Είναι να μην σου βγεί τ'όνομα!

Συνήθως το καλοκαίρι οι ψαράδες εδώ μοσχοπουλάνε την ψαριά σε λίγα λεπτά της ώρας. Και αν δεν τα δώσουν όλα τα ψάρια στα μαγαζιά - πελάτες που έχουν ο καθένας, τα μοσχοπουλάνε στο λιανοπούλι στο άψε - σβήσε, είτε στη μπάγκα στο γυαλό είτε χέρι με χέρι..

Τον χειμώνα όμως που μένομε εμείς και μεις, τα μεγάλα ψάρια και οι αστακοί αναγκαστικά θα βγούν στη λοταρία. Η οποία μάλιστα πολλές φορές αφήνει μεγαλύτερα κέρδη στον ψαρά από την καθαρή πούληση..Μόνο που έχει λιγουλάκι τράβηγμα με την γύρα στα κεφενεία με το τετράδιο και τα νούμερα.

"Βάλε ρε συ κανένα νούμερο να πάω και γω σπίτι"..
Οι "λεφτάδες" σχεδόν σίγουρα θα βάλουν 5 και παραπάνω αν η "ψαριά" είναι καλή. Οι υπόλοιποι όμως άντε να βάλουμε 1 ή το πολύ δυό, με την ελπίδα... οτι με 10 ευρουδάκια θα φάμε συναγρίδα ή αστακό..

Είπα συνήθως όμως, γιατί φέτος δεν είναι χρονιά συνηθισμένη. Η "κρίση" (εν)έσκυψε και στη Μύκονος και οι ψαριές με τα ακριβά ψάρια δύσκολα πουλιόντουσαν, τουλάχιστον έως τα μέσα του Ιούνη, γιατί μετά κάτι άρχισε να κουνιέται! Ετσι λοιπόν όποτε λάχαινε και έβγαιναν μεγάλα ψάρια ή αστακοί πάνω από 2 κιλά, η δυσκολία να πουληθούν μονομερίς ήταν εξασφαλισμένη.

Οι λοταρίες λοιπόν συνεχίζονταν έως πριν λίγες μέρες, όταν έσπασε ο διάολος το ποδάρι του και φίλος καρδιακός κέρδισε στη λοταρία 2 μεγάλους αστακούς με μόνο 5 ευρώ! Μου τηλεφώνησε στη στιγμή να μου αναγγείλει οτι ο ένας αστακός θα φαγωθεί από την οικογένειά του και ο έτερος θα γίνει τσιμπούσι ρεφενέ σε εστιατόριο γνωστού μας κάποιο μεσημέρι που δεν έχουμε δουλειές.. Εγώ δουλειές με φούριες δεν έχω μονίμως, και τούπα οτι είμαι μέσα όποτε θέλει, αλοίμονο.. πότε θα ξαναφάμε αστακό τζαμπέ!

Να μην λέμε πολλά λόγια, το τραπέζωμα έγινε ένα μεσημέρι του Ιούνη και είμασταν 4 νοματέοι, όλοι καλά πηρούνια και τουλάχιστον οι δυό και γερά ποτήρια. Μαζευτήκαμε νωρίς, κουβαλήσαμε μεζέδες σπιτικούς, κρασί από τα υπόλοιπα της κάβας και κάτσαμε έτοιμοι για την αστακομακαρονάδα. Μας είχε διαλέξει ο εστιάτωρας ένα τραπέζι κοντά στη θάλασσα, στον ίσκιο και όπως ο ήλιος ζεμάταγε πιο όξω ήταν σαν ν'άσουνε καθισμένος στη παράδεισο, ακούγοντας ένα σιγοντάρισμα από το κυμματάκι που έσπαγε στην άμμο μπροστά στα πόδια μας..

Τα άλλα τραπέζια ήταν άδεια, όλα, και εμείς πλακώσαμε τους μεζέδες και τις φρεσκοκομένες σαλάτες στα γρήγορα, φωνάζοντας αστεία και πειράγματα μια και είμαστε μοναχοί το καταμεσήμερο.. Τα ποτήρια ανεβοκατέβαιναν και τα πιάτα με τις αχινοί, τις ομελέτες, τα τηγανητά κολοκυθάκια και τα ρέστα, άδειαζαν με ταχύτητα, όταν ήρθε μια παρέα ξένων και κάθησε δυο τραπέζια παραπέρα. Δυο ζευγάρια ήτονε μεσόκοποι Γερμανοί και μάλιστα μας έγνεψαν φιλικά ενώ εμείς ψιλοζαλισμένοι ήδη, τους φωνάζαμε να ρθούν κοντά να τους κεράσουμε. Οι ξένοι αρνήθηκαν ευγενικά και παράγγειλαν σαλάτες, αναψυκτικά και νερά!

Το φαγοπότι συνεχίζονταν με τους ίδιους ρυθμούς, ενώ οι Γερμανοί έριχναν κλεφτές ματιές στον μεγάλο σουρό από άδεια και μισογεμάτα πιάτα του τραπεζιού μας. Σε κάνα μισάωρο, φάνηκε ο μάγερας με την τεράστια πιατέλα. Κάναμε όλοι στα γρήγορα χώρο στο κέντρο του τραπεζιού όπου την άφησε με κόπο ενώ οι μυρωδιές από την αχνιστή μακαρονάδα, ξεχείλισαν και ταξίδεψαν σε όλο το μαγαζί. Ο αστακός, ροδοκόκκινος καθόταν στο κέντρο της πιατέλας και ήταν ένα θέαμα που έκανε τους τουρίστες να σηκωθούν για να δούν καλά την πιατέλα.

Πριν έρθουν ακόμη τα άδεια πιάτα μας για να την μοιράσουμε, μας πλησίασε ο ένας με μια μηχανή και άρχισε να τραβάει φωτογραφίες, μια την πιατέλα και μια τις αναψοκοκκινισμενες και γελαστές μουτσούνες μας. Και ενώ εγώ τούλεγα να κάτσει να πάρει μεζέ, αυτός σοβαρά - σοβαρά με κοίταξε και είπε σε άπταιστα αγγλικά:

"Στην Γερμανία μας ζητάνε να δώσουμε λεφτά για σας τους δήθεν χρεωκοπημένους Έλληνες και σεις εδώ τρώτε αστακούς στο καθημερινό σας! Μπράβο σας! Πως τα καταφέρατε να ξεγελάσετε όλη την Ευρώπη είναι ένα θαύμα!"

Κόκκαλο εγώ.. Τι του λες τώρα;
Προσπάθησα να του πω οτι τον αστακό τον κερδίσαμε στη λοταρία αλλά ο ξένος ήδη είχε επιστρέψει στο τραπέζι του αρκετά φουρκισμένος...