Η ξαδέρφη μου η Μαρίτσα μένει χρόνια στη Νίκαια. Καλοπαντρεμένη με τον Δημήτρη έχουν μια κόρη, την Μαριλένα. Μου τηλεφώνησε τη περασμένη βδομάδα η ξαδέρφη και μου ανήγγειλε την επίσκεψη της Μαριλένας για το τριήμερο του αγ.πνεύματος. Χαρήκαμε πολύ μια και δεν έχουμε δεί την Μαριλένα χρόνια, από τότε που ήλθαν για Πάσχα οικογενειακώς, και πιάσαμε τις ετοιμασίες με ενθουσιασμό..
Θα' ρχόταν με μια φίλη της και συνάδελφο. Δασκάλα πια η "μικρή" μου ανηψιά, στην αρχή της μεγάλης της καριέρας όπως έλεγε η ξαδέρφη μου.. Δεν έλεγε μόνο αυτά βέβαια.. Επέμενε οτι τα κορίτσια είναι τελείως άπειρα και "άβγαλτα" (χωρίς να την ρωτήσω) και πρέπει να τα προσέχουμε.. Εγώ είχα βέβαια τις αντιρρήσεις μου και τα'πα στην Μαρίτσα..
"Τι να προσέξω ρε ξαδέρφη; Ολόκληρη κοπέλλα είναι πια, εμένα θα'κούσει;"..
Δεν σήκωνε κουβέντα η Μαρίτσα. Μου το ξέκοψε. Αν θέλω νάρθουν να μείνουν σε μας οι "μικρές", θα υποσχόμουν οτι θα τις πρόσεχα! Λες και αν έλεγα οχι θα'ταν καλύτερα στο ξενοδοχείο! Τέλος πάντων, το υποσχέθηκα μέσα απ'τα δόντια μου και έμεινα με την ελπίδα οτι δεν θα ξεσπούσε κανένα απρόοπτο..γιατί δεν υπήρχε ούτε μία πιθανότητα να "πρόσεχα" εγώ τι θα κάνουν και με ποιόν οι δυό φίλες γυναίκες στο νησί...
Ασβέστωσα καλά τη μικρή βεράντα του δωματίου που θα μέναν οι φίλες, μάζεψα τριαντάφυλλα και στόλισα το τραπέζι μέσα και έξω.. κλάδεψα το μεγάλο γιασεμί που είχε θεριέψει και σκαρφάλωνε αδηφάγο στον γέρο-κισσό της γωνιακής κολώνας της βεράντας και την Παρασκευή έκοψα τρυφερά φύλλα από τ' αμπέλι κι'έφιαξε μ'αυτά η κυρά ντολμαδάκια γιαλατζί για ένα ολόκληρο λόχο.. Τα στόλισε ωραία το βραδάκι σε ένα μεγάλο δίσκο και τάβαλε καταμεσής του τραπεζιού της μικρής κουζίνας.
"Νάχουν να τα φάνε φρέσκα και μυρωδάτα μόλις φθάσουν κουρασμένα και πεινασμένα τα κορίτσια τη νύχτα..", είπε η κυρά μια και θαρχότουσαν στις 10 το βράδυ...
Είχα από παραμονή νοικιάσει ένα μικρό αυτοκίνητο για νάναι αυτοκινούμενες και ανεξάρτητες οι μικρές, χωρίς βέβαια να τ'αναφέρω στη ξαδέρφη μου! Ετσι πήγα το βράδυ στο λιμάνι και τις υποδέχτηκα.. Είχα αμελήσει να ρωτήσω (μάλλον ντράπηκα) την ξαδέρφη μου πως θα γνωρίσω την ανηψιά μου μια και την τελευταία φορά που την είδα για λίγο, ήταν ακόμη μαθήτρια στο Λύκειο! Είχα όμως την έμπνευση να πάρω το αριθμό του κινητού της και έτσι μόλις το πλοίο έδεσε της τηλεφώνησα και της είπα οτι είμαι απ'έξω και περιμένω. Χάρηκε πολύ η Μαριλένα και μου πέταξε ένα "see ya soon"... Δεν πρόλαβα να ρωτήσω ρε γαμώτο! Πως θα σε γνωρίσω ρε ανήψι;
Όλως περιέργως δεν χρειάστηκε.. Κατέβηκαν από τις πρώτες και ενώ εγώ κοιτούσα σαν χάνος το πολύχρωμο πλήθος να περνάει, η Μαριλένα έπεσε στην αγκαλιά μου φωνάζοντας:
"Τι κάνεις θείε μου; Μια χαρά μου φαίνεσαι!!"
Η Μαριλένα είχε μεγαλώσει.. Μια ωραία μελαχροινή γυναίκα με φιλούσε καταμεσής του πλήθους. Φορούσε ένα μάλλον κοντό μαύρο φουστάνι με ένα μάλλον χαμηλό ντεκολτέ.. Καθόλου "άβγαλτο" μου φάνηκε.. Τέλος πάντων, μου σύστησε και τη φίλη της. Μια απ' τα ίδια..Ξανθιά αυτή με πορτοκαλί φουστάνι κομμένο στον ίδιο ράφτη μάλλον!
Πήγαμε γρήγορα στο νοικιασμένο και καθώς έκανα να μπω στη θέση του οδηγού, η Μαριλένα με σταμάτησε και με μια γρήγορη κίνηση κάθησε εκείνη εκεί και είπε:
"Θείε μου σ'ευχαριστώ για το αυτοκίνητο. Είσαι θεός! Πες μου που να σ'αφήσω γιατί μας περιμένουν"...
Τι λες ρε ανήψι; Σας περιμένουν νυχτιάτικα; Και οι ντολμάδες που θα κρυώσουν;
Ήθελα να της τα πω, αλλά δεν βγήκε..
"Ασε με μένα εδώ..θα βρώ μέσο να πάω σπίτι. Κοίτα να διασκεδάσεις αλλά με μέτρο έ; Πρόσεχε!" ..
Αυτό μόνο κατάφερα να πω και δεν είμαι και σίγουρος αν μ'άκουσε κι'όλας γιατί πριν τελειώσω είχε μαρσάρει!!
Οι δύο φίλες νύχτα έφευγαν από το χωριό, νύχτα γύριζαν. Πάντα νωρίς όμως...το πρωί!! Τις ώρες που οι κανονικοί άνθρωποι ζούν, εκείνες κοιμόνταν!! Τις ώρες που οι κανονικοί άνθρωποι κοιμώνται, εκείνες ζούσαν!!
Την Μαριλένα και τη φίλη της την είδα άλλη μια φορά την Δευτέρα το βράδυ, πριν φύγουν, όταν τις πήγα στο πλοίο.. Ο καιρός τα'χε "σκατώσει" πάλι και έβρεχε σχεδόν όλη μέρα. Είπα να ψελίσω κάτι για τον καιρό που τους τα χάλασε ή να ρωτήσω αν τους άρεσαν τα ντολμαδάκια...Δεν πρόλαβα! Πριν τελειώσω για τον καιρό η Μαριλένα μου είπε:
"Θείε σ' ευχαριστώ για όλα, περάσαμε super....Όσο για τον καιρό δεν σκάμε κι' όλας..Η νύχτα έχει το ζουμί...ε;", με φίλησε πάλι, (ας είναι καλά), και αφού έριξαν ένα ..ηχηρό "give me five" με την φίλη της, έσκασαν στα γέλια...σήκωσαν με άνεση τις δυο βαλίτσες τους και περπάτησαν με τεντωμένα κορμιά στην μπουκαπόρτα του πλοίου της επιστροφής...
Σήμερα θα πω και τα καθέκαστα στη ξαδέρφη μου τηλεφωνικά για την επίσκεψη.. Γιατί πολύ ανησυχούσε όλες αυτές τις μέρες για τα "άβγαλτα παιδιά" και με είχε πρήξει...!
20 σχόλια:
Τα ατιμούλικα! Κι εμείς οι γονείς μια ζωή κοιμισμένοι. . .
Να είναι καλά τα κορίτσια, και οι άνθρωποι όλοι, τη ζωή τους να Ζουν.
Καλημέρα
"Οι περισσότεροι νέοι είναι αεράτοι, ενώ εμείς νομίζουμε οτι είναι αναιδέστατοι και άξεστοι"..
Τάδε έφη zepos!
Γέλασα με τη ψυχή μου. Τα γράφεις πολύ ωραία. Έχω και ‘γώ κόρες. Μια χαρά είναι η νεολαία .¨Ανετη.
Ωφελήθηκε το δωμάτιο και το γιασεμί, τουλάχιστον!
Ζηλεύω γιατί πέρασε γρήγορα ο καιρός που κοιμόμουν τη μέρα και ζούσα τη νύχτα, που η κάθε μέρα έκρυβε νέες συγκινήσεις, το καινούριο παραμόνευε στη γωνία, η ζωή φάνταζε ατέλειωτη.
Η ζωή βέβαια συνεχίζει να μας κερνάει το νέκταρ της κάθε μέρα, αλλά η γεύση της νιότης είναι μοναδική κι ας είναι "ο παλιός αλλιώς".
@σκύλε
Επειδή το ανέφερες άλλαξα την σουρεαλιστική άποψη και έβαλα την εικόνα της βεράντας του δωματίου τους.. Το γιασεμί είναι πραγματικό γιασεμί που ευωδιάζει σε κάθε ανάσα. Το λέω αυτό γιατί εδώ γιασεμιά είναι και τα τζιράνια!
@νίκο
Αχ ρε Νίκο τα νειάτα!! Δεν παίζονται!! Την ίδια ώρα που οι "μικρές" δεν καταλάβαιναν...χριστό, εγώ άκουγα χίλια δυο παράπονα για τον καιρό από άλλους καλούς φίλους που ήλθαν για το τριήμερο.. και δικαίως βεβαίως! Αλλα είχαν φανταστεί και άλλα βρήκαν. Να όμως που ανάλογα με τα "μάτια" που τον κοιτάνε τον καιρό!!
Ναι Σπύρο..έχεις δίκιο. Ώρες-ώρες πιάνω τον εαυτό μου να σιχτιρίζει μετά βδελυγμίας το.. παρόν!!
Οσο και αν ψάχνω νέες γωνιές να εξερευνήσει το μυαλό μου!!
Ωχ! Τέτοιο δωμάτιο τους είχες ετοιμάσει και τα «άβγαλτα» ούτε που το είδαν;
Άμα έρθω στη Μύκονο, να φέρω και τον Opinel στο Δημήτρη Ρ., θα με φιλοξενήσεις εκεί;
Και δεν θα βγαίνω ούτε με μπουλντόζα!
Α ρε βεράντες για την απογευματινή μπουκαδούρα,και για τα βραδυνά συμπόσια με καλλούς φίλους .
Οχι μόνο "δεν το είδαν" το δωμάτιο σκύλε, αλλά ούτε τα ντολμαδάκια άγγιξαν!!
Νίκο καλημέρα..
Καλή η βεράντα..Όσο για τα "απογευματινά"..όλο και λιγοστεύουν.. λόγω ιατρικής συμβουλής!
Ας είναι...
Κύριε Ζέπο, αν κατάλαβα από το προφίλ σας είστε στη Μύκονο. Άρα εκεί είναι και το σπίτι.
Μπορείτε να μου πείτε λοιπόν γιατί βάλατε στο ποστ σας φωτογραφία από την Αρκαδία και τρελαίνεται ο ...Σκύλος;
Προ ετών εξασκούσα παράλληλα και το επάγγελμα του ταξιδιωτικού πράκτορα. Τί έμπνευση κι αυτή! Με παίρνανε λοιπόν οι μαμάδες ...άγρια μεσάνυχτα να πάω να δω αν κοιμούνται τα τέκνα τους. Μέχρι γραμματείς υπουργών και αξιωματικοί από το Πεντάγωνο με καλούσανε. Χώρια που απειλούσαν κιόλας.
Έλα στη θέση μου!
Ιδιαίτερα όταν την άλλη μέρα τα κορίτσια -που τα ενημέρωνα για τα σχετικά- μου έλεγαν ...ευχαριστούμε Κύριε Δημήτρη. Κι ούτε φιλί, ούτε ...είσαι Θεός πρακτορούλη μας!
Ακούς;
Ακούω να λες!
Ε, κι εγώ το 'κοψα το επάγγελμα και ησύχασα!
Καλημέρα Δημήτρη
Στην Αρκαδία έχω πάει αρκετές φορές, εκεί γύρω από την Βυτίνα, στο χωριό του παλιού διευθυντή της ΔΕΗ Μυκόνου, του Κανελλόπουλου στη Μαγούλιανα..(καταπληκτικό μέρος) και αλλού. Πουθενά δεν είδα βεράντα με γιασεμιά-κισσούς και πέργκολα να συνορεύει με γιγάντιο μαγερειό! Και όλα στο άσπρο!
Για το σκύλο το περιβάλλον της "βεράντας" θα είναι γνώριμο μια και έχει γράψει χιλιόμετρα στη Φολέγανδρο..που δεν έχω πάει, δυστυχώς!
Όσο για τα φιλιά...ε, πως να το κάνουμε! Το έχουμε!
Μα ακριβώς αυτά είχα στο νου μου. Βλέπει ο Σκύλος βλάστηση και χάνει τον προσανατολισμό του. Αυτός έχει χαράξει μόνιμη ρότα Φολεγάνδρου που ως γνωστόν είναι πιο άγονη ακόμα κι από τη Μύκονο. Στην πρασινάδα λοιπόν αναφέρθηκα (την οποία και ζήλεψα μαζί με τα φιλιά) κι ανάθεμά με αν θυμάμαι αν είδα βουκαμβίλια στην (εντελώς τυχαία αναφερθείσα) Αρκαδία.
Η Μύκονος έχει πρασινίσει (στο χρώμα ετσι!!), πολύ τα τελευταία χρόνια Δημήτρη. Όποιος χτίζει σπίτι όπου και αν είναι φυτεύει-φυτεύει και δόστου νερά..
Η γη που είναι η βεράντα της φωτογραφίας ήταν κατάξερη πριν από 30 και! χρόνια που πήγα εκεί.. Τώρα αν κοιτάξεις την πλαγιά του βουνού όσο μακριά και αν είσαι θα δείς μια πράσινη "στάμπα" εκεί!!
Νόμιζα οτι και στη Φολέγανδρο θα υπάρχουν τέτοιες γωνιές.. δεν ξέρω!!
Καλημέρα!
νομιζω οτι ηταν χτες που τα καναμε αυτα και εμεις? ή προχτες? νομιζω οτι ηταν χτες!!!
Εσύ Παντελή τα έκανες χτές..
Εγώ, αν θυμάμαι καλά (μου διαφεύγει..), πριν λίγες δεκαετίες..λίγες όμως!!
Αστα να πάνε ρε Ζέπο πριν από 3 δεκαετίες έκανα τα ίδια αλλά τώρα τα κεφάλια μέσα.Μιά η απαγόρευση των γιατρών (και της κυράς)δεν κάνει να φάς αυτό, και αυτό, και αυτό,μιά όλα αυτά που έβαλα στο κεφάλι μου δεν με αφήνει να απολαύσω την βεράντα πολλές φορές τον χρόνο.Μόνο όταν Βρεθώ στην Αθήνα με τους κολητούς μου και πιούμε κανένα ουζάκι τότε θυμόμαστε τα ανδραγαθήματα που κάναμε.Ας είναι όμως δεν είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε τον χρόνο και νοσταλγούμε τα παλιά.
Πολύ ωραίο... Έτσι είναι οι νέοι σήμερα... και πρέπει να τους χαιρόμαστε γιατί ζουν τη ζωή.
Μάλλον εμείς γενηθήκαμε σε λάθος εποχή. Στην εποχή μας και να θέλαμε να ξενυχτήσουμε αφού στς 12 όλα κλείναν ... τώρα όμως όλα ανοίγουν μετά τις 12.
Δημοσίευση σχολίου