Την ξέρανε και με άλλο όνομα την Καραμέλα, καβοδέτη την φωνάζανε τα πληρώματα στο λιμάνι του Τούρλου. Γέλαγαν με την μανία της να τρέχει πρώτη να πιάσει το βηλάϊ που πέταγε με δύναμη ο ναύτης.
Τρεχάτη τόδινε στον Ηλία κι'εκείνος να βιράρει βιαστικά τον χοντρό κάβο, να τον περάσει στη δέστρα του μόλου. Η Καραμέλα χοροπηδούσε τότε με χαρά περίεργη για την επιτυχία. Η χαρά της κόπηκε προχτές απότομα, παράξενα, ασυγκίνητα..
Το βαρύ βηλάϊ πέφτοντας από το πλοίο με φόρα, την βρήκε στο μικρό κουκλίστικό της κεφαλάκι και το σκυλάκι έπεσε νεκρό στην προβλήτα.
Ο χρόνος τότες εσταμάτησε για όλους μας. Ακίνητοι προσπαθούσαμε να καταλάβουμε πως και γιατί συμβαίνει αναρίθμητες φορές, να είναι τόσο άδικη, τόσο ασυγκίνητη η μοίρα...
4 σχόλια:
Πω πω μου μαύρισε η ψυχή.
Ακόμα θυμάμαι τον Λιάκο που ερχότανε και πίναμε κανένα ουζάκι στην Καδένα.
Στο μηχανάκι πάνω και η Καραμέλα αγέρωχη να κοιτάει τον κόσμο.
Ωραίος σύντροφος.
Καλό της ταξίδι λοιπόν και να 'ναι καλά ο Ηλίας να την θυμάται.
Τι να πεις;;;
Αμάν βρε.
Τόση προβλήτα εκεί πήγε να πέσει?
Τι κρίμα. Είναι σαν να ήμουν μπροστά και τι μια στιγμή να το βλέπω χαρούμενο να τρέχει και την άλλη …. Άστο δε θέλω να το πω.
Ο Ηλίας απαρηγόρητος!
Αλλά ευτυχώς(;) η Καραμέλα του έχει "δώσει" ένα απόγονο τον ΠΑΣΚΟΥΑΛΕ!
Είναι χρονιάρης περίπου τώρα, ένα μαυριδερό μαλιαρικο σκυλάκι αεικίνητο σαν την μάνα του με μουρίτσα μυτερή και μάτια που σπιθίζουν! Τρέχει κι'αυτό στους κάβους και μάλλον θα πάρει όλα τα χούγια της!
Δημοσίευση σχολίου