Δευτέρα 19 Μαρτίου 2007

Η παλιοκουντούρα


Πήρα μια "κλήση" χθες από τον Δημήτρη, να σκαρώσω μια ιστορία με μια δική του συνταγή και γω την δέχτηκα.
Τα υλικά που μούδωσε ήταν: παιδιά, είχε, διάολος, γαμούσε, δουλειά. Και όπως περιδιάβαινα το αμπελάκι μου, μούρθε!! ..

Η παλιοκουντούρα
Η αλήθεια είναι οτι δεν το περιμέναμε, ούτε εγώ που ήμουν καινούργια στο χώμα, ούτε οι παραδίπλα παλιές ρίζες. Τον είχα για σοβαρό άνθρωπο τον κυρ-Γιώργη.
Ερχόταν πάντα σιγοτραγουδώντας και πότε -πότε έστριβε το πελώριο γκρίζο του μουστάκι καθώς στεκόταν πάνω μου συλλογισμένος. Ήθελα πολύ να του μιλήσω, να του πω για τον πυρετό που μ' έπιανε όποτε με ζύγωνε, να τον ευχαριστήσω για το δροσερό νεράκι πούριχνε στα πόδια μου. Ήθελα να του τα πω όταν ερχόταν μόνος του, χωρίς τα φωνακλάδικα παιδιά του, μα κάτι μ' έπιανε και το μόνο που κατάφερνα να κάνω, ήταν να ανασηκώσω λίγο τα φύλλα μου ίσαμε το γόνατό του έτσι κοντή που ήμουν ακόμη..
Τα χρόνια περνούσαν και εγώ όσο και να προσπαθούσα δεν ψήλωνα. Φαΐ καλό δεν εύρισκα εύκολα, νερό όμως πάντα είχε, μόνο για μένα ο κυρ-Γιώργης και το παράπονό του τόλεγε φωναχτά πάνω μου..
"Εσύ μωρή παλιοκουντούρα είσαι άτιμο σόϊ, βάλε μυαλό γιατί θα σε βγάλω!"..
Δεν καταλάβαινα γιατί με φώναζε παλιοκουντούρα, ούτε ήξεραν να με φωτίσουν οι πιο παλιές από δίπλα.. κι' έτσι νόμιζα οτι το σόϊ μου ήταν έτσι κοντό, λιψό και μισοκαμωμένο και δεν έδινα και τόση σημασία μια και ήταν φανερό οτι μ'αγαπούσε, αστειευόνταν, δεν θά' κανε ποτέ κάτι κακό.
διάολος έχει πολλά ποδάρια, πιάσε τα βαθιά με τη ρίζα σου όσο πιο γρήγορα μπορείς",
μου ψιθύριζε η διπλανή που ήταν πια οκτώ χρονών και ξεπατωνόταν στα τσαμπιά κάθε χρονιά.. Κρεμόταν τα σταφύλια από τα χέρια της τρία-τρία και λύγιζαν από το βάρος τους πάνω στο σύρμα πούχε απλωμένο ο κυρ Γιώργης πάνω από την κεφαλή μου.. Την άκουγα καθαρά να βγάζει ένα στεναγμό ανακούφισης όταν την ξαλάφρωνε το κλαδευτήρι του κάθε χρονιά.
Και γώ πάσχιζα όλη μέρα κι' όλη νύχτα να παραμερίσω την μεγάλη πέτρα πούχε κάτσει ακριβώς από κάτω μου και μου γαμούσε όλη την προσπάθεια να ψηλώσω, να φτάσω και γω την διπλανή μου την ψηλομύτα..
Τρία χρόνια τώρα προσπαθούσα και το μόνο που είχα καταφέρει μετά από τόση δουλειά ήταν να πάω την μεγάλη μου ρίζα μια πιθαμή παραπέρα.. Μάλιστα σήμερα το πρωί σαν να ένοιωσα κάποια υγρασία να έρχεται προς τα πάνω από την άκρη της πέτρας και αναθάρρησα.. Έβαλα τα δυνατά μου και σπώχνοντας όσο πιο πολύ μπορούσα, έβαλα την πιο χοντρή μου ρίζα επιτέλους στο μαύρο χώμα, κάτω από την πέτρα... Ενα κύμα από θεσπέσιες μυρουδιές και γεύσεις με συνεπήρε και ρίχτηκα με τα μούτρα στο φαΐ.. Το μόνο που ήθελα ήταν να φανεί τώρα ο κυρ Γιώργης να του τα πω, να του δείξω όλη μου τη χαρά..
Και ήλθε! Αμίλητος και βλοσυρός στάθηκε πάνω μου κρατώντας στο χέρι του την τσάπα.. Μα τι κάνει; Ενα ρίγος με συντάραξε... Οι διπλανές έπιασαν το μοιρολόϊ...
Ήθελα να φωνάξω βοήθεια, να του πω όλη την αλήθεια, να του φωνάξω οτι τώρα έχω πια φαΐ και θα μεγαλώσω γρήγορα, αλλά το μόνο που κατάφερα ήταν να στρίψω τ' αδύνατα μπράτσα μου προς τα κάτω και στα φύλλα έτρεξε το δάκρυ μου..
Το τελευταίο που είδα ήταν την τσάπα που σηκώθηκε ψηλά και κατέβηκε μ' ορμή πάνω μου!!

3 σχόλια:

Λουΐζα Κορνάρου είπε...

Μ' άρεσε η τρυφερή τοποθέτησή σας, απ' τη μεριά της κουντούρας. Αλλά επειδή από φύσει είστε απ' τη μεριά του κυρ-Γιώργη, να δίνετε μια παραπάνω ευκαιρία στις παλιο-κουντούρες σας. Παλεύετε με την άνυδρη γη και οι δυο αλλά, ο άνθρωπος έχει το πάνω χέρι.

zepos είπε...

Είναι αλήθεια Λουΐζα οτι εκείνη τη μέρα "έβγαλα" μια κουντούρα που δεν έλεγε να πάρει τ'απάνω της και την αντικατέστησα με ένα από το χώμα με ρίζες..Ίσως να την ..πόνεσα, ίσως να ήταν "έτοιμη" γα τα πάνω..ποτέ δεν θα μάθω, αλλά η σκληρή αλήθεια είναι οτι εμείς έχουμε το πάνω χέρι...
Κάθε μέρα δοκιμαζόμαστε ως "άρχοντες της φύσης"..Γι'αυτό πρέπει να το σκεφτόμαστε δυο και τρεις φορές κάθε βήμα μας..

dimitris-r είπε...

Και να που αποδεικνύεται περίτρανα πως και οι κουντούρες έχουνε ψυχή.
Μάλιστα με το κείμενό σου από σήμερα αποκτούν και βιβλιογραφία λογοτεχνικού περιεχομένου.
Πριν λίγες μέρες πέρασα από κάπου και είδα μια ανθισμένη αμυγδαλιά στα διαόλια της.
Σήμερα φύτεψα δυο να κάνουν παρέα στον έρμο τον αμπελουργό και στις 60 κουντούρες του στα κλαδέματα και στα πρώτα ψεκάσματα.
Έχω ευχηθεί να πιάσουν και οι δυό.
Να δούμε