Ωραία ιστορία!

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Ιστορία από αυτές, που αξίζει να περνάνε από στόμα σε στόμα, γιατί πολλά διδάσκουν!
Μια παρατήρηση μονάχα, αν μου επιτρέπετε : εξηγήστε τι σημαίνει "χωριό", όπως εξηγήσατε και το "μισαδάκι", γιατί μπορεί να μη είναι για όλους κατανοητό. Θυμάμαι τώρα το βιβλίο του Κωνσταντινίδη "Τρία χωριά στην Μύκονο", όπου βλέποντας κάποτε τον τίτλο απόρησα πού τα είδε τα χωριά στην Μύκονο και, μάλιστα, τρία μαζεμένα!!!
:-))

zepos είπε...

Η Μύκονος με τα πολλά "χωριά"!!
Σχήμα οξύμωρο..Που να χωρέσουν σ'ένα τόσο δα τόπο!
"Χωριό" λέμε κάθε κατοικία που είναι στην ύπαιθρο, στην "εξοχή", στα "εκτός σχεδίου"..
"Το χωριό", η κατοικιά μας, βαφτίστηκε έτσι γιατί είχε απ'όλα τα χρειαζούμενα για την επιβίωση της φαμελιάς..Ζώα για τροφή και τυρόγαλα, μικρούς κήπους για μπαξεβανικά (μαναβική) και χωράφια για τα σπαρτά..
"Πάω για το χωριό τώρα" σημαίνει απλώς ..πάω σπίτι μου..παράτε με!!

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Εγώ θα συμπληρώσω μονάχα ότι το μάτι του περιηγητή, που προσέχει ή ενδιαφέρεται, μπορεί συχνά να διακρίνει διάσπαρτα εδώ κι εκεί, στις παρυφές της Άνω Μεράς ή αλλού, παλιά, μισοερειπωμένα "χωριά", φτιαγμένα από λαϊκό τεχνίτη, που, παρά την κατάστασή τους, ακόμα διατηρούν και μεταδίδουν κάτι από την πλαστικότητα, το σαν αχειροποίητο, του χαρακτήρα τους...
Είναι όμορφες αυτές οι λεπτομέρειες, που σ' έναν τόσο "παρεξηγημένο" τόπο επιμένουν να θυμίζουν το χθες κι ίσως γι' αυτό η αφήγηση, με την αναφορά σε "χωριό", μ' άγγιξε λίγο παραπάνω... και πέρα από το νόημα και το δίδαγμά της!
Καλή σου μέρα!

zepos είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
zepos είπε...

Ετσι ακριβώς asteroid..
Υπάρχουν και νέες κατασκευές-χωριά φυσικά. Δεν εννοώ τα κτίσματα-βίλες που εξηπηρετούν άλλες ανάγκες, αυτές των διακοπών και είναι σε άλλη βάση σχεδιασμένα.
Οι περισσότεροι (οχι όλοι) σημερινοί Μυκονιάτες χτίζουν κατοικίες που έχουν όλα όσα χρειάζεται η φαμίλια, μόνο σε πιο "εξελιγμένη" μορφή. Αλλά υπάρχει ο ξυλόφουρνος, το μαγερειό για τα χοιροσφάγια και η μεγάλη ψησταριά.
Γύρω από την κατοικιά-χωριό έχει και τον κήπο, το αμπέλι, το κοτέτσι , το χοιροκέλι, και μερικά έχουν και τα λίγα ζώα..
Οτι "δουλεύει", εννοώ όποιο χτίσμα είναι φιαγμένο για να λειτουργεί εξυπηρετώντας πραγματικές ανάγκες διαβίωσης και οχι επίδειξης, δένει με το περιβάλλον και είναι ΩΡΑΙΟ!
Καλημέρα..

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Διατηρώ την άποψη ότι η δόμηση δεν είναι αναγκαστικά κακή πάντα.
Ο κόσμος πληθύνεται, οι ανάγκες μεγαλώνουν - δεν είναι καταδικαστέο να θέλει κανείς να χτίσει κάτι. Θάταν κάπως εγωιστικό, αφού έχουμε ή αφού φτιάξουμε εμείς το σπίτι μας σ΄ έναν τόπο, να γυρνάμε και να λέμε "όχι άλλη δόμηση πια εδώ, χαλάει το περιβάλλον, πηγαίνετε αλλού εσείς...".
Από την άποψη αυτή, νομίζω πως αυτό που μετράει είναι τι είδους δόμηση κάνουμε, για τι σπίτια μιλάμε. Στην περίπτωση της Μυκόνου, δεν με ενοχλεί τόσο να βλέπω σπίτια να ξεπετάγονται χρόνο με τον χρόνο εδώ κι εκεί. Με ενοχλεί να βλέπω θηριώδη σπίτια, σπίτια εκτός κλίμακας και αναλογιών με τον τόπο, το τοπίο, τον ορίζοντα... σπίτια τόσο μεγάλα, που είναι καταφανώς άχρηστα από πρακτική σκοπιά, γιατί κανείς δεν έχει οικογενειακές ανάγκες για εξοχικό 500 ή 600 τ.μ. και κανείς από όσους τα φτιάχνουν δεν φαντάζομαι να φιλοξενεί ταυτόχρονα τόσο πολλούς φίλους, γνωστούς και συγγενείς.
Σαφές είναι ότι αποβλέπουν μόνον σε επίδειξη, παραγνωρίζοντας, μάλιστα, την μελαγχολία που τουλάχιστον εμένα μου γεννά ένα άδειο μεγάλο εξοχικό σπίτι.
Χαίρομαι που πολλοί Μυκονιάτες, όπως λες, παραμένουν εντός κλίμακας και παραδοσιακής λειτουργικότητας - έτσι τουλάχιστον θα φαίνεται κι από μακριά ακόμα ποιός είναι ξένος στον τόπο και ξένος μένει, παρά το ότι μπορεί νάφτιαξε σπίτι εκεί... Έτυχε!
Νάσαι καλά!..

zepos είπε...

Τώρα μάλιστα! Εθιξες ένα ζήτημα που είναι πολύ καυτό σήμερα στο νησί..Η δόμηση και η μη δόμηση.
Δεν είναι του παρόντος (έτσι νομίζω) αλλά ακριβώς αυτή τη νοοτροπία που καταδικάζεις με τον τρόπο σου, εκφράζει μεγαλοπρεπώς η χωροταξική ρύθμιση για τη Μύκονο.
"Αφού τα καταφέραμε και φιάξαμε παράνομα μεγαθήρια..μπράβο μας! Τώρα οι υπόλοιποι απλώς θα κοιτάτε, θα πληρώνετε φόρους μεταβίβασης και δεν θα μπορείτε ούτε να χτίσετε ούτε να πουλήσετε"
Για το καλό σας!!

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Αναφέρεσαι, βέβαια, στο γνωστό Π.Δ.
Κάπως σαν να περάσατε μόνοι το σχοινί στον λαιμό σας, μοιάζει η κατάσταση, που έχει δημιουργηθεί και που φαλινεται ότι τώρα κατοχυρώθηκε και νομικά, με τρόπο, που πολύ δύσκολα θα ανατραπεί.

zepos είπε...

Δεν αποδέχομαι την "συλλογική ευθύνη"..
Δεν έκανα τίποτα εγώ και πολλοί φίλοι μου ούτε για σχεδιάσω, ούτε να προτείνω τέτοιες ακρότητες..
Θα γίνει χειρότερο αν η απόφαση που εκρεμεί στο Σ.τ.Ε, πάει με τα νερά της εισήγησης...

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Το "σας" δεν ήταν, βέβαια, προσωπικό... Ωστόσο, ως Νομικός οφείλω να πω ότι σπανίως η Απόφαση του Σ.τ.Ε απομακρύνεται από την εισήγηση... Και, πράγματι, φοβάμαι κι εγώ ότι, σε τέτοια περίπτωση, θα ακολουθήσει ξεσηκωμός!