Παρασκευή 8 Ιουνίου 2007

Μοριακή κουζίνα στον πλανήτη ΓΗ

Τι θα πάρετε παρακαλώ;
Μμμμμ, θα αρχίσουμε με φρέσκο αέρα λεμονιού και μετά καρμπονάρα από καλαμάρια με σαφράν..παρακαλώ..

Σε λίγο πλησιάζει σοβαρός ένας σερβιτόρος κρατώντας με προσοχή ένα κάτασπρο μπώλ με υγρό άζωτο που αφήνει τους παγωμένους του ατμούς να υψώνονται νωχελικά, τραβώντας την προσοχή των διπλανών τραπεζιών.. Ένας δεύτερος σερβιτόρος ακολουθεί με ένα άλλο μικρότερο γυάλινο μπώλ με αυγολέμενο καλά χτυπημένο.
Ακουμπάει ο πρώτος το άσπρο μπώλ στη μέση του τραπεζιού, παίρνει από τα χέρια του δεύτερου το γυάλινο μπώλ με το αυγολέμονο και με ένα ανοξείδωτο μικρό κουταλάκι ρίχνει με τελετουργικό τρόπο λίγο αυγολέμονο στο κάτασπρο μπώλ με το υγρό άζωτο... Το αποτέλεσμα ήταν μια λεμονώδης, τραγανή σαν μαρέγκα, δροσιστικά κρύα, λευκή μπάλα που υποτίθεται ότι έπρεπε να φάμε σε μία μπουκιά, με τον κρύο καπνό να βγαίνει από τα χείλη μας και τα ρουθούνια μας. Ήταν περίφημο!

Το σερβίρισμα συνεχίστηκε με την καρμπονάρα που ήταν λεπτές λωρίδες από καλαμάρια που έμοιαζαν με νουντλς ρυζιού. Αφού το καλαμάρι ισιώσει καλά και κατόπιν παγώσει, κόβεται σαν ταλιατέλες και μετά αφού ξεπαγώσει, τυλίγεται σαν "φωλιά" και τοποθετείται στη μέση ενός μεγάλου πιάτου. Το πιάτο ήλθε στο τραπέζι μας με έναν ωμό κροκό αυγού τοποθετημένο στη μέση της φωλιάς από καλαμάρι. Ο σερβιτόρος μετά έριξε σιγά-σιγά μέσα στο κέντρο της φωλιάς τον ζεστό ζωμό κοτόπουλου με σαφράν και κεφαλοτύρι και σε 30 δευτερόλεπτα η καρμπονάρα ήταν έτοιμη.... Ήταν γευστικότατη!


H παραπάνω σκηνή θα μπορούσε να συμβαίνει σε έργο επιστημονικής φαντασίας κάπου σε άλλο πλανήτη. Όμως συμβαίνει σήμερα, τώρα, για τους μυημένους και μεις ...χαμπάρι δεν έχουμε πάρει ρε γμτ!!

Η κ. Κόχυλα περιγράφει στα ΝΕΑ την εμπειρία της από την
Μοριακή κουζίνα, του Ελληνοαυστραλού σεφ Γιώργου Καλομπάρη. Ο Γιώργος ήταν καλεσμένος του εγχωρίου μοριακού σεφ Χριστόφορου Πέσκια "για να μαγειρέψει ορισμένους από τους μοριακούς μεζέδες του για τους Αθηναίους διανοούμενους της γεύσης..", όπως η κ. Κόχυλα σημειώνει.

Μάλιστα αναφέρει στο ρεπορτάζ της μια καθόλου ασήμαντη λεπτομέρεια που αφορά και τους δύο μοριακούς αλλά και την τέχνη τους:..
"Ο Πέσκιας και ο Γιώργος Καλομπάρης είχαν στρέψει την προσοχή τους σε ένα τάπερ. Όχι για να εξετάσουν κάποιον σουρεαλιστικό μοριακό αέρα, αλλά να καταβροχθίζουν τα πολύ στερεά και «μαμαδίστικα» γεμιστά της πεθεράς του Πέσκια! Ήταν καθησυχαστικό, για το μυαλό μου, που σε δύο από τους φάρους της μοριακής γαστρονομίας, της γαστρονομίας α λα Willy Wonka, που έχουν προσφέρει στους συνδαιτυμόνες δημιουργήματα όπως αέρα λεμονιού, χαβιάρι από κανταλούπ και σπαγκέτι από νερό με παρμεζάνα, αρέσει περιστασιακά να απολαμβάνουν ένα πιάτο σπιτικού, παραδοσιακού φαγητού."

Μάλιστα!! Είχαν πέσει οι μοριακοί με τα μούτρα στα γεμιστά της ελληνίδας πεθεράς!

9 σχόλια:

anadelfos είπε...

Πιάσε ένα σπαγγέτι από νερό παρακαλώ!

zepos είπε...

Ερχετεεεεεεεεεεεεεε!!

μελονικος είπε...

Βάλε ένα ζυγούρι στο σουβλί"που λένε κι'οι φίλοι μας οι Θεσσαλοί" και θα τους δείς όλλους αυτούς τόυς μεγαλοσχήμονες πως τρώνε με τα χέρια. Και να μη σου λάχει να τους δεις στο μπουφέ; Δέ σου λέω τίποτε. Θα τρομάξεις.

zepos είπε...

ΌΠως φαίνεται Νίκο έχω μείνει πολύ πίσω από μαγειρική.. Στο σπίτι φιάχνουμε που και που κανένα περίεργο φαΐ αλλά έως εκεί.. Διαβάζω και τον Δημήτρη τώρα τελευταία, εντάξει πάει το άτομο..Περίπου στα ίδια, λίγο πιο παθιασμένα τα γράφει (και τα τρώει) αλλά έως εκεί..
Τώρα μαθαίνω, (εγώ γιατί φαίνεται όλοι οι άλλοι ξέρουν) οτι υπάρχει και μοριακή κουζίνα.. Τι να πω;
Διάβασα τι γράφει η κ. Κόχυλα και έμεινα κάγκελο..
Εντάξει, τα πάνε και τα γεμιστά!!

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Εγώ τα βρίσκω όλα πολύ φυσιολογικά, Ζέπο μου. Και εξηγούμαι : Εν ολίγοις, επειδή πίσω έχει η αχλάδα την ουρά, σαν βγεις στον πηγαιμό για την μοριακή κουζίνα, πάρε μαζί σου κι ένα ταπεράκι με κάτι λιγότερο αέρινο μέσα, ώστε νάχεις και κάτι να φας και να βγάλεις τον δρόμο της επιστροφής....
;-))

Τάχουμε ξανασυζητήσει αυτά, ε;
;-))

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Α, στο καλό, με τρόμαξες! Διαβάζω την εισαγωγή, διαβάζω και τη συνέχεια, και κόντευα να βάλω τα κλάματα «πάει κι αυτός, ο αητός και το λιοντάρι κλπ κλπ»! Μέχρι που έφτασα στο τέλος, με το ταπεράκι και τις μπουκουνιές και ήρθ' η ψυχή μου στη θέση της!
Κάτω το άζωτο, ζήτω το άσωτο!

anadelfos είπε...

Πάντως είναι (τουλάχιστον για μένα)πολύ ενδιαφέρον το σκηνικό. Οχι φυσικά για τις γεύσεις που δεν μπορώ ούτε να φανταστώ πως μπορεί να είναι, αλλά το "στήσιμο", το σκηνοθετικό μέρος αυτής της μοριακής κουζίνας.. 'Ισως είναι το απώτερο μέλλον, ίσως όταν οι διατροφικοί πόροι της ανθρωπότητας είναι ανεπαρκείς πλέον, να μας σώσει η χημεία!!

zepos είπε...

Σκύλε όπως είδες κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί ..στα γεμιστά! Ούτε οι πολυβραβευμένοι μοριακοί σεφ..
Που βαδίζομεν!

zepos είπε...

Γι'αυτό το έβαλα anadelfe!
Για το σκηνικό και το φανταστικό μέρος της ιστορίας και οχι για το γευστικό της..
Ενα τέτοιο εστιατόριο περίμενα οτι θα υπήρχε στο απώτερο μέλλον και οχι σήμερα.. Λάθος!