for the loss of Doujon Zammit
Απώλεια
Η ιστορία αυτή δεν πρέπει ποτέ να ειπωθεί
Κανείς να μην την ακούσει
Ούτε να την διαβάσει
Την απώλεια δεν την διαβάζεις, την αισθάνεσαι.
Την νοιώθεις πυρρωμένο καρφί ανελέητο
να χώνεται σιγά, βασανιστικά στα έγκατα του μυαλού σου.
Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό
σβύνει όλες τις άλλες μνήμες,
και τις ελπίδες,
φθινοπωρινά κίτρινα φύλλα που πέφτουν,
ένα και ένα, δύο και δύο.
Τα σέρνει ο άνεμος μακριά,
ώσπου να έλθει το τέλος,
ν' αφήσουν το δέντρο γυμνό,
μόνο του στην παγωμένη αλήθεια.
3 σχόλια:
Ελπίζω μόνο να είναι απο τις λίγες φορές που η δικαιοσύνη στην Ελλάδα να μην αφήσει την υπόθεση να αιωρείται για χρόνια (σύνηθες φαινόμενο άλλωστε σε εμάς εδώ) και να μην μας ξεφτυλίσει για άλλη μια φορά ως φυλή.
Παραδειγματική τιμωρία λοιπόν στους ένοχους χωρίς κανένα δισταγμό ή "παραθυράκι".
Πέρα από την τιμωρία των αυτουργών, υπάρχουν και οι άλλοι, οι πίσω από τις κουρτίνες αυτουργοί. Αυτούς πρέπει να έχει στόχο η διαμαρτυρία και η αγανάχτηση!
Δυστυχώς συνάδελφε, έγινε αυτό για το οποίο είμαστε φημισμένοι απο την εξουσία μέχρι τον τελευταίο εργάτη.
Ατιμωρισία (για τους 3 απο τους 4), διαμέσω της οποίας κανενός δεν ιδρώνει το αυτί οποιαδήποτε αξιόποινη πράξη και αν κάνει.
Πολύ φοβάμαι, πως όλα τα άλλα είναι για μαζική κατανάλωση.
Δυστυχώς ξαναγίναμε περίγελος και οποιαδήποτε διαμαρτυρία ή συλαλλητήριο δεν μπορεί να αναστρέψει αυτή την κακώς κείμενη κουλτούρα.
Δημοσίευση σχολίου