Η "άλλη" Μύκονος

"Χάρμα οφθαλμών
Το κορίτσι στεκόταν δίπλα μου στην ουρά για τα αλλαντικά. Σχεδόν γυμνή, μ' ένα μικροσκοπικό μαγιό κι ένα πανάκι-άλλοθι τυλιγμένο στους μηρούς. Μαυρισμένη, και λαμπερή, φτιαγμένη στην τρίχα, από την κορυφή ως τα νύχια των ποδιών της. Τα οποία πόδια ήταν μια φυσική συνέχεια του κοριτσιού. Περιποιημένα από πεντικιούρ-υπερπαραγωγή μέσα σε σαγιονάρες με διαμαντένια κρύσταλλα και ένα δαχτυλίδι-κοτρόνα στο δάχτυλο. Του ποδιού το δάχτυλο, να εξηγούμεθα.

Στην Αθήνα θα τη μάζευαν για τρελή, ή για αδέσποτη νεράιδα. Αλλά εδώ στη Μύκονο το παράξενο θέαμα δεν ήταν εκείνη - ήμουν εγώ. Αχτένιστη, ιδρωμένη, μ ένα φόρεμα της συμφοράς, λερωμένο από βρεφικό γιαούρτι. Με δύο καρότσια τίγκα στις προμήθειες ειδών οικιακής κιγκαλερίας. Κι ούτε ένα δαχτυλίδι στο πόδι, στον αφαλό ή οπουδήποτε αλλού, εκτός από την προδοτική βέρα στο δεξί.

Εγώ ήμουν αλλοπρόσαλλο θέαμα, μια παραφωνία ανάμεσα στις αιθέριες υπάρξεις που τρέφονται με μπουκίτσες σούσι από το Νόμπου και μικρές γουλιές σαμπάνιας στις πεζούλες των «Αστρων». Στην Αθήνα, μια ξεχαρβαλωμένη νοικοκυρά στο σούπερ μάρκετ είναι το αναμενόμενο. Στη Μύκονο, ένιωθα τα βλέμματα του οίκτου καθώς ξεφόρτωνα μπριζόλες, σκυλοτροφές και κάσες με εμφιαλωμένα νερά.

Εφτασε η σειρά μας. Εδωσα την παραγγελία μου -δώδεκα φέτες γαλοπούλα, μισό κιλό μπέικον και δύο σαλάμια. Η νεράιδα πήρε εκατόν πενήντα γραμμάρια διαφανές προσούτο, τα απόθεσε στο ψάθινο καλαθάκι της και ανελήφθη στους ουρανούς.

Εγώ φόρτωσα το σαράβαλο και ξεκίνησα αγκομαχώντας για το σπίτι. Κάποτε, ξέρετε, ζούσα τη ζωή της. Ομως το αέρινο γυμνό ξωτικό δεν έχει ιδέα ότι μια μέρα θα ζει τη δική μου, ιδρωμένη, γαϊδουρινά φορτωμένη ζωή. Θα της αρέσει άραγε; Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι δεν ξαναπάω στο σούπερ μάρκετ του πιο χαϊχλίδογλου νησιού στην Ελλάδα χωρίς να λίγο κραγιόν, ένα σκουλαρικάκι, ένα δαχτυλίδι, βρε αδελφέ! Εστω, και στο δάχτυλο του ποδιού."

Δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό να μεταφέρω εδώ το παραπάνω. Δεν το έγραψε καμιά ταλαιπωρημένη "νοικοκυρά σε απόγνωση" που είδε τον εαυτό της σε μια τελείως άδικη σύγκριση με το αιθέριο πλάσμα. Το έγραψε η Ρίκα η Βαγιάννη στο "Έθνος" της 12/07/07. Η Ρίκα είναι παλιά φίλη της Μυκόνου, και όσοι την γνωρίζουν από παλιά θα ξέρουν οτι, δεν πρέπει να φοβάται καμμία σύγκριση γιατί απλά είναι υπέροχη! Σε όλα!

Και όμως! Μια "άλλη" Μύκονος ξεπήδησε ξαφνικά μπροστά στα μάτια της και αδίκως κατά την άποψή μου άρχισε τις συγκρίσεις και τον αυτοσαρκασμό..
Η αλήθεια όμως είναι οτι η Ρίκα είναι η πραγματική εικόνα της εργαζόμενης γυναίκας - νοικοκυράς στη Μύκονο και η αιθέρια ύπαρξη, είναι η "άλλη" Μύκονος.

Μια "άλλη" Μύκονος που μπορεί να αποτελείται από μια (το πολύ) χιλιάδα ανθρώπους που όμως δίνουν το "στίγμα" τους. Είναι άνθρωποι για τους οποίους θα γράψουν οι εφημερίδες, θα τρέξουν οι φωτογράφοι πίσω τους και τα κανάλια θα τους έχουν στο βραδυνό τους δελτίο ειδήσεων. Είναι άνθρωποι που βασικά ομιλούν την Ελληνική ... διάλεκτο, αλλά οπωσδήποτε σε κάθε πρόταση βάζουν και μια-δυο λέξεις αγγλικές, ίσως και καμμιά γαλλική για να γίνει περισσότερο κατανοητή η βαθυστόχαστη σκέψη τους..

'Ομως είναι δικαίωμά τους! Έτσι "γουστάρουν" να ντύνονται, έτσι να μιλάνε, σε πέντε-έξη μαγαζιά μόνο να συχνάζουν, σε δυο το πολύ τρείς παραλίες να πηγαίνουν, γουστάρουν να βλέπουν ο ένας τον άλλον, να ξέρουν ποιός είναι με ποιόν! Δεν πειράζουν κανένα, εκτός από ορισμένους μονίμως διαμαρτυρόμενους οι οποίοι ασφαλώς έχουν ένα ευθέως ανάλογο με την γκρίνια τους σύνδρομο κατωτερότητας..

Στο νησί κατοικούν και δουλεύουν χιλιάδες σκληρά εργαζόμενοι άνθρωποι.
Το καλοκαίρι την επισκέπτονται εκατοντάδες χιλιάδες αλλοδαποί και έλληνες που είναι με οποιαδήποτε κριτήρια απολύτως ...φυσιολογικοί! Διασκεδάζουν όπως όλοι μας και υποφέρουν όπως όλοι μας...Απολαμβάνουν το κολύμπι σε εκπληκτικής ομορφιάς καθαρές θάλασσες. Εχουν να διαλέξουν από το ακριβότερο έως το φθηνότερο μαγαζί να ξοδέψουν τα λεφτά τους.
ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ είναι η πραγματική Μύκονος.

Και όμως, η "άλλη" Μύκονος, η εξεζητημένη εμφάνιση και παρουσία μια μικρής μειοψηφίας ολίγων εκατοντάδων ανθρώπων, καταφέρνει να εισβάλλει στο μυαλό ορισμένων ως "καταστατική" πραγματικότητα του νησιού. Δεν σκέφτονται τίποτε άλλο παρά μόνο αυτούς! Λένε ΜΥΚΟΝΟΣ και εννούν αυτούς, μαζί με ένα μορφασμό αηδίας και αποστροφής, είτε έχουν πάει στο νησί είτε όχι!!
Οι υπόλοιποι αν και είναι απείρως περισσότεροι, απλά δεν υπάρχουν!
Έχει τόσο πολύ επηρρεάσει την γνώμη τους, που αποκαλούν την αληθινή ζωή στο νησί, "άλλη Μύκονος"... Τόσο πολύ!